Τι δεν συζητήσαμε (πάλι) πριν από τις εκλογές

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές και ένα μικρό παράπονο το έχουμε. Γιατί δεν ακούσαμε το ελάχιστο για πολλά και σημαντικά. Και πέσαμε με τα μούτρα στην ανάλυση των λίγων και ασήμαντων.

Κάπου κάποτε και κάποιος ή κάποια πρέπει να μας θυμίσει ότι η πολιτική δεν είναι μόνο εκλογική αριθμητική, σεξουαλικά σκάνδαλα ή υποκλοπές και κούφια ξύλινη συνθηματολογία. Είτε το θέλει η εγχώρια πολιτική και δημοσιογραφική νομενκλατούρα είτε όχι… οι ζωές μας ορίζονται από άλλες παραμέτρους. Για τις οποίες ο προεκλογικός μας διάλογος (ο Θεός να τον κάνει) δεν χαράμισε ούτε παράγραφο.

Τι είναι αυτά που δεν συζητάμε εν όψει εκλογών;

Σε όλες τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου αυτής της Γης ασχολούνται με τη… Γη.  Τα περιβαλλοντικά ζητήματα αποτελούν μια κύρια συνισταμένη της πολιτικής ιδεολογίας. Χωρίς κατευθύνσεις ή χρώματα, οι εκλογείς οριοθετούν τις θέσεις τους απέναντι στα ζητήματα της ατομικής ενέργειας, του εξηλεκτρισμού της κίνησης, των περιορισμών στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Εδώ η Ελλάδα του λιγνίτη και της βραδείας απολιγνιτοποίησης δεν τα συζητά αυτά (και οι ολίγοι οικολόγοι θεωρούνται εκτός πλαισίου). Άλλωστε οι μισοί Έλληνες πιστεύουν ότι η υπερθέρμανση είναι πρόβλημα με τον θερμοσίφωνα.

Σε άλλα μέρη αυτού του μάταιου κόσμου, όπου τα λεφτά δεν θα τα πάρουμε στα σάβανα (αλλά τα χρέη είναι αθάνατα), συζητιέται διεξοδικά ο μακροοικονομικός εξορθολογισμός και τα δημόσια οικονομικά. Μήπως θα έπρεπε κάποιος από τα κομματικά επιτελεία να μας έχει εξηγήσει λίγο πως θα απομειώσουμε ή απογειώσουμε το χρέος; Ακόμα και η περιβόητη επενδυτική βαθμίδα έχει γίνει ένα υπέροχο σλόγκαν.

Φαντάζομαι επίσης ότι με κάποιο τρόπο οι πολιτικοί που ζητάνε την ψήφο μας σε ένα μήνα θεωρούν ότι έχει λυθεί μια για πάντα και το συνταξιοδοτικό μας πρόβλημα. Γέρασε και ο Γιαννίτσης και δεν τον διαβάζει κανείς, δεν βαριέσαι, ας ξοδεύουμε και μια ντουζίνα και βάλε δις κάθε χρόνο. Ας πάει και είκοσι. Και τέλος πάντων ας το κάνουμε αλλά όχι και στα κρυφά… να μας το πει και κάποιος στα ίσια. Καλύτερα να ανάβουν φωτιές και να πέφτει ξύλο, όπως στην Γαλλία. Εκεί ασχολούνται τουλάχιστον, και ο Πρόεδρος και οι ορδές των haters του.

Και δεν είναι ότι τα παραπάνω θέματα τα έχει υπερκεράσει η ενασχόληση με άλλα σημαντικά. Οι κοινωνικές διακρίσεις, τα ελληνοτουρκικά, η ασθενική μας ψηφιακή οικονομία… στα αζήτητα και στα ασυζήτητα. Ακόμα και τα θέματα των μεταφορών που θα έπρεπε να κυριαρχούν στον επίλογο της τραγωδίας στα Τέμπη εξαφανίστηκαν από τον Δημόσιο διάλογο. Τώρα για τρένα θα μιλάμε;

Περιβάλλον, οικονομία, συνταξιοδοτικό, παιδεία, εξωτερική πολιτική απουσίασαν εμφατικά από το προεκλογικό σκηνικό. Ακόμα και η υγεία αναδείχθηκε επιπόλαια και συνθηματικά σε άξονα των κομματικών προγραμμάτων (και έθρεψε απλουστευτικά τηλεσποτάκια).

Την ώρα της έναρξης του προεκλογικού πολιτικού διαλόγου τα κόμματα έριχναν τα ταρώ για να αναδυθεί ένα γκλάμουρ λαμπερό ψηφοδέλτιο Επικρατείας. 50% ασχολούμαστε με το τι θα κάνει η κύριος Νίκος μετά τις εκλογές, αν θα σχηματίσει έναν υπερσχηματισμό ο Τσίπρας και πως θα εκβιάσει την ψήφο μας ο Κυριάκος. Το υπόλοιπο 50% το διαμορφώνει η επικαιρότητα όπως προκύψει. Κάνα σκάνδαλο, οι τιμές του ανανά και οι γραφικές αψιμαχίες του Άδωνι και του Πολάκη που σε άλλους πολιτισμούς θα ανήκαν στη μεταμεσονύχτια trash tv.

Στην Ελλάδα της παραδοξότητας όσο περισσότερο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τα θέματα που τις αφορούν. Οι δημοσιογράφοι παίζουν σενάριο, οι πολιτικοί ρόλους και τα debates (όταν τα κάνουν) είναι ό,τι πιο βαρετό μπορείτε να δείτε μετά τις συνεντεύξεις του Αρναούτογλου. Ακόμα και η Tik Toker μπροστά στον Πρωθυπουργό έγινε ο γλυκός μας Νίκος Χατζηνικολάου.

Αλλάζει αυτή η θεματολογία; Φυσικά. Και ας μου επιτραπεί και η υπερβολή: πανεύκολα. Ας μιλήσει αύριο ο κύριος Μητσοτάκης για τις αγωνίες του πλανήτη, για τη στρατηγική μας στην εξωτερική πολιτική την οποία ήδη εφαρμόζει. Δεν είμαστε και τόσο χαζοί… ας μας πει και μερικά νούμερα. Χάνουμε λεφτά, βγάζουμε, πόσα χρωστάμε βρε παιδί μου (να κάνουμε λογαριασμό). Θέλουμε μη δημόσια Πανεπιστήμια; Μήπως πρέπει να κλείσουμε καμιά εκατοντάδα αργόσχολούς οργανισμούς και να προσλάβουμε γιατρούς; Μια που το πιάσαμε, τελικά τι στο καλό πρωτοβάθμια υγεία οραματίζεται ο κάθε αρχηγός; Υπάρχει θέμα με τις ατομικές μας ελευθερίες σε ένα ψηφιακό οικοσύστημα; Με θέσεις και ένα σαφές πλαίσιο, θέλουμε να ξέρουμε.

Μήπως αυτή η γενναία οραματική διάσταση της ηγεσίας θα δημιουργήσει τελικά και πολιτική υπεροχή; Μήπως κάτι τέτοιο θέλουν οι κάτω των 25 που ούτε θα μάθουν φέτος που πέφτει το εκλογικό τους τμήμα; Μήπως τελικά οι πολιτικοί πέρα από παροχές μας χρωστάνε και μια δόση από ουσιαστική θέσεις; Όπως είπε και ο Μίμης Ανδρουλάκης, είμαστε πάνω στον Τιτανικό και ασχολούμαστε με έναν χαρτοκλέφτη στο Καζίνο.