Αβίωτο κέντρο, υποβαθμισμένες γειτονιές, προβλήματα ασφάλειας

Στις εκλογές δεν κρίνονται μόνο οι προγραμματικές θέσεις και οι προτάσεις των κομμάτων. Κρίνεται κυρίως το μοντέλο διακυβέρνησης, ο τρόπος του «κυβερνάν». Η κριτική που ασκούμε τόσο στο «επιτελικό κράτος» του Κ. Μητσοτάκη όσο και στην ανεύθυνη πρακτική του Α. Τσίπρα την προηγούμενη τετραετία βασίζεται στον καθεστωτισμό και τον συγκεντρωτισμό του.

Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερη αποτυχία της διακυβέρνησης της ΝΔ από την πρακτική της στα προβλήματα της Αθήνας. Ένα κέντρο της πόλης κυριολεκτικά αβίωτο με τον καταιγιστικό τρόπο εξάπλωσης των Airbnb, τη μετατροπή σε ξενοδοχεία απίστευτου αριθμού κτισμάτων, που σωρεύει μετανάστες και παραβατικούς, που αφήνει ανέλεγκτο το παραεμπόριο και οδηγεί τους Αθηναίους να αναζητούν αλλού στέγη.

Αλλά και στις γειτονιές της Αθήνας, στα όρια των διαμερισμάτων της όπου χρονίζοντα θέματα ασφάλειας και καθημερινής διαβίωσης συγχρονίζονται με την έλλειψη υποδομών. Πολίτες και νοικοκυριά που αδυνατούν να νοικιάσουν σπίτι, νέα ζευγάρια που δεν βρίσκουν χώρο να ζήσουν, φοιτητές που αναζητούν φθηνή στέγη για να στεγάσουν τα όνειρά τους. Όλα τα σαρώνει η ακρίβεια και το κόστος ζωής και στις σκοτεινές γωνίες εγκληματικότητα, έλλειψη φωτισμού, σκουπίδια.

Και η Κυβέρνηση; Νόμοι που ψηφίζονται και δεν εφαρμόζονται, παρεμβάσεις που εξαγγέλλονται και δεν ολοκληρώνονται. Συγκεντρωτισμός και αναποτελεσματικότητα συνυπάρχουν με απρογραμμάτιστες παρεμβάσεις και πειραματισμούς.

Τι θα έπρεπε να γίνει; Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την πρωτεύουσα της χώρας που το συνομολογούν Κυβέρνηση, Περιφέρεια και Δήμος κατά την κατανομή των αρμοδιοτήτων τους και ένας προγραμματισμός συμπληρωματικών παρεμβάσεων. Για παράδειγμα, ο χώρος της κεντρικής αγοράς να γίνει το στολίδι, της πόλης που σημαίνει η Κυβέρνηση λύνει τα βασικά προβλήματα διαβίωσης, η Περιφέρεια αναλαμβάνει τις υποδομές, ο Δήμος την καθαριότητα, το φωτισμό, την τάξη.

Όμως, αυτό απαιτεί όχι «επιτελικό κράτος» συνώνυμο της συγκέντρωσης και του επιλεκτικού τρόπου διαχείρισης των πόρων αλλά μια πραγματική εταιρική διακυβέρνηση. Με αποκέντρωση και δημοκρατικό προγραμματισμό. Να αναλάβουν επιτέλους και τα δημοτικά διαμερίσματα ένα μεγάλο μέρος της αντιμετώπισης των προβλημάτων της καθημερινότητας.

Αυτά εισηγούμαι εδώ και δεκαετίες, αυτά περιέγραψα από το 2006 ως υποψήφιος Δήμαρχος γι’ αυτά δίνω και τώρα τη μάχη μου. Ήμουν, είμαι και θα είμαι παρών στην πόλη μας σε κάθε γειτονιά της σε κάθε γωνιά της.