Γιατί ο Τσίπρας μιμείται τον Ανδρέα

«Συμβόλαιο για την Αλλαγή» ονόμασε ο Αλέξης Τσίπας τη δέσμη προγραμματικών θέσεων που παρουσίασε. Η ονομασία παραπέμπει ευθέως στο «Συμβόλαιο με τον λαό» που είχε λανσάρει ο Ανδρέας Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 1981. Δεν είναι η μόνη αναφορά σε εκείνη την περίοδο. Η λέξη «αλλαγή» έχει κεντρική θέση στον προεκλογικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στις δημόσιες ομιλίες του συνεχίζει να μιμείται την φωνή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Η πασίγνωστη δήλωση του Τσίπρα το 2014 για τις αγορές «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί τον ζουρνά και εμείς θα χορεύουμε» χρησιμοποιεί το «νταούλι» και τον «ζουρνά» από το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου «Καλημέρα ήλιε», τραγούδι που αποτέλεσε άτυπο ύμνο του ΠΑΣΟΚ.

Η επιχείρηση λαθροχειρίας είναι προφανής. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εμφανιστεί σαν το νέο ΠΑΣΟΚ και να διατηρήσει τα κέρδη που αποκόμισε την εποχή του αντιμνημονιακού αγώνα, όταν ουσιαστικά κατέλαβε τον χώρο του ιστορικού κόμματος της κεντροαριστεράς.

Όμως αυτή η επιδίωξη δεν δικαιολογεί τον προσωπικό αυτοεξευτελισμό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας άνθρωπος που διατέλεσε πρωθυπουργός, υπονομεύει από μόνος του το κύρος του και γελοιοποιείται παριστάνοντας τον Ανδρέα και χρησιμοποιώντας τα συνθήματα τού μακαρίτη. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του δεν αντιλαμβάνονται το γελοίο του πράγματος;

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει πρόβλημα να αλλάζει ταυτότητες προκειμένου να υπηρετήσει τον μοναδικό στόχο του: την επιστροφή στην εξουσία. Για χάρη της εξουσίας έγινε από αντιμνημονιακός μνημονιακός, για χάρη της εξουσίας έγινε από άθεος ευσεβής χριστιανός που συνομιλεί κατ’ ιδίαν με την εικόνα της Παναγίας, για χάρη της εξουσίας έκανε τη συμμαχία με τον Καμμένο. Για τον ίδιο λόγο από ριζοσπάστης αριστερός επιχειρεί να μεταμορφωθεί σε σοσιαλδημοκράτη.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά στερείται ταυτότητας. Στη θέση της έχει βάλει τους ρόλους. Όλοι οι πολιτικοί υποδύονται, σε κάποιο βαθμό, έναν ρόλο για τις ανάγκες της επικοινωνίας, όμως εκείνος είναι μόνο οι ρόλοι και τίποτε άλλο. Το βράδυ της τραγικής πυρκαγιάς στο Μάτι έστησε ολόκληρο θέατρο για να θολώσει το τοπίο και να αποφύγει το κόστος από την αποκάλυψη των νεκρών. Στη σύσκεψη- παράσταση υποδυόταν τον ανήξερο, ενώ γνώριζε για την ύπαρξη νεκρών.

Στην παρούσα προεκλογική περίοδο ο Αλέξης Τσίπρας καταγγέλλει σχεδιαζόμενη αποστασία που ισχυρίζεται ότι θα προκαλέσει η Νέα Δημοκρατία για να συμπληρώσει τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση. Μάλιστα, αναφέρεται και στην παράδοση της οικογένειας Μητσοτάκη, παραπέμποντας στην αποστασία του 1965. Πηγαίνει εξήντα χρόνια πίσω για να καταγγείλει κάτι που ο ίδιος έκανε πριν μόλις πέντε χρόνια, όταν ο Καμμένος αποχώρησε από την κυβέρνησή του μετά τη συμφωνία των Πρεσπών. Τότε εξασφάλισε κοινοβουλευτική πλειοψηφία με την στήριξη βουλευτών  που είχαν εκλεγεί με πέντε διαφορετικά κόμματα εκτός του ΣΥΡΙΖΑ: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, ΑΝΕΛ.

Κανείς άλλος δεν θα έθετε με τόση έμφαση ένα ζήτημα στο οποίο έχει λερωμένη τη φωλιά του. Όμως ο Αλέξης Τσίπρας δεν διστάζει. Η επιτυχία του στη δημαγωγία τον έχει κάνει ασυγκράτητο. Αισθάνεται ικανός για οποιονδήποτε ρόλο.

Κατά την προεκλογική περίοδο τα κόμματα, όταν δεν εξαγγέλλουν παροχές, αναφέρονται σε πράγματα που έγιναν πριν σαράντα ή εξήντα χρόνια. Ο μυθοποιημένος Ανδρέας επιστρέφει σαν φάρσα. Δίπλα μας ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και οι αλλαγές θα έχουν μεγάλο κόστος για εκείνους που θα μείνουν πίσω. Στο μεταξύ, εδώ ο καθένας εξασκεί την τέχνη που ξέρει καλύτερα.