Εθνικές Εκλογές 2023: Το σύστημα της απλής αναλογικής, ο προεκλογικός αγώνας και το διακύβευμα της επόμενης μέρας.
Οι καλλιτέχνες τα λένε πάντα καλύτερα. Έχουν άλλο τρόπο, άλλη σοφία στο να καταγράψουν αλήθειες. Μ’ άρεσε πολύ αυτό που είπε ο Σαββόπουλος για τη «φοιτητική ξεγνοιασιά» κάποιων κομμάτων. Βρήκα ότι είναι ίσως η πιο εύστοχη φράση που έχει διατυπωθεί για την επικοινωνιακή ανωριμότητα που αναπτύσσεται πριν και κατά την διάρκεια των προεκλογικών περιόδων.
Μπορεί το πρόβλημα να βρίσκεται βαθύτερα στην πολιτική μας κουλτούρα. Κάπου μεταξύ της ορθολογικής αδυναμίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος και της ανάγκης που έχουμε ως λαός για περισσότερο παραμύθι. Κι όμως, σ’ αυτόν τον τόπο γεννήθηκαν και οι δύο: και ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος. Και ο ορθολογισμός και η φαντασία.
Είναι πολύ όμορφο να μιλάμε επί της αρχής, να επικαλούμαστε κλασικές αξίες της δημοκρατίας, να αποθεώνουμε ιδέες και να γοητεύουμε το θυμικό και τις ευαισθησίες των νέων. Η πολιτική όμως είναι εκτός από έμπνευση, σχέδιο, εφικτή πράξη και αποτέλεσμα. Δεν είναι μόνο οι καλές προθέσεις αλλά κυρίως η πρόκληση να βελτιώσεις μια σκληρή πραγματικότητα στην εξέλιξή της.
Σύμφωνοι, η έντιμη αντιπροσωπευτικότητα δικαιώνει την επιλογή της απλής αναλογικής ως εκλογικό σύστημα. Προϋποθέτει όμως, και την υποχρέωση της διακυβέρνησης. Εάν κανέναν κόμμα δεν επιθυμεί να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα, πώς προκύπτει η δικαίωση της επιλογής;
Σύμφωνοι, ο καπιταλισμός δημιουργεί εξαρτήσεις και τεράστιες κοινωνικές αδικίες. Αρκεί όμως, να μαζευτούμε όλοι και να θυμώσουμε; Να κάνουμε κάποια πορεία στο Σύνταγμα; Να «αποκαλύψουμε» τους δεσμώτες μας; Kαι ποιες είναι οι προτάσεις της σύγχρονης αριστεράς για έναν πιο δίκαιο κόσμο χωρίς τα «απάνθρωπα» πρότυπα της Δύσης;
Σύμφωνοι, υπάρχει διαφθορά, έλλειμμα παιδείας, λάθη και παραλείψεις, αδυναμία του κράτους δικαίου, ανεργία και ακρίβεια. Θα βοηθήσουν οι «ιδέες» αντίδρασης αν δεν συνοδεύονται από κοστολογημένες λύσεις διακυβέρνησης μιας χώρας που το παραγωγικό της μοντέλο παραμένει κρατικοδίαιτο και όχι αναπτυξιακό;
Mε λίγα λόγια, έχουν δικαίωμα τα κόμματα να αρκούνται μόνο στην καταγγελία αλλά να απέχουν από την ανάληψη ευθύνης στην εξουσία; Για παράδειγμα ο συστημικός πλέον ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να κυβερνήσει τη χώρα το 2015, έπρεπε πρώτα να απαλλαγεί από τα «βαρίδια» της έντιμης μεν αλλά φαντασιακής αριστεράς. Η οικονομία όμως, εξαιτίας των πειραματισμών, φορτώθηκε πολλά δισεκατομμύρια χρέος και έχασε ταυτόχρονα πολύ χρόνο από την αναπτυξιακή της πορεία. Αποδείχθηκε ότι για τον Αλέξη Τσίπρα η πραγματικότητα ήταν τόσο σκληρή που γρήγορα άφησε πίσω του τη ρητορική της διαμαρτυρίας για να μπορέσει να διαχειριστεί υπεύθυνα την εξουσία.
Ευτυχώς ένας πολιτισμένος προεκλογικός αγώνας φτάνει στο τέλος του. Δυστυχώς όμως, από τη Δευτέρα, κανέναν κόμμα δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί, η απλή αναλογική επιλέχθηκε ως εκλογικό σύστημα, χωρίς καμία προετοιμασία για κουλτούρα συνεργασιών στις συστημικές παρατάξεις.
Μακάρι να άλλαζε ο κόσμος με τον «Μάη του ‘68», με τον σοσιαλισμό της δεκαετίας του ‘80 ή με τα ευρηματικά σχέδια των «τοπικών νομισμάτων». Μακάρι οι ιδέες και τα όνειρα των φοιτητικών συζητήσεων να δημιουργούσαν επαναστάσεις για έναν κόσμο πιο δίκαιο.
Η ζωή όλων μας και κυρίως των νέων, χρειάζεται σχέδιο και πράξη. Έχουμε ανάγκη από μια διακυβέρνηση αρχών με αποτελεσματικούς ηγέτες που θα βελτιώσουν την οικονομία, θα πασχίσουν για την ασφάλεια της χώρας, θα μειώσουν την ανεργία και δεν θα μας βάλουν σε περιπέτειες.
Δεν δικαιολογείται στις μέρες μας, η «φοιτητική ξεγνοιασιά» των κομμάτων. Ειδικά, όταν επιλέγουν την απλή αναλογική ως το «δημοκρατικότερο» σύστημα αντιπροσώπευσης της κοινωνίας στην εξουσία. Η σοβαρή εξουσία είναι άχαρο πράγμα. Καθόλου γοητευτική. Και αποστρέφεται τους στίχους, τις ατάκες και τα συνθήματα των «επαναστατών»…
Θα ήταν παράδοξο αν η Ευρώπη έχανε εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που την κάνουν ελκυστική για τους μετανάστες. Τον ανοιχτό δημοκρατικό της χαρακτήρα και την ανεκτικότητα στη διαφορά
30°
