«Μόνοι τους και όλοι μας». Πόσα ΚΚΕ έχουμε τελικά;

Μπορεί η γνωστή φράση του Δημήτρη Κουτσούμπα «αυτοί είστε» να έγινε viral στα social media, ωστόσο, δεν χρειαζόταν να περιμένει κανείς τη φράση αυτή για να επιβεβαιώσει ότι το ΚΚΕ δεν έχει μετακινηθεί ούτε ρούπι από την πάγια θέση του πως είναι το μοναδικό κόμμα που αγωνίζεται με συνέπεια για τα συμφέροντα του λαού. Άλλωστε, το κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα «Μόνοι τους και όλοι μας» αυτό ακριβώς εκφράζει.

Όπως το ίδιο εξέφραζε και το προηγούμενο σύνθημα του ΚΚΕ «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές» που χάραζε και αυτό τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και τους οπαδούς της δικτατορίας του προλεταριάτου, την «τέλεια» κατά τους θεωρητικούς του κόμματος μορφή δημοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό η ηγεσία του κόμματος στοχεύει αφ’ ενός στο να παρουσιάζει τα χαμηλά εκλογικά του ποσοστά ως απόδειξη της αντοχής του και αφ’ ετέρου να ξεκόβει εξ «αρχής» κάθε συζήτηση για συνεργασία με τους ταξικούς του αντιπάλους. Μπορεί «τέτοιοι να είναι» οι άλλοι αλλά και το ΚΚΕ «τέτοιο ήταν» πάντα.

Ωστόσο, η πατέντα του συνθήματος «μόνοι μας και όλοι σας» δεν ανήκει στο ΚΚΕ. Πρώτος το χρησιμοποίησε ο αψύς συριζαίος βουλευτής Παύλος Πολάκης απευθυνόμενος απειλητικά στους δημοσιογράφους και τα «αφεντικά» τους με τη γνωστή φράση: «Μόνος μου και όλοι σας, μόνος μου και όλοι σας. Σας έχω».

Και αν ο Πολάκης εκφράζει με τον δικό του «ιδιόμορφο» χαρακτήρα την ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς, όπως αποδείχτηκε, να μπορεί να τον ακουμπήσει ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει επιβεβαιώσει τη θέση αυτή κάθε φορά που χρειάστηκε. Τόσο με τον Καμμένο το ’15, όσο και τώρα με το «προοδευτικό» συνονθύλευμα, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, δεν επιζητεί συμμάχους παρά για να συμπληρώσει την κοινοβουλευτική του δεδηλωμένη για την εξουσία επειδή «μόνος» του δεν κατάφερε ποτέ να τους «έχει όλους».

Ο πρωθυπουργός επέλεξε εξ αρχής το «μόνοι μας και όλοι σας» προκειμένου να στηρίξει το στρατηγικό του αφήγημα της αυτοδύναμης διακυβέρνησης. Για τον λόγο αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε εξ αρχής να τσουβαλιάσει τους πολιτικούς του αντιπάλους στην απέναντι πολυκατοικία περιορίζοντας τα όποια περιθώρια κυβερνητικής προγραμματικής σύγκλισης.

Και επειδή τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα παρουσιάζουν μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ως το πιθανότερο σενάριο επίτευξης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ο πρωθυπουργός έσπευσε να το απαξιώσει λέγοντας ότι «δεν έχω και πολλά να πω με τον κ. Ανδρουλάκη». Ο αρχηγός της ΝΔ επιλέγει να τα βάλει μόνος του με το «τερατούργημα» όλων των υπολοίπων αναλαμβάνοντας το ρίσκο της δημιουργίας ενός εφιαλτικού σεναρίου για το μέλλον της χώρας που ξεπερνάει τα χρονικά όρια αυτής της εκλογικής μάχης.

Μέσα στις συνθήκες της ακραίας πόλωσης που έχουν προκρίνει οι διεκδικητές της εξουσίας, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει πολύ λίγες δυνατότητες να αποφύγει την ίδια την τακτική του «μόνοι μας και όλοι σας» που οδηγεί πολιτικά στο «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας». Με τον τρόπο αυτόν όμως η πρόταση του Νίκου Ανδρουλάκη για προγραμματική σύγκλιση μετά τις εκλογές της απλής αναλογικής, μοιάζει περισσότερο με αυταπάτη.

Φαίνεται ότι, με τον καιρό, τα θετικά παραδείγματα των κυβερνήσεων συνεργασίας που κράτησαν τη χώρα όρθια σε πολύ δυσκολότερες καταστάσεις περνούν στη λήθη του πολιτικού συστήματος αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν παρά αναγκαστικές παρενθέσεις σε μια νοοτροπία που παραμένει κυρίαρχη συντηρώντας την πόλωση και τον διχασμό. Τη θέση για ουσιαστικές προγραμματικές συγκλίσεις και συνεργασίες έρχεται να υποκαταστήσει, ολοένα και περισσότερο, το σύνθημα του ΚΚΕ: «Όλοι σας και μόνοι μας». Ακόμα και αν το σύνθημα αυτό υπονομεύει το μέλλον της χώρας.