O Σπύρος Ρίτσαρντ Χαγκαμπιμάνα ίσως γίνει ο πρώτος μαύρος Έλληνας βουλευτής

Ο Σπύρος Ρίτσαρντ Χαγκαμπιμάνα γεννήθηκε στο Μπουρούντι της Ανατολικής Αφρικής, είναι παντρεμένος, έχει έναν γιο και είναι πιθανό να περάσει στην ιστορία ως ο πρώτος μαύρος βουλευτής της ελληνικής Βουλής. Το πώς έφτασε ως εδώ, είναι το τέλος της κλωστής σε ένα μεγάλο κουβάρι που ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν έφτασε για πρώτη φορά στη χώρα μας χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα ούτε στο ελάχιστο. Κι όμως, μετά από μεγάλη προσωπική προσπάθεια αποφοίτησε το 1996 από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και την ίδια χρονιά εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών, ενώ παράλληλα εργαζόταν στη βιβλιοθήκη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2005 έλαβε την ελληνική υπηκοότητα και την περίοδο 2008-2013 διετέλεσε Κυανόκρανος σε ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ. Μέχρι πρόσφατα ήταν Υποδιοικητής στην Υπηρεσία Υποδοχής και Ταυτοποίησης στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, θέση από την οποία παραιτήθηκε για να θέσει υποψηφιότητα ως Βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στη Β’ Πειραιά. Ο ίδιος διηγείται στην ATHENS VOICE τη ζωή του και τους λόγους που αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική.

Στην Ελλάδα πότε ήρθατε πρώτη φορά; Ήταν αυτό που φανταζόσασταν;
Στην Ελλάδα ήρθα πρώτη φορά το 1991, στο πλαίσιο διακρατικής συμφωνίας με το Μπουρούντι. Η Ελλάδα ομολογώ πως ήταν ακριβώς όπως τη φανταζόμουν, με εξωστρεφείς ανθρώπους, πλούσια πολιτισμική ιστορία και υπέροχο φυσικό πλούτο. Αυτή η εξωστρέφεια των Ελλήνων μού επέτρεψε να κάνω φίλους γρήγορα και ας μη γνώριζα ακόμα ελληνικά. Μάλιστα, πολλούς από τους φίλους που έκανα τότε, τους έχω μέχρι σήμερα στη ζωή μου.

Συναντήσατε στερεοτυπικές αντιλήψεις είτε στην καθημερινότητά σας είτε μετέπειτα στον πολιτικό χώρο; 
Τον πρώτο καιρό δυσκολεύτηκα λίγο στην επικοινωνία, καθώς δεν γνώριζα καλά την ελληνική γλώσσα. Με βοήθησε όμως το γεγονός ότι μιλάω άριστα αγγλικά και γαλλικά, οπότε αυτό ήταν ένα πλεονέκτημα, γιατί πολλοί συμπολίτες μας μιλάνε τουλάχιστον μία από τις δύο αυτές γλώσσες. Ως προς τις ρατσιστικές-στερεοτυπικές αντιλήψεις, θα ήταν ψέμα να σας πω ότι δεν τις συνάντησα. Έχω δεχτεί σωματική και λεκτική βία. Όμως η ρατσιστική συμπεριφορά δεν είναι κάτι που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των Ελλήνων. Φυσικά, άλλη η Ελλάδα του '90 και άλλη σήμερα. Η διαφορετικότητα, όπως και αν ερμηνεύεται αυτή, είναι περισσότερο αποδεκτή στις μέρες μας, ως εκ τούτου τα στερεότυπα έχουν «σπάσει» σε μεγάλο βαθμό.

Πήρατε ελληνική υπηκοότητα. Τι αγαπάτε στην Ελλάδα και γιατί αποφασίσατε να γίνετε Ορθόδοξος;
Στην Ελλάδα αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι οι άνθρωποι. Άνθρωποι εργατικοί, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ και βαθιά πίστη στον Θεό. Αυτή η θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων με γοήτευσε και αποφάσισα να βαφτιστώ (στα 28 μου χρόνια) χριστιανός ορθόδοξος στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδας στον Πειραιά.

Όταν επιστρέψατε στο Μπουρούντι συλληφθήκατε. Γιατί έγινε αυτό και πώς απελευθερωθήκατε;
Το 2013 διορίστηκα Υπαρχηγός Επιχειρήσεων της Αστυνομίας του Μπουρούντι και δύο χρόνια μετά, το 2015, φυλακίστηκα και βασανίστηκα γιατί εναντιώθηκα στη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων οι οποίες είχαν ξεσπάσει κατά της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Μου ζητήθηκε από το καθεστώς να εγκρίνω έως και χρήση όπλων – πράγμα το οποίο δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να δεχτώ. Έτσι, κατέληξα στη φυλακή. Ξεκίνησε από φίλους και μέλη του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου διεθνής κινητοποίηση για την απελευθέρωσή μου. Τελικά, μετά από διπλωματικές πιέσεις που άσκησαν ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελληνική Πολιτεία, απελευθερώθηκα στις 23.01.2016 και επέστρεψα στην Ελλάδα.

H ζωή σας μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Ποια είναι τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής που έχετε λάβει;
Τα μαθήματα που έχω λάβει στη ζωή μου είναι πολλά, αλλά το κύριο μάθημα είναι να μην σταματάς ποτέ να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά, τις αρχές και τις αξίες σου. Οι αρχές και οι αξίες είναι αυτές που πάντα σου δείχνουν τον δρόμο για να πορεύεσαι στη ζωή.

Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πολιτική; Kαι γιατί θέσατε υποψηφιότητα στον Πειραιά;
Στον Πειραιά σπούδασα, εκεί έμαθα τις πρώτες μου ελληνικές λέξεις, απέκτησα τους πρώτους μου φίλους, βαφτίστηκα και εκεί εργάζομαι και κατοικώ. Ο Πειραιάς είναι ο τόπος μου. Ως προς τον λόγο που επέλεξα να πολιτευτώ είναι γιατί θέλω να είμαι ένας χρήσιμος πολίτης στην κοινωνία στην οποία επέλεξα να γίνω μέλος. Μ' αρέσει να ζω και η ζωή αποκτά νόημα όταν μπορείς να προσφέρεις στην κοινωνία που ζεις. Στην Ελλάδα οφείλω πολλά και οι προσπάθειες και οι θυσίες που κάνω είναι το ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης προς την Πατρίδα μου.

Πώς νιώθετε που μπορεί να γίνετε ο πρώτος βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου που γεννήθηκε στην Αφρική;
Αν οι συμπολίτες μου επιλέξουν να είμαι στη Βουλή, σίγουρα θα είναι η ύψιστη τιμή που μπορούν να μου κάνουν. Από την τιμή αυτή όμως προκύπτει και μια μεγάλη ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και εύχομαι να φανώ αντάξιος των προσδοκιών τους.

Τον Φεβρουάριο του 2020 διοριστήκατε σύμβουλος στο Υπουργείο Μετανάστευσης & Ασύλου και αργότερα Υποδιοικητής στην Υπηρεσία Υποδοχής & Ταυτοποίησης. Σας ενδιαφέρει αυτός ο τομέας; Τι εμπειρία σας άφησε;
Το μεταναστευτικό είναι ένας τομέας τον οποίο, όπως αντιλαμβάνεστε, μπορώ να κατανοήσω σε βάθος και με ενδιαφέρει πολύ. Η εμπειρία και κυρίως η επαφή μου με τους κατοίκους των περιοχών που επηρεάζονται περισσότερο μαρτυρούν πως έγινε πολύ καλή δουλειά την τελευταία τετραετία στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. Μένουν κι άλλα να γίνουν όμως, όπως για παράδειγμα η επέκταση του φράκτη στον Έβρο, κάτι για το οποίο έχει δεσμευτεί η ΝΔ.

Τι είναι αυτό που σας εκνευρίζει περισσότερο στην ελληνική πραγματικότητα όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα και που θα θέλατε να συνδράμετε για να αλλάξει;
Ο λαϊκισμός είναι κάτι που με θυμώνει και ειδικά όταν εμπεριέχει και ψευδείς ειδήσεις (fake news). Δυστυχώς, η σκληρή, για όλους μας, εποχή των μνημονίων εγκαθίδρυσε μια νέα τάξη λαϊκισμού η οποία ενδυναμώνεται από κάλπικες υποσχέσεις, αλλά και από μία υποκριτική επαναστατικότητα. Τόσο εγώ προσωπικά όσο και το κόμμα με το οποίο πολιτεύομαι επιλέγουμε να κάνουμε μια συμφωνία αλήθειας με τους πολίτες και για αυτό και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ουδέποτε έταξε πράγματα που δεν πίστευε ότι μπορεί να υλοποιήσει.