Οι εκλογές της κυρά Θοδώρας

Ξεκίνησε ως πελάτης μου και μετά από πολύμηνη δίκη έγινε και φίλος. Σοβαρός επιχειρηματίας της βόρειας Ελλάδας, ορθολογικός και έντιμος. Μάλιστα, ακριβώς λόγω της εντιμότητάς του, είχε υποστεί την επίθεση ενός βαριά διεφθαρμένου θύλακα δημόσιας επιχείρησης, από την οποία ανέλαβε έργα μετά από διαγωνισμούς.

Και ο λόγος της επίθεσης συμβατός με το ήθος του: Προτιμούσε ακόμη και να μην πληρωθεί για έργο που εκτέλεσε παρά να «λαδώσει», όπως απαιτούσαν διεφθαρμένα μέχρι το κόκκαλο πρόσωπα της υπηρεσίας.

Οπότε, ακριβώς γι' αυτό, ο υπόκοσμος του δημόσιου οργανισμού επιχείρησε εμμονικά να τον καταστρέψει. (Δεν συμφέρουν κανέναν τέτοιοι «παράξενοι» άνθρωποι). Τον ταλαιπώρησαν αλλά στο τέλος δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Από το 2013 που γνωριστήκαμε, μου τηλεφωνεί πάντοτε παραμονές εκλογών και με τον ορθολογισμό του σύγχρονου επιχειρηματία, τη θυμοσοφία των παλιών Σαρακατσάνων αλλά και τον πολιτισμό του παλιού Ρηγά, μου λέει κάθε φορά το ίδιο πράγμα: «Πρέπει να ψηφίσουμε κανονικούς ανθρώπους».

Και όταν, κάνοντας πως δεν κατάλαβα, τον ρωτάω τι εννοεί με το «κανονικούς ανθρώπους», εξηγεί: «Εννοώ αυτούς που έχουν καταλάβει ότι το τυρί γίνεται από το γάλα της κατσίκας και της προβατίνας και δεν βγαίνει από την τυρόπιτα, όπως καλή ώρα είμαι σίγουρος ότι πιστεύει ο…». Και λέει πάντα το όνομα του ίδιου πολιτικού αρχηγού. 

Σήμερα όμως που επανέλαβε το τηλεφώνημα αντέδρασα. «Μη μου πεις τα ίδια», τον «άρπαξα» με την πρώτη, γιατί δεν αντέχω. «Φέτος θα ακούσεις άλλα» μου απαντά, «διότι θυμήθηκα κάτι καλύτερο». Και αμέσως άρχισε τη διήγηση:

«Είχα» μου λέει, «μια γειτόνισσα στην πόλη μου, την κυρά Θοδώρα. Όταν λοιπόν οι Τσίπρας - Βαρουφάκης έκλεισαν τις Τράπεζες και μας επέτρεπαν να πάρουμε μόνον 60€ την ημέρα, ήρθε αμέσως η κόρη της από την Αθήνα και της έφερε μία κάρτα, για να παίρνει χρήματα από το ΑΤΜ της Τράπεζας. Την εκπαίδευσε όσο μπορούσε στη χρήση της κάρτας και μου ανέθεσε να τη βοηθάω. Δεν χρειάστηκε και μεγάλη βοήθεια. Γιατί είχε τέτοιον ενθουσιασμό, ώστε  έμαθε αμέσως τη χρήση. Μέχρι τον κωδικό θυμόταν. Και ο ενθουσιασμός της δεν ήταν παράλογος, διότι πήγαζε από την πιο γοητευτική αυταπάτη: ότι τα χρήματα ήταν δωρεά της Τράπεζας! Στη γειτονιά μάλιστα έλεγε σε όλους ότι ο Τσίπρας ήταν αυτός που διέταξε την τράπεζα να της δίνει δωρεάν 60€ την ημέρα! Και ήταν τόσο ευτυχισμένη με το θείο δώρο, που κανείς δεν τόλμησε να τη διαψεύσει και να της καταστρέψει την αυταπάτη της. Και η κυρά Θοδώρα δεν έχανε μέρα να μην πάει στην Τράπεζα, για να μη χάσει τα 60€. Δυστυχώς δεν χάρηκε πολύ την αυταπάτη της, γιατί σύντομα πέθανε αιφνίδια. (Από το πολύ φαγητό με τα 60€ την ημέρα, είπαν οι φαρμακόγλωσσοι). Για να συνεχίσουν οι κακεντρεχείς στη γειτονιά να λένε ότι μετά τον θάνατό της έμεινε μόνος του ο κ. Τσίπρας να πιστεύει ότι τα χρήματα δεν βγαίνουν με τη δουλειά, αλλά από το ΑΤΜ της Τράπεζας». 

Και, ως παλιός καθοδηγητής του Ρήγα ο φίλος μου, που ξέρει και από οικονομικά, αποπειράθηκε να μου εξηγήσει πως το πνεύμα και το «σύστημα της κυρά Θοδώρας», που λέει ότι τα λεφτά δεν βγαίνουν από τη δουλειά αλλά από το ΑΤΜ της Τράπεζας, είναι το οικονομικό πρόγραμμα του κ. Τσίπρα.

Και μου θύμισε ότι αυτό που έβγαινε ως καυστικό χιούμορ από τα χείλη του παλιού Ρηγά, το είπε σοβαρά η Κα Γεροβασίλη, μετατρέποντας την πολιτική σε παρωδία. Όταν πρόσφατα εξήγησε δημόσια ότι το πρόγραμμά τους δεν χρειάζεται τεκμηρίωση για το πόσο κοστίζει και πού θα βρουν τα λεφτά, αφού απευθύνεται στους ψηφοφόρους τους. Πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούν πως «όποιος τους ψηφίζει έχει τα μυαλά της κυρά Θοδώρας» μου δήλωσε.

Και ενώ ετοιμαζόταν να μου εξηγήσει και με νούμερα τι σημαίνει το σύστημα «κυρά Θοδώρα» στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τον σταμάτησα απότομα.

«Είναι τόσο γοητευτικός ο μύθος που έζησε η κυρά Θοδώρα και τον ζω τώρα και εγώ μαζί της, που δεν θέλω να μου τον χαλάσεις», του δήλωσα κοφτά. «Διότι μπορεί ένα κομματικό πρόγραμμα στη λογική του ότι τα λεφτά βγαίνουν από τις Τράπεζες να σκοτώνει κοινωνίες, αλλά ως προσωπικός μύθος είναι μαγικός. Γι’ αυτό μη μου τον χαλάς». 

Και ο φίλος μου δεν είπε κουβέντα…

Καλή ψήφο!