Μητσοτάκης ή Τσίπρας;

Σύμφωνα με τον γερμανικό μύθο, ένας άμυαλος καβαλάρης διασχίζει, καλπάζοντας με το άλογό του, την παγωμένη λίμνη «Κονστάνς». Μόλις όμως μαθαίνει τον φοβερό κίνδυνο που πέρασε, να σπάσει ο πάγος δηλαδή από τον καλπασμό του αλόγου και να χαθεί κάτω από τα παγωμένα νερά, πέφτει νεκρός από τον φόβο του.

Κάτι ανάλογο κινδυνεύσαμε να πάθουμε ως κοινωνία, μόλις καταλάβαμε ότι η πλουσιοπάροχη ζωή που κάναμε, στηριγμένη σε δανεικά, ήταν στον αέρα.

Οπότε όσοι δεν αντέχαμε την αλήθεια, ζητήσαμε σωτηρία στο ψεύδος, σαν να ήταν η θρησκεία ενός «λαϊκού» θεού, η οποία έδινε εύπεπτες και απενοχοποιητικές εξηγήσεις για τα πάντα.

Και επειδή, όπως μας εξήγησαν οι σοφοί μας, ηγέτες αναδεικνύονται άτομα που «...έχουν την ικανότητα να εκφράζουν καλύτερα από άλλα αυτό που όλοι αισθάνονται ή και να επινοούν πράγματα, στα οποία οι άλλοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους» (Κ. Καστοριάδης, «Ακυβέρνητες Κοινωνίες»), η επιθυμία ενός τμήματος της κοινωνίας για ψέμα ανέδειξε και τον αντίστοιχο μόνιμο ηγέτη του. Τον Αλέξη Τσίπρα.

Για τον οποίο, σύμφωνα με την σταλινική παράδοση που ο ίδιος εκπροσωπεί, η φτώχεια είναι ευκαιρία, αφού μόνον η μιζέρια μπορεί να οδηγήσει στην «κοσμογονία». Διότι, «…..όσο πιο μεγάλη η εξαθλίωση τόσο η λαϊκή οργή θα γίνει καζάνι που βράζει και ποτάμι που θα παρασύρει στο διάβα του την πλουτοκρατία και θα παγώσει η τσιμινιέρα και στην Αθήνα μέσ’ στο κέντρο θα φυτρώσει καινούργιο δέντρο….» (Νίκος Μπελογιάννης – Αγγελική Κώττη, «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ», εκδόσεις «Άγρα»).

Πρόκειται για βαθιά ριζωμένη στο Αριστερό κίνημα δεισιδαιμονία, που επικαλείται την ύπαρξη κάποιου ιστορικού προνομίου των φτωχών. Η οποία έχει «επικαιροποιηθεί» από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την γνωστή φράση: «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά». 

Γι’ αυτό και η ιδέα περί ιστορικού προνομίου των φτωχών, ως εγγενώς παράλογη, έχει αντιμετωπιστεί από όλους τους διανοητές της ανθρώπινης ελευθερίας και αυτονομίας, ως αυτό που είναι: ως τερατώδης. 

Διότι «...οι αληθινοί φτωχοί θα είχαν μάλλον την τάση να λυγίσουν τη μέση τους μπροστά στους κυρίαρχους». (Κ. Καστοριάδης, ό.π.).

Αφού η φτώχεια «...αναγκάζει τον ελεύθερο να φέρεται σαν δούλος». (Χ. Άρεντ «Η Ανθρώπινη κατάσταση»). 

Αυτή λοιπόν την απάνθρωπη συνθήκη, που μάχεται όλους τους όρους της ανθρωπινότητας, ανέδειξε σε κανονικότητα και «ευκαιρία» η σταλινογενής Αριστερά, που εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας.

Είναι η στάση, για να το πούμε με ένα παράδειγμα από την σχέση των γενεών, που παράγει τέτοια εξαθλίωση, ώστε η σύνταξη του παππού να συντηρεί τα άνεργα και αργόσχολα εγγόνια.

Και αυτό το υπόδειγμα ονομάζεται, κατ’ ευφημισμόν, «προοδευτική κυβέρνηση».

Αντίθετα, για το ρεύμα του δημοκρατικού ορθολογισμού, η φτώχεια όχι μόνον δεν είναι ευλογία αλλά κατάρα, ως ασύμβατη με την Δημοκρατία.

Διότι, γνωρίζει ότι «…οι συνθήκες ακραίας στέρησης θα αποτελούν πάντοτε σοβαρό εμπόδιο για την ίδρυση της δημόσιας ελευθερίας». Αφού «…θα αντίκεινται στην ανθρώπινη κατάσταση και στο principium της ανθρωπινότητας….». (Βάνα Κυριανίδου – Νικολαϊδου, “HANNAH ARENDT”).

Γι’ αυτό προτείνει ως κανονικότητα το ακριβώς αντίθετο: την κοινή ευημερία. Ως προϋπόθεση και της Δημοκρατίας.

Ώστε, για να το πούμε συμβολικά, οι εισφορές από την εργασία των εγγονών να στηρίζουν τη σύνταξη του παππού και όχι το αντίστροφο.

Πρόκειται για το ρεύμα το οποίο, τις τελευταίες δεκαετίες, εκφράστηκε από διαφορετικούς διαδοχικά ηγέτες, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ. Με τελευταίο -αλλά όχι έσχατο, αφού έχει την ευκαιρία να αναδειχθεί κορυφαίος στην ορθολογική διαχείριση- τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Έτσι, στις εκλογές που έρχονται «παίζεται» και επιλέγεται το υπόδειγμα, σύμφωνα με το οποίο θα κινηθεί η χώρα:

Από τη μία αυτό που γεννά η λατρεία της φτώχειας -της οποίας όμως τα «προνόμια», ακόμη και οι Χριστιανοί τα μεταθέτουν για την άλλη ζωή- και από την άλλη, η επιλογή της ευημερίας σ’ αυτήν εδώ τη ζωή.

Γι’ αυτό η επιλογή μεταξύ Αλέξη Τσίπρα που εκφράζει την πρώτη εκδοχή και Κυριάκου Μητσοτάκη που εκφράζει τη δεύτερη, δίνει και το νόημα των εκλογών.