Άννα Ροκοφύλλου: «Ας ζυγίσουμε την ψήφο μας καλά, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»

Είχε από μικρή το «μικρόβιο» της πολιτικής στα βήματα του πατέρα της, πρώην βουλευτή και πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Χρήστου Ροκοφύλλου. Αρχικά επέλεξε τον στίβο της αυτοδιοίκησης, πλέον θεωρεί πως ήρθε η ώρα να κάνει το μεγάλο άλμα στην κεντρική πολιτική σκηνή και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίσταση. Η Άννα Ροκοφύλλου μπαίνει στην πολιτική ως υποψήφια βουλευτής Α΄Αθήνας της ΝΔ για να προσφέρει, όχι για να πάρει, όπως επισημαίνει. Όσον αφορά στις διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας εκτιμά ότι πλέον πρέπει να αναθεωρήσουμε τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό. Υπογραμμίζει, δε, ότι η επιλογή πρέπει να είναι συνειδητή, βάσει ιδεών, προγραμματικών θέσεων και αξιοσύνης προσώπων και ότι η αρνητική ψήφος μπορεί να καταστεί μπούμερανγκ για τη Δημοκρατία.

Είχατε από μικρή το «μικρόβιο» της πολιτικής; Γιατί μπήκατε σε αυτόν τον «στίβο»;
Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική ρέει στο αίμα μου από τα παιδικά μου χρόνια – κυρίως από τον πατέρα μου. Έζησα και μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η πολιτική ήταν στο καθημερινό μας τραπέζι, στη ζωή μας, στις συζητήσεις μας, όπως άλλωστε και όλη η γενιά μου. Επί 30 χρόνια επέλεξα τον στίβο της αυτοδιοίκησης. Πολιτεύτηκα πάντοτε με χρηστότητα, θάρρος, εργασιομανία, πάθος και εντιμότητα. Είτε ως εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος, περιφερειακή σύμβουλος, πρόεδρος του ΟΠΑΝΔΑ, αντιδήμαρχος Αθηναίων για θέματα Πολιτικών Ισότητας, Αντιμετώπισης Διακρίσεων και Έμφυλης Βίας. Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να κάνω το μεγάλο άλμα στην κεντρική πολιτική σκηνή και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίσταση, γιατί εκεί κρινόμαστε όλοι, στα δύσκολα. Και ας μου επιτραπεί η προσωπική αναφορά: Μπαίνω στην πολιτική για να προσφέρω, όχι για να πάρω. Για να ανανεώσω και όχι για να αναπαλαιώσω. Έχω ως εφόδια την επαγγελματική και δημόσια διαδρομή μου, τις γνώσεις μου, αλλά κυρίως έχω την όρεξη, τη θέληση, την εμπειρία, την ικανότητα και τη βούληση να εκπροσωπήσω τους συμπολίτες μου στην Α΄ Αθήνας με αυταπάρνηση. Γνωρίζω τα προβλήματα που τους απασχολούν και μπορώ να συμβάλω στην επίλυσή τους. Είμαι μια από αυτούς και διεκδικώ την ψήφο τους για να κάνω τη ζωή όλων μας καλύτερη. Και επειδή όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως «ο λόγος μου είναι σπαθί», θα κάνω πράξη όσα υπόσχομαι.

Γιατί είστε υποψήφια με τη ΝΔ; Υπάρχουν διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας;
Είμαι υποψήφια με τη Νέα Δημοκρατία γιατί πίστεψα και πιστεύω στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρώ ότι είναι ο πιο σύγχρονος, καταρτισμένος και προοδευτικός πολιτικός που διαθέτει η πατρίδα μας σήμερα. Τον πίστεψα πριν εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ, με δικαίωσε με τη θητεία του ως πρωθυπουργός και μου έκανε την τιμή να με εμπιστευθεί και να μου προτείνει να είμαι στο ψηφοδέλτιο της Α΄ Αθηνών. Και θα ανταποκριθώ στην εμπιστοσύνη του, μέχρι κεραίας.

Προφανώς και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των κομμάτων, δεν είμαι οπαδός της θεωρίας του τέλους των ιδεολογιών. Για την ακρίβεια, εκτιμώ ότι πλέον πρέπει να αναθεωρήσουμε το τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό. Προοδευτικό είναι οι μεταρρυθμίσεις, η κοινωνική πολιτική, η ανάπτυξη, οι αυξήσεις μισθών, κινήσεις που έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αντίθετα, συντηρητικό είναι ο λαϊκισμός, η παροχολογία χωρίς αντίκρισμα, που θα υπονόμευαν το μέλλον των παιδιών μας εάν εφαρμόζονταν. Οι μάχες οπισθοφυλακής που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της βαριοπούλας στα Πανεπιστήμια, ή το ΠΑΣΟΚ που αντιτίθεται στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Προοδευτικό είναι να βάζεις τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής φυλακή και να τους απαγορεύεις να συμμετάσχουν στις εκλογές, ακραία μορφή συντήρησης είναι να ψαρεύεις σε θολά νερά ακροδεξιών, μένοντας αμέτοχος.

Εγώ, λοιπόν, διατήρησα τις αξίες μου, παρέμεινα προοδευτική, το ΠΑΣΟΚ από το οποίο προέρχομαι, διολίσθησε σε συντηρητικές πρακτικές. Και πιστεύω ακράδαντα ότι το μόνο προοδευτικό κόμμα σήμερα, είναι η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Στις δημοσκοπήσεις βλέπουμε ένα ποσοστό περί το 13% σε μια λεγόμενη «γκρίζα ζώνη» που μπορεί να ερμηνευθεί από αδιαφορία, αναποφασιστικότητα έως αμφισβήτηση. Φοβάστε την αντισυστημική ψήφο;

Όσο πλησιάζουμε στις κάλπες της 21ης Μαΐου, όπως αποτυπώνουν και οι δημοσκοπήσεις, η «γκρίζα ζώνη» θα απομειώνεται αισθητά. Αλλά, δυστυχώς, δεν θα εξαλειφθεί τελείως. Τα κρίσιμα διακυβεύματα αυτών των εκλογών θεωρώ ότι θα κινητοποιήσουν τους συνειδητοποιημένους πολίτες. Από την κρίση του 2009 και μετά, η αλήθεια είναι ότι το φαινόμενο της αρνητικής ψήφου έχει γιγαντωθεί. Η απογοήτευση μετουσιώθηκε σε πολλές μορφές: Από την ακραία «αντισυστημική» λεγόμενη ψήφο, τον άκρατο λαϊκισμό μέχρι την αποχή και την άρνηση. Οι διαχρονικές αμαρτίες του απόλυτου κομματισμού οδήγησαν σε έκρηξη μεγάλο κομμάτι των πολιτών. Και η σταδιακή αποταύτιση των ψηφοφόρων με τα κόμματα οδήγησε και στο φαινόμενο της αρνητικής ψήφου. Ωστόσο, το δίλημμα που βάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ξεκάθαρο και σαφές: Ή εγώ ή ο Τσίπρας. Στο δίλημμα αυτό εκτιμώ ότι θα ανταποκριθούν θετικά οι πολίτες υπέρ Μητσοτάκη, παρ’ όλες τις ενστάσεις που μπορεί να διατυπώσουν κάποιοι για επιμέρους πτυχές της διακυβέρνησης της ΝΔ σφάλματα, αστοχίες και παραλείψεις. Η μεγάλη εικόνα είναι αυτή: Πρωθυπουργός Μητσοτάκης ή πρωθυπουργός Τσίπρας. Αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ ή παραλυτικές κυβερνήσεις συνεργασίας με θολά διακυβεύματα και προτάγματα και πρωθυπουργούς άγνωστους Χ;

Και εδώ, θέλω να σας πω, βγάζοντας τα κομματικά γυαλιά, ως συνειδητά πολιτικοποιημένη από τα νεανικά μου χρόνια, αυτή η επιλογή δεν προσφέρει στη Δημοκρατία. Της αφαιρεί. Το οξυγόνο της Δημοκρατίας είναι ο πλουραλισμός, η πολυσυλλεκτικότητα ιδεών, το θετικό πρόσημο, όχι το αρνητικό. Η επιλογή πρέπει να είναι συνειδητή, βάσει ιδεών, προγραμματικών θέσεων και αξιοσύνης προσώπων. Αλλιώς, η αρνητική ψήφος μπορεί να καταστεί μπούμερανγκ για την ίδια τη Δημοκρατία. Φανταστείτε, σήμερα, κάποιοι να θέλουν να τιμωρήσουν π.χ. τη ΝΔ και να επιλέξουν Βαρουφάκη με τις «Δήμητρες», που η υλοποίησή τους μόνο ως αστείο μπορεί να ακουστεί φυσικά, αλλά θα διακινδύνευε η πορεία της χώρας, όπως συνέβη το 2015 επί πρωθυπουργίας Τσίπρα και διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Εν κατακλείδι, η αρνητική ψήφος έχει όλες τις προϋποθέσεις να καταστεί επικίνδυνη ψήφος για την ίδια την Ελλάδα. Και η μετατροπή της σε θετική, μπορεί να γίνει μόνο με πολλή δουλειά από όλους εμάς που ασχολούμαστε με τα κοινά.

Πιστεύετε ότι οι προεκλογικές καμπάνιες στα σόσιαλ επαρκούν για να κινητοποιήσουν την Gen Z να ψηφίσει ή ανησυχείτε ότι θα αποδειχθούν αληθινά τα στερεότυπα που θέλουν τους zoomers αμέτοχους;
Ακούστε, οι καμπάνιες είναι απαραίτητες για να πλησιάσουμε και να πείσουμε ένα κοινό που ψηφίζει για πρώτη φορά, το οποίο δεν έχει εξοικειωθεί με την πολιτική. Ωστόσο, η επικοινωνία από μόνη της δεν αρκεί. Πρέπει να πείσουμε με μόχθο προσωπικό και διαπροσωπική επαφή (όσο είναι δυνατόν σε μια αχανή περιοχή όπως η Α΄ Αθήνας, για να μιλήσω για τη δική μου εκλογική περιφέρεια) τους νέους ανθρώπους ότι, αν δεν συμμετάσχουν στα κοινά, κινδυνεύουν να κυβερνώνται από επιλογές άλλων. Να επικοινωνήσουμε στον μέγιστο βαθμό ότι η ενασχόληση με τα κοινά είναι δύναμη για έναν συνειδητό πολίτη. Ας ψηφίσουν όποιο κόμμα θέλουν, αρκεί να προσέλθουν στις κάλπες. Δεν ταιριάζει σε πολίτες της χώρας που μεταλαμπάδευσε τη Δημοκρατία σε όλον τον κόσμο, να απέχουν από τις κάλπες που –εν τέλει– ορίζουν το μέλλον μας. Η ψήφος είναι δύναμη αλλά είναι και ευθύνη. Ας ζυγίσουν καλά γιατί, μετά την αποχώρηση από τις κάλπες, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Πόσο μάλλον η μη προσέλευση καν στην εκλογική διαδικασία.

Οι γυναίκες εξακολουθούν να δίνουν μάχη για την ισότητα και κατά του σεξισμού ακόμη και στις μέρες μας. Έχετε αντιμετωπίσει διακρίσεις στον χώρο της πολιτικής; Υπάρχει τρόπος να σπάσει η «γυάλινη οροφή»;
Προσωπικά δεν αντιμετώπισα έμφυλες διακρίσεις, ούτε στην οικογένεια ούτε στη δουλειά αλλά και ούτε στην πολιτική πορεία μου. Αλλά ξέρω ότι ανήκω στις εξαιρέσεις. Ο κανόνας, δυστυχώς ακόμη και σήμερα, «επιβάλλει» στις γυναίκες να αποδεικνύουν διαρκώς και σε όλα τα πεδία ότι αξίζουν και μπορούν. Ο σεξισμός, η στερεοτυπική κουλτούρα για τον ρόλο των γυναικών, η σεξιστική γλώσσα αποτελούν συχνά ασήκωτα εμπόδια για μια γυναίκα που επιθυμεί να σταδιοδρομήσει. Κι ενώ στην πολιτική για παράδειγμα οι άνδρες κρίνονται απευθείας από τις απόψεις τους, οι γυναίκες θα κριθούν από την εμφάνισή τους, την προσωπική ή οικογενειακή τους κατάσταση, τις προθέσεις τους και στη συνέχεια από τις απόψεις τους. Και θα κληθούν να απαντήσουν στο κατεξοχήν σεξιστικό ερώτημα αν συνδυάζεται αρμονικά η ιδιότητα της μητέρας και της πολιτικού, ερώτημα που δεν έχω ακούσει να υποβάλλεται σε άνδρες, αν μπορούν δηλαδή να τα καταφέρουν το ίδιο πετυχημένα και ως πατέρες και ως πολιτικοί. Τις περισσότερες φορές το δεύτερο είναι αυτονόητο, ενώ το πρώτο γεμίζει με ενοχές.

Όσο για τη γυάλινη οροφή, παρά τη συνειδητή προσπάθεια παγκόσμια αυτή να σπάσει, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς, ειδικά όσον αφορά την ίση αντιμετώπιση των φύλων στις υψηλές θέσεις της πολιτικής ιεραρχίας. Με αποτέλεσμα να υποχρεωνόμαστε στο μέτρο τής ανά φύλο ποσόστωσης στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, προκειμένου να καταστεί η γυναικεία συμμετοχή ορατή. Για να σπάσει η γυάλινη οροφή πρέπει να προηγηθεί η αλλαγή των προτύπων, των νοοτροπιών αλλά και των διαδικασιών. Στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πραγματοποίησε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού με την επιλογή μιας γυναίκας για το ανώτατο αξίωμα της χώρας, της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Επίσης, αναγνώρισε ως πρόβλημα τη μικρή συμμετοχή των γυναικών στην κυβέρνησή του και δεσμεύτηκε η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ να περιλαμβάνει μεγαλύτερο αριθμό γυναικών.

Αλλά για να συμμετέχουν στις κυβερνήσεις ή στα κοινοβούλια οι γυναίκες πρέπει και να ψηφίζονται. Και ερχόμαστε στο επίκαιρο λόγω εκλογών ζήτημα, της ισότιμης προβολής ανδρών και γυναικών  κατά την προεκλογική περίοδο και της συνειδητοποίησης της επιτακτικής ανάγκης να μην αποκλειστεί ή μείνει στο περιθώριο η κοινωνική εμπειρία του μισού πληθυσμού της Ελλάδας, αλλά να αξιοποιηθεί δυναμικά.

Έχετε μακρά εμπειρία στον Δήμο Αθηναίων. Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της πρωτεύουσας; Και τι μπορείτε να κάνετε γι’ αυτό;
Όλοι και όλες θέλουμε η Αθήνα να είναι μια βιώσιμη αλλά και φιλική για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλη, που να αντέχει τις σύγχρονες προκλήσεις και να αγκαλιάζει χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς όσους ζουν μόνιμα ή περιστασιακά σε αυτήν. Αυτό θα επιτευχθεί εάν εμπνεύσει αίσθημα ασφάλειας σε όσους ζουν, εργάζονται, ψυχαγωγούνται ή διέρχονται από την πρωτεύουσα, και κυρίως στις γυναίκες και τα παιδιά. Η κυβέρνηση έχει αποδείξει την αποφασιστικότητά της να μπει τέλος στα άβατα της ανομίας, της εγκληματικότητας (φοιτητικές εστίες Ζωγράφου) και της παραβατικότητας, με έμφαση στην αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, του εμπορίου ναρκωτικών και του παραεμπορίου, με την επιστροφή των αστυνομικών στους δρόμους και τις γειτονιές. Έχουν ήδη αυξηθεί αλλά χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερες περιπολίες, ενισχύσαμε την ομάδας Δίας και κατανέμουμε καλύτερα το ανθρώπινο δυναμικό της ΕΛ.ΑΣ. Ήδη τοποθετήθηκαν νέοι Ειδικοί Φρουροί στα Αστυνομικά Τμήματα του λεκανοπεδίου της Αττικής, με ιδιαίτερη ενίσχυση των Α.Τ. του Δήμου Αθηναίων που ασφαλώς έχουν πολύ όγκο δουλειάς.

Το ζήτημα της εγκληματικότητας και ιδιαίτερα της μικροεγκληματικότητας σχετίζεται και με τον φωτισμό. Ο Δήμος Αθηναίων πραγματοποίησε ένα μεγάλο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης του δικτύου ηλεκτροφωτισμού της πρωτεύουσας με 45.000 νέα φωτιστικά και προϋπολογισμό ύψους 55 εκατομμυρίων. Είμαι σίγουρη ότι με τη διαρκή συνεργασία κράτους και Τ.Α. τα αποτελέσματα βελτίωσης θα είναι γρήγορα ορατά.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας σημείο στην Αθήνα;
Με γοητεύει η πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο! Μια όαση φύσης και πολιτισμού, ένα σημείο συνάντησης, επικοινωνίας και δημιουργικότητας όλων των ηλικιών. Κινηματογραφικά γοητευτικό αλλά και ευγενικό, νοικοκυρεμένο σκηνικό. Το «Φιλί» του Παπαηλιάκη που ασπάζεται περαστικούς και κατοίκους, η ζεστή ματιά της προτομής του αγαπημένου Αντώνη Σαμαράκη, το νεοκλασικό κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης, τα θέατρα στον πεζόδρομο της Ακαδήμου, ωραίες μουσικές, ωραίες γεύσεις ορίζουν όλα μια γειτονιά μια αγκαλιά. Και στη μέση μια παιδική χαρά όνειρο, δωρεά του Ιδρύματος Ωνάση στον Δήμο Αθηναίων, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας On Athens, με την οποία συνδέομαι συναισθηματικά από τη θητεία μου στην αυτοδιοίκηση. Ναι, η πλατεία Αυδή δείχνει ποια είναι η Αθήνα!