Οι δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου για αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές 2023 και οι αντιδράσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ
Το να σε ενοχλεί που κάποιος τόσο σπουδαίος όσο ο Διονύσης ο Σαββόπουλος παίρνει θέση υπέρ της νίκης και της αυτοδυναμίας ενός αντίπαλου κόμματος είναι ανθρώπινο και λογικό. Όμως, όταν ο Σαββόπουλος εξέφρασε την επιθυμία του για αυτοδυναμία της Νέας της Δημοκρατίας οι σύντροφοι δεν ενοχλήθηκαν απλώς. Εξοργίστηκαν. Και εξοργίστηκαν τόσο ώστε εκτός από το να εκτοξεύσουν μίσος και δηλητήριο άρχισαν να διαδίδουν συκοφαντίες σε σχέση με τραγούδια που τάχα έκλεψε. Έφτασαν στο σημείο να διαδίσουν ότι η «Συννεφούλα» που κυκλοφόρησε το 1966 ήταν κλεμμένη από το σάουντρακ Ιταλικής ταινίας του 1971.
Εν τω μεταξύ για όποιον έχει παρακολουθήσει τις δημόσιες τοποθετήσεις του Σαββόπουλου, όχι τα τελευταία χρόνια αλλά τις τελευταίες δεκαετίες, το μόνο που θα αποτελούσε έκπληξη θα ήταν να είχε διαφορετική άποψη από αυτή που εξέφρασε. Το να θεωρεί ο Σαββόπουλος ως το καλύτερο αποτέλεσμα για τη χώρα την αυτοδυναμία της ΝΔ είναι τόσο αναμενόμενο όσο το να βγει ο ήλιος από την ανατολή.
Τότε γιατί οι σύντροφοι δεν ενοχλήθηκαν απλώς αλλά εξοργίστηκαν τόσο ώστε να καταφύγουν μέχρι και σε συκοφαντίες;
Την πρώτη απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Σαββόπουλος μιλώντας για τη «φοιτητική ξεγνοιασιά» των κομμάτων του αυτοαποκαλούμενου «προοδευτικού χώρου». Οι σύντροφοι είναι κολλημένοι σε μια διαρκή εφηβεία. Και ως γνωστόν οι έφηβοι ταυτίζονται τόσο με τους καλλιτέχνες που θαυμάζουν, που όχι μόνο δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν τον καλλιτέχνη από το έργο του αλλά καθορίζουν και τη στάση τους απέναντι στο έργο από τον βαθμό στον οποίο η στάση του καλλιτέχνη ταυτίζεται με τη δική τους. Στην πραγματικότητα οι έφηβοι δεν θέλουν καλλιτέχνες, θέλουν οδηγούς και είδωλα. Υποκλίνονται σε όσους θεωρούν «δικούς τους» και απαξιώνουν όσους στέκονται απέναντι, ανεξαρτήτως έργου και των μεν και των δε. Για τους συντρόφους ακόμα και στην τέχνη δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά το ποιος και κυρίως με ποιους είσαι.
Η ανωριμότητα αυτή (και άρα και οι επιθέσεις στον Σαββόπουλο) έχει σχέση και με τη θρησκευτική αντιμετώπιση της πολιτικής. Οι σύντροφοι δεν έχουν απόψεις ή προτάσεις που καθορίζονται από την πραγματικότητα και αλλάζουν μαζί της. Έχουν «ιδεολογία» αναλλοίωτη στον χρόνο. Έχουν πίστη. Πράγμα που σημαίνει ότι όποιος δεν συμμερίζεται την πίστη τους δεν είναι απλώς κάποιος με διαφορετικές απόψεις, αλλά ένας άπιστος. Κάποιος που δεν βλέπει τη μοναδική και ολοφάνερη αλήθεια. Κι όταν αυτός ο κάποιος που δεν παραδέχεται τη μοναδική και ολοφάνερη αλήθεια είναι κάποιος ευφυής (όπως ο Σαββόπουλος) στο μυαλό των πιστών δεν μπορεί παρά να έχει κίνητρα ταπεινά. Και άρα, στο όνομα της μοναδικής και ολοφάνερης αλήθειας, είναι άξιος κάθε επίθεσης.
Επίσης οι σύντροφοι έχουν την πεποίθηση ότι ο καλλιτεχνικός χώρος τους ανήκει (περίεργη αντίληψη αν κανείς σκεφτεί τη διαχρονική τοποθέτηση του Χατζηδάκι και την εκλογή με τη Νέα Δημοκρατία τόσο του Μίκη Θεοδωράκη όσο και του Σταύρου Ξαρχάκου). Συνεπώς θέλουν να πνίξουν κάθε φωνή που μπορεί να αποδεικνύει το αντίθετο κυρίως επειδή μια τέτοια φωνή μπορεί να δώσει θάρρος και σε άλλες αντίστοιχες. Αν ο Σαββόπουλος μπορεί να συκοφαντηθεί με τέτοιον τρόπο, ποιος ξέρει τι μπορεί να πάθει ένας καλλιτέχνης που δεν έχει το ίδιο μέγεθος.
Τέλος, υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό (και ακόμα πιο εξοργιστικό) για τους συντρόφους: οι συγκρίσεις.
Από τη μια η σύγκριση του μεγέθους του Σαββόπουλου με τα μεγέθη των καλλιτεχνών που, είτε ως υποψήφιοι είτε ως υποστηρικτές, έχουν ευθέως ταχθεί υπέρ μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (Μιθριδάτης, Ραλλία, Τσανακλίδου, Άντζυ Σαμίου) και από την άλλη η σύγκριση ήθους.
Γιατί ο Σαββόπουλος υποστήριξε την άποψή του με επιχειρήματα και ευγένεια. Είπε ότι σέβεται όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, μίλησε με ευγένεια για τους αρχηγούς τους και με επιχειρήματα κατέληξε στο ότι από την υπάρχουσα προσφορά θεωρεί τον Μητσοτάκη τον μόνο κατάλληλο για πρωθυπουργό.
Όμως οι σύντροφοι έχουν συνηθίσει και νιώθουν άνετα μόνο με τα λυσσασμένα «θα τους φάμε». Όταν απέναντί τους έχουν καλούς τρόπους και λογικά επιχειρήματα, τα χάνουν και εξοργίζονται επειδή καταλαβαίνουν ότι η σύγκριση είναι ολοφάνερη και σε βάρος τους. Και από τη στιγμή που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα «θα τους φάμε», το μόνο που τους μένει είναι να επιτεθούν στην ευγένεια και τα επιχειρήματα. Ακόμα και με συκοφαντίες. Άλλωστε ο αγώνας για την επικράτηση της μιας και μοναδικής πίστης αγιάζει όλα τα μέσα. Και μπράβο της.
11°
