Ο Διονύσης Σαββόπουλος και οι άλλοι

Η Ακρίτα θα του επέστρεφε έναν δίσκο που της είχε χαρίσει αν δεν τον είχε χάσει. Ο Μπίστης τον κατηγόρησε ότι αναπέμπει ωδές στο κατεστημένο και ότι έχει πρόβλημα με τα νιάτα του. Ο Πολάκης τον αποκάλεσε λίγο, διεφθαρμένο, επαρχιώτη, εγωπαθή, χαλασμένο και θεραπαινίδα του Μητσοτακέικου. Τα ίδια και χειρότερα ανέβασαν στο διαδίκτυο κομματικοί εγκάθετοι και διάφοροι φανατισμένοι ακόλουθοι στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Για μία ακόμη φορά έγινε στόχος ο Διονύσης Σαββόπουλος. Και αφορμή της στοχοποίησής του είναι η δήλωσή του ότι σέβεται όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, αλλά ελπίζει σε μία αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Ανύπαρκτη σημασία έχουν βεβαίως όλες αυτές οι αντιδράσεις. Διότι σε αυτόν τον τόπο γνωριζόμαστε όλοι. Γνωρίζουμε καλά και ποιος είναι ο Σαββόπουλος, γνωρίζουμε καλά και ποιοι είναι αυτοί που πρωτοστατούν στις εναντίον του επιθέσεις.

Ο Σαββόπουλος είναι ένας μεγάλος τραγουδοποιός. Με τον στίχο του είναι και ένας μεγάλος ποιητής. Και ταυτόχρονα είναι ένας έντονα πολιτικοποιημένος άνθρωπος που ποτέ δεν φοβήθηκε να πει τη γνώμη του αλλά και ποτέ δεν έσπευσε να εξαγοράσει τις απόψεις του στο πολιτικό χρηματιστήριο είτε για να του σπρώξουν κομματικό κοινό στο καλλιτεχνικό έργο του είτε για να εξασφαλίσει πολιτικούς θώκους.

Ο Σαββόπουλος, σε όλη την καλλιτεχνική και προσωπική πορεία του, ποτέ δεν αναζήτησε προστασίες και προστάτες

Έτσι δεν έγινε ποτέ στρατευμένος καλλιτέχνης, έτσι διατήρησε πάντα την προσωπική ανεξαρτησία του, την ελευθερία της γνώμης, του λόγου και της τέχνης του, έξω από τους σφιχτούς κομματικούς εναγκαλισμούς, στους οποίους αναζήτησαν προστασία και πελατεία άλλοι ομότεχνοί του, ορισμένες φορές και εξ ανάγκης, καθώς ήταν περιορισμένες αυτές καθ’ εαυτές οι καλλιτεχνικές τους δυνατότητες. Ο Σαββόπουλος αντίθετα, σε όλη την καλλιτεχνική και προσωπική πορεία του, από το ξεκίνημά του έως σήμερα, ποτέ δεν αναζήτησε προστασίες και προστάτες. Και απέρριψε όσους επεδίωξαν και πολύ θα ήθελαν να παίξουν αυτό τον ρόλο.

Με αυτό το ελεύθερο πνεύμα κατέβηκε ο Σαββόπουλος από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και βρέθηκε στα χρόνια της χούντας στα κελιά της Μπουμπουλίνας. Και όταν έπεσε η χούντα, δεν έσπευσε να εξαργυρώσει το πέρασμά του από την Ασφάλεια, όπως έκαναν πολλοί άλλοι. Με αυτό το ελεύθερο πνεύμα, όταν εκτροχιάστηκε η πολιτική ζωή του τόπου στα ύστερα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν δίστασε με τα τραγούδια και τις δηλώσεις του να καταγγείλει τις συνθήκες που είχαν τότε δημιουργηθεί. Και όταν έπεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου πάλι δεν έσπευσε να εξαργυρώσει τις θέσεις του, όπως έκαναν πολλοί άλλοι. Με αυτό το ελεύθερο και αδέσμευτο πνεύμα είναι πάντα και έως σήμερα παρών ο Διονύσης Σαββόπουλος, κάθε φορά που κρίνει ότι πρέπει να μιλήσει, ότι πρέπει να πάρει μία σαφή θέση απέναντι σε ένα γενικότερο ζήτημα.

Έτσι όπως ίδιος έχει παραμείνει ο Σαββόπουλος όλα αυτά τα χρόνια, ίδια είναι διαχρονικά και η λογική αυτών που χαίρονται να του επιτίθενται

Δεν γίνονται χωρίς κόστος όλα αυτά. Όταν βρέθηκε ο Σαββόπουλος απέναντι στις αθλιότητες και τα σκάνδαλα του 1989-1990, ο Κουρής, η Αυριανή του και οι Αυριανιστές τον απείλησαν ακόμη και με φυσική εξόντωση και του επιτέθηκαν με χυδαιότητες που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις σημερινές του Πολλάκη. Και σήμερα, σε πολύ χαμηλότερη ένταση ασφαλώς, υπάρχει μια μορφή επανάληψης του φαινομένου. Έτσι όπως ίδιος έχει παραμείνει ο Σαββόπουλος όλα αυτά τα χρόνια, ίδια είναι διαχρονικά και η λογική αυτών που χαίρονται να του επιτίθενται. Γιατί δεν χωράει στο μυαλό τους ότι ένα άνθρωπος μπορεί να μην είναι ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΚΚΕ ούτε Νέα Δημοκρατία, ότι μπορεί να είναι γνήσια και αδογμάτιστα σκεπτόμενος, ότι μπορεί κάθε φορά να κρίνει ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες και να υποστηρίζει δημόσια τι, κατά την άποψή του, συμφέρει και τι δεν συμφέρει τον τόπο, ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό στις διάφορες συγκυρίες.

Προϋποθέτει τούτο ξεχωριστή ευφυία και ευελιξία πνεύματος, προσόντα τα οποία αναμφίβολα και αποδεδειγμένα μέσα από τη συνολική πορεία του διαθέτει ο Σαββόπουλος. Προσόντα όμως τα οποία δεν βρίσκονται σε μεγάλη επάρκεια σε αυτό που συναποτελεί σήμερα τον ενεργό δημόσιο χώρο του τόπου μας. Έτσι ο Σαββόπουλος δεν ενοχλεί με τον λόγο του μόνο κομματικά. Ενοχλεί και προσωπικά εκείνους που κατά βάθος αντιλαμβάνονται τις ποιοτικές διαφορές που τους χωρίζουν από αυτόν, εκείνους που γνωρίζουν ότι μπορούν να πορευτούν μόνο μέσα από κομματικές προστασίες. Προσφεύγουν έτσι στον δικό τους λόγο, στο δικό τους όπλο: Το πληκτρολόγιο.

Ο Σαββόπουλος με το έργο και τη γενικότερη παρουσία του υπάρχει και θα υπάρχει. Τα τραγούδια του θα τα τραγουδάνε και επόμενες γενιές όπως τα τραγουδάνε οι γενιές από τη δεκαετία του εξήντα έως σήμερα. Διερωτώμαι, όμως, για πόσο θα υπάρχουν και ποιος θα θυμάται σε λίγο διάφορους γυρολόγους της πολιτικής, διάφορους παλαβούς του πληκτρολογίου, διάφορους τυχάρπαστους νταλαβεριτζήδες, διάφορους επαγγελματίες χυδαιολόγους και υβριστές, που σήμερα, αναζητώντας λόγο και χώρο πολιτικής ύπαρξης και παρουσίας, πρωτοστατούν στις επιθέσεις εναντίον του Σαββόπουλου, απλώς και μόνο επειδή δήλωσε ότι ελπίζει να έχει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία.