Σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, η Ελλάδα αναζητεί τον δικό της δρόμο προς την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία με πυξίδα τη φιλελεύθερη δημοκρατία των ανοικτών θεσμών
Εκλογές 2023: Οι πολιτικές της Νέα Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ και το μέλλον της χώρας.
Πολλοί μιλούν και γράφουν για μια ήπια (;), αδιάφορη (;), γιαλαντζί (;) προεκλογική περίοδο. Περισσότερο πάταγο έκανε η κατάκτηση του πρωταθλήματος από την ΑΕΚ, από αυτόν που θα κάνει το εκλογικό αποτέλεσμα της 1ης Κυριακής. Αν βέβαια, εκτός απροόπτου, επιβεβαιωθούν αυτά που καταγράφουν απαξάπασες οι δημοσκοπήσεις.
Το κλίμα είναι ήπιο διότι δεν υπάρχει σοβαρή αντιπρόταση στο κυβερνητικό σχήμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν υπάρχουν πλέον κρίσιμα διακυβεύματα. Δεν υπάρχουν μεγάλες αγωνίες για την κάθε ημέρα που ξημερώνει. Η Ελλάδα τραβάει τον δρόμο της εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, πασχίζοντας να εκσυγχρονιστεί, να μειώσει το χρέος της και να αναπτυχθεί υπό την καθοδήγηση αστικών δημοκρατικών δυνάμεων και σε καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται μισό σκαλοπάτι κάτω από την επενδυτική βαθμίδα και όλος ο κόσμος μιλάει για το θαύμα της επιστροφής της. Ωστόσο, η τροχιά ανάπτυξης στην οποία έχουμε εισέλθει για τα καλά δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη. Και το debate, όπως και οι τηλεοπτικές αψιμαχίες το δείχνουν εμφατικά. Υπάρχει ικανός πολιτικός κόσμος που μιλάει άλλη γλώσσα. Ακατάληπτη.
Ο Α. Τσίπρας, που εμφανίζεται ως ο διεκδικητής του «τίτλου», έχει πλέον δώσει δείγματα γραφής. Κυβέρνησε. Τα χαΐρια του τα είδαμε. Δεν μπορεί να μιλάει για «αλλαγή» και να εννοεί κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε διότι τα πεπραγμένα του είναι αρνητικά, γι’ αυτό εξάλλου ηττήθηκε στις εκλογές του 2019 και από τότε δεν έχει ανακάμψει. Τι να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε; Την εσκεμμένη επίθεση στη μεσαία τάξη, την αύξηση της φορολογίας και τη μείωση των συντάξεων, τη χρεοκοπία της ΔΕΗ, τη διάλυση της Παιδείας, την απόπειρα ελέγχου των ΜΜΕ, τα ανοικτά σύνορα, την καθυστέρηση της δίκης της Χρυσής Αυγής, την υποβάθμιση της διεθνούς θέσης της πατρίδας; Ή μήπως τις «ταρζανιές» απέναντι στους δανειστές που οδήγησαν στο κλείσιμο των τραπεζών και τη χώρα ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία; Αλλά και σε ένα αχρείαστο μνημόνιο όταν ολοκληρώθηκε η κωλοτούμπα.
Αντιθέτως, η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, τα όσα ακρωκεντρώα (;), φιλελεύθερα (;), σοσιαλδημοκρατικά (;), κεντροδεξιά(;) υποσχέθηκε, λίγο πολύ τα έκανε. Και την οικονομία ανέπτυξε, και το ΕΣΠΑ απορρόφησε στο μέγιστο, και την ανεργία μείωσε, και τις εξαγωγές ανέβασε, και τους φόρους κατέβασε, και τις συντάξεις αύξησε, και τη ΔΕΗ εξυγίανε, και την Παιδεία έβαλε σε μια σειρά. Και τα ΜΜΕ λειτουργούν ελεύθερα (τα περισσότερα του κάνουν πόλεμο), και τα σύνορα της Ελλάδος και της ΕΕ ελέγχει, και τη Μόρια έκλεισε, και η ΧΑ βρίσκεται στη φυλακή. Αλλά και ισχυρές συμμαχίες εξασφάλισε και εξοπλιστικά θωράκισε τη χώρα και το διεθνές της κύρος αναβάθμισε. Άσε που του έτυχαν και χοντρές «στραβές» από τις οποίες βγήκε αλώβητος. Υβριδική επίθεση στον Έβρο, τρίχρονη πανδημία και πόλεμος στην Ουκρανία, μέσα στις οποίες η πατρίδα μας στάθηκε όρθια. Τηρουμένων των παγκόσμιων αναλογιών βεβαίως. Προς τι, λοιπόν, η «αλλαγή»; Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα;
Αυτά φυσικά τα βλέπει και η ίδια η αντιπολίτευση. Εδώ ζει. Και γι’ αυτό επαναλαμβάνει ανόρεκτα τον εαυτό της. Για να καταλάβω, η αντιπρόταση του Τσίπρα απέναντι στον Σταϊκούρα είναι ο Τσακαλώτος που σχεδιάζει έστω και «θεωρητικά» τοπικά νομίσματα, «λίρες Γαστούνης» και «ρεάλια Δομοκού»; Δηλαδή πόσο απελπισμένο μπορεί να είναι ένα κόμμα που 10 μέρες πριν τις εκλογές υπόσχεται εμμέσως τραπεζικές κρίσεις, στάσεις πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, όταν το πακέτο του Ταμείου Ανάκαμψης είναι καθοδόν; Σε ποια φρικιά ή σε ποιους αδαείς μπορεί να απευθύνεται; Ή μήπως νομίζει ότι οι νέοι που ψηφίζουν συγκινούνται από τέτοια άκυρα που υπονομεύουν το μέλλον τους; Και σαν να μην έφταναν αυτά, η υλοποίηση όλων επαφίεται σε μια κυβέρνηση συνεταίρων στην οποία καλούνται να συμμετέχουν ο Δ. Κουτσούμπας με την εικόνα του Στάλιν στο προσκεφάλι του και ο Γ. Βαρουφάκης με τη δική του εναλλακτική (λέγε με Δήμητρα), δραχμή. Ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν το κάνουν επίτηδες για να μην μπλέξουν με την εξουσία.
Προφανώς και δεν είναι όλα ok στην Ελλάδα, προφανώς και απέχουμε από μια κλασική δυτικοευρωπαϊκή δημοκρατία, αλλά δεν θέλουμε και να αυτοκτονήσουμε. Και με την παραγωγή κάτι πρέπει να κάνουμε, όπως και με τις άμεσες ξένες επενδύσεις. Και το εμπορικό ισοζύγιο να ελέγξουμε, και τις τιμές που πέταξαν να κατεβάσουμε, και την παρανομία να συλλάβουμε, και την πράσινη ανάπτυξη να προωθήσουμε, και την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας να θωρακίσουμε. Τα Τέμπη μάς στοιχειώνουν και περιμένω να δω τι θα γίνει με τον ΟΣΕ. Ποιος θα τολμήσει να τον ανασκάψει εκ βάθρων και να τον ξαναχτίσει. Το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά και η διάτρητη λειτουργία της ΕΥΠ είναι σκληρά αγκάθια της θητείας του Μητσοτάκη αν και υπήρξαν ταχύτατες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μένει να αποδειχθεί αν ήταν οι κατάλληλες και αν θα λειτουργήσουν θετικά. Και τα νοσοκομεία μας πρέπει να πάψουν να θυμίζουν τρίτο κόσμο, και μάλιστα άμεσα!
Τούτων δοθέντων, η αντιπολίτευση, η οποία αντιλαμβάνεται την προγραμματική της υστέρηση, φρόντισε να γυρίσει το παιχνίδι σε προσωπικό πόλεμο κατά του πρωθυπουργού. Μια άσκηση δολοφονίας χαρακτήρων, κάτι που η σταλινική αριστερά το ξέρει καλά και το αγαπά ιδιαίτερα. Πρώτον, διότι υποθέτει ότι ο κόσμος δεν γουστάρει κλώνους από πολιτικά τζάκια της δεξιάς. Γιατί αν είναι της αριστεράς τότε «σήκω, Ανδρέα, για να δεις το παιδί της αλλαγής». Αν είναι της δεξιάς τότε είναι «ο γιος του Εφιάλτη». Πόσο πιο ντεμοντέ, παίκτες μου; Δεύτερον, υποθέτει και πάλι ότι ο ίδιος κόσμος δεν γουστάρει πολιτικούς μορφωμένους, απόφοιτους του Harvard, που μιλάνε άπταιστα 2-3 ξένες γλώσσες και κυρίως, που έχουν μια κάποια καριέρα εκεί έξω στην αγορά και όχι αποκλειστικά στον κομματικό σωλήνα. Προφανώς κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.
Αλλά το κόλπο της απαξίωσης του Μητσοτάκη δεν έπιασε. Και όσο δεν έπιανε τόσο και χόντραινε. Μέχρι που έφτασε πια σε σεξιστικού τύπου βωμολοχίες, «Μητσοτάκη γ…», και τότε ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Οι επιτιθέμενοι είχαν ηττηθεί. Μετά το μάζεψαν λιγάκι, απέσυραν κάποιους πολύ επιθετικούς και χυδαίους παίκτες από την καθημερινή προεκλογική πάλη, αλλά το παιχνίδι είχε ήδη κριθεί. Δεν μπόρεσαν να κερδίσουν κεντρώους ψηφοφόρους και η διαφορά άρχισε να διευρύνεται. Στην ουσία η κυβέρνηση των ηττημένων, της ανοχής ή της συνενοχής, εμφανίστηκε και λειτούργησε ως μπαμπούλας, ως απειλή και μάλιστα εξόδου της χώρας από το ευρώ, εναγκαλισμού με τη Ρωσία, συμπαράταξης με τον τρίτο κόσμο. Δηλαδή τρέχα γύρευε.
Η αριστερή αντιπολίτευση ούτε θέλει ούτε μπορεί να λειτουργήσει ως μια ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Την κατατρέχει το σύνδρομο του αριστερισμού και όλα εκείνα τα λαϊκίστικα στοιχεία που κάποτε την έκαναν ελκυστική στη πλειοψηφία αλλά τώρα λειτουργούν ως βαρίδια. Διότι είναι λόγια του αέρα και δεν εμπλουτίζουν το τραπέζι του πολίτη. Και κυρίως δεν δίνουν προοπτική. Αντιθέτως προκαλούν αστάθεια και βάζουν τη χώρα σε περιπέτειες. Υπόσχονται αντιεπενδυτικές πολιτικές, άστοχες κρατικοποιήσεις, αλόγιστες παροχές, δημοσιονομική εκτροπή, μέχρι και τοπικά νομίσματα. Δηλαδή σε μια «προοδευτική διακυβέρνηση» θα ρυθμίζει και πάλι τα οικονομικά μας ο Γιάνης Βαρουφάκης;
Και δυστυχώς στην ίδια γραμμή πολιτεύεται και το ΠΑΣΟΚ που είδε τα ποσοστά του να πέφτουν από το 17%, άμα τη εμφανίσει του Ν. Ανδρουλάκη, στο σημερινό 10%. Γιατί; Μα, διότι είναι το πρώτο κόμμα που λάνσαρε την προοδευτική ή σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση προφανώς όχι με τον Μητσοτάκη και τη δεξιά, αλλά με τον Τσίπρα και την αριστερά του. Και επειδή αυτό δεν περπάτησε, σήμερα υπόσχεται κυβέρνηση συνεργασίας με δικό του πρωθυπουργό-έκπληξη. Πράγματα τελείως ανιστόρητα, ανεδαφικά και επικίνδυνα που έδωσαν καύσιμα στην κούρσα της ΝΔ, από έναν κεντρώο κόσμο που δεν θέλει να μπλέξει σε περιπέτειες. Σε σημείο που ο Κ. Μητσοτάκης να αισθάνεται πολύ ισχυρός ώστε να οδηγήσει τη χώρα σε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση έχοντας βάσιμες ελπίδες αυτοδυναμίας. Και κάτι τέτοιο θέλει και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Δυστυχώς είναι τόση η απόσταση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σήμερα που μια κυβέρνηση δικής τους αναγκαστικής συνεργασίας θα αποτελούσε τροχοπέδη για τη χώρα. Και η συνεχής απαξιωτική αναφορά στο πρόσωπο του πρωθυπουργού από τον Ν. Ανδρουλάκη προφανώς και δεν προμηνύει αγαστή συνεργασία, ούτε καν μια χειραψία τυπική.
Σε μια πενταετία το σήμερα θα φαντάζει μακρινό. Οι εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης έρχονται με τα οφέλη και τις επιβαρύνσεις τους. Η απειλή από τα Ανατολικά της Ευρώπης δεν θα μας εγκαταλείψει και τα μάτια μας πρέπει να είναι ανοιχτά. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, η Ελλάδα αναζητεί τον δικό της δρόμο προς την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία με πυξίδα τη φιλελεύθερη δημοκρατία των ανοικτών θεσμών. Αν κάτι παίζεται σ’ αυτές τις εκλογές είναι η ποιότητα του οδοστρώματος. Να προσέχουμε, λοιπόν, για να μη γλιστρήσουμε. Θα τα καταφέρουμε και θα μείνουμε σταθερά στην άνοδο.
11°
