Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη σχέση ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής
Η πρόσκληση του Αλέκση στους εθνικοσοσιαλιστές ψηφοφόρους δεν νομίζω ότι στ’ αλήθεια εξέπληξε κανέναν. Αν ναι, δεν θα έπρεπε. Εδώ και χρόνια η σχέση ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής είναι μια σχέση λεκτικού πολέμου και πρακτικής εκεχειρίας. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν που δεν έκανε απολύτως τίποτα προκειμένου να επιταχυνθεί η δίκη των χρυσαυγιτών και να αποφευχθεί ο κίνδυνος της παραγραφής των εγκλημάτων τους (πιθανόν ελπίζοντας ότι η παραγραφή θα σκάσει στη ΝΔ) και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν που, ως αντιπολίτευση πια, αρνήθηκε να ψηφίσει τη νομοθεσία η οποία εμπόδισε τον Κασιδιάρη να κατέβει στις εκλογές. Το συριζαϊκό κλείσιμο του ματιού στους συμπολίτες που γοητεύονται από τα «σανσκριτικά σύμβολα» και τους «αρχαιοελληνικούς χαιρετισμούς» είναι διαρκές και είναι λογικό λίγο πριν τις εκλογές να γίνει κάπως πιο έντονο και φορτικό.
Από τη μεριά τους οι σύντροφοι παρουσιάζουν το ψάρεμα στα εθνικοσοσιαλιστικά νερά περίπου ως μια ιεραποστολή που σκοπό έχει να φέρει στον ίσιο δρόμο τους παρασυρμένους συμπολίτες, αλλά φοβάμαι πως δεν μπορούν να πείσουν κανέναν.
Βλέπετε, έχουμε 2023. Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που η Χρυσή Αυγή μπήκε στο κοινοβούλιο και 10 από τη δολοφονία του Φύσσα. Έχουν περάσει 8 χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής και 3 από την καταδικαστική απόφαση. Κανείς από τους ψηφοφόρους της δεν είναι παρασυρμένος. Όλοι ξέρουν ακριβώς τι ψηφίζουν και ξέρουν και γιατί το ψηφίζουν. Είναι συμπολίτες που τους αρέσει η λύση των πολιτικών (και προφανώς όχι μόνο) διαφορών με τη βία. Είναι συμπολίτες που γοητεύονται από τη βίαιη επιβολή. Είναι, με λίγα λόγια, φασίστες. Φασίστες κανονικοί και όχι σαν αυτούς που έτσι περιγράφουν οι σύντροφοι. Απολύτως συνειδητοποιημένοι φασίστες.
Και επειδή είναι απολύτως συνειδητοποιημένοι, ο μόνος τρόπος να τους προσελκύσεις είναι να τους προσφέρεις κάτι που θα τους γοητεύσει. Και ο Αλέκσης ξέρει ότι μπορεί να το κάνει.
Οι χρυσαυγίτες θέλουν αντισυστημισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον προσφέρει. Φυσικά στις δημοκρατίες ο αντισυστημικός είναι αναγκαστικά και αντιδημοκράτης αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα για καμία από τις δυο πλευρές. Μπορεί τα είδωλα των μεν να διαφέρουν από τα είδωλα των δε αλλά όλα μοιράζονται την απέχθεια για τη δημοκρατία.
Οι χρυσαυγίτες γοητεύονται από τη βία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τους την προσφέρει ευθέως, αλλά πρόκειται για κόμμα που συχνά καθυστερεί να την καταδικάσει ή την καταδικάζει με μισόλογα ή δεν την καταδικάζει καθόλου. Στο κάτω κάτω και οι σύντροφοι «παλεύουν» με υψωμένη γροθιά και όλοι ξέρουμε ότι οι γροθιές ποτέ δεν σηκώνονται για να χαϊδέψουν.
Οι χρυσαυγίτες επιθυμούν αυταρχικές κρατικές εξουσίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της αριστεράς αγωνίζεται για τον σοσιαλισμό. Το σύστημα δηλαδή που όπου και όποτε έχει επιβληθεί έχει επιβληθεί (και έχει διατηρηθεί) από αυταρχικές κρατικές εξουσίες. Άλλωστε ο εθνικοσοσιαλισμός είναι σύνθετη λέξη.
Οι χρυσαυγίτες μισούν τον καπιταλισμό. Και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο.
Οι χρυσαυγίτες γοητεύονται από τον χυδαίο λαϊκισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον Πολάκη.
Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται οι σύντροφοι να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Λίγες μέρες πριν τις εκλογές οι χρυσαυγίτες δεν θα αλλάξουν και ο μόνος τρόπος να τους προσελκύσουν είναι να τους δείξουν ότι δεν διαφέρουν όσο η μέρα με τη νύχτα. Δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτούν. Γι’ αυτό άλλωστε και όταν η συντρόφισσα Γεροβασίλη ερωτήθη «Σας φαίνεται φυσιολογικό κάποιος που ψήφιζε Κασιδιάρη, τώρα να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ;», απάντησε: «Βεβαιώς». Και μπράβο τους.
14°
