Η Αριστερά και η βία

Την Κυριακή ο υπουργός Υγείας Πλεύρης και η οικογένειά του δέχονται επίθεση σε ένα εστιατόριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει να συγκινείται παρότι στόχος της επίθεσης ήταν μέχρι και τα παιδιά του υπουργού. Μια μέρα και κάτι ψιλά αργότερα, μάλλον κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία και μετά από το ολοήμερο κράξιμο που συνόδευσε τη σιωπή του, βγάζει μια ανακοίνωση στην οποία ενημερώνει ότι «η καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ απέναντι σε επιθέσεις και βίαιες ενέργειες είναι διαχρονική και αδιαπραγμάτευτη» φροντίζοντας να μην υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο περιστατικό.

Kανείς δεν εκπλήσσεται. Σε κανέναν δεν φαίνεται ούτε ασυνήθιστη ούτε ανεξήγητη αυτή η σιωπή. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που οι σύντροφοι (γενικώς και όχι μόνο της Κουμουνδούρου) δείχνουν απρόθυμοι να σταθούν πειστικά απέναντι στους δράστες βίαιων επιθέσεων. Πιθανότατα επειδή, έστω και ενστικτωδώς, η στάση τους είναι απολύτως αναμενόμενη και συνεπής με την ιδεολογία τους. Στο δικό τους πλαίσιο είναι απολύτως λογική. 

Για έναν αριστερό (μιλάμε πάντα για αυτό που λέμε στην Ελλάδα «αριστερά» που είναι η μαρξιστική εκδοχή της) ο στόχος της πολιτικής του δράσης είναι η ανατροπή του συστήματος. Μπορεί ο ίδιος να μην κάνει τίποτα απολύτως για την επίτευξη του στόχου αυτού, μπορεί να είναι χωμένος μέχρι τα μπούνια στο σύστημα, αλλά ο κόσμος που ονειρεύεται (ή παραμυθιάζει τον εαυτό του ότι ονειρεύεται για να νιώσει καλύτερα) προϋποθέτει την ανατροπή του συστήματος με τον ίδιο τρόπο που ο κόσμος που ονειρεύεται ένας χριστιανός (ακόμα κι αν ο ίδιος αμαρτάνει σε κάθε ευκαιρία) προϋποθέτει τη Δευτέρα Παρουσία. Όμως οι ανατροπές των συστημάτων δεν γίνονται με διάλογο, δεν γίνονται με εκλογές και δεν γίνονται με τη δύναμη της σκέψης. Απαιτούν τη χρήση βίας. Η βία ως μέσο πολιτικής, που για κάποιον που προτιμάει την αστική δημοκρατία είναι απολύτως καταδικαστέα ακόμα και ως σκέψη, δεν μπορεί να είναι το ίδιο καταδικαστέα για κάποιον που το όνειρό του αναπόφευκτα την περιλαμβάνει.

Προφανώς δεν εννοώ ότι οι αριστεροί είναι βίαιοι. Στην πραγματική ζωή ελάχιστοι είναι οι αριστεροί που δεν αποφεύγουν τη βία. Όμως δεν τους είναι εύκολο να την καταδικάσουν αφού –σε θεωρητικό επίπεδο– είναι το μέσο που αναπόφευκτα θα χρησιμοποιηθεί για τον καλύτερο κόσμο που είναι εφικτός. Αφού οι προσωπικότητες που θαυμάζουν είτε προέτρεψαν σε βία είτε τη χρησιμοποίησαν για να πάρουν την εξουσία, αφού «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας»* ποιοι είναι αυτοί που θα καταδικάσουν τα είδωλα τους και την Ιστορία; Ακόμα κι αν οι ίδιοι την απεχθάνονται, η καταδίκη της βίας σημαίνει την παραδοχή ότι ο καλύτερος και δικαιότερος κόσμος (έτσι όπως τον φαντάζονται) δεν θα έρθει ποτέ. 

Με λίγα λόγια υπάρχει μια εγγενής δυσκολία στην καταδίκη της βίας από την αριστερά που δεν έχει να κάνει ούτε με τον χαρακτήρα των ανθρώπων της, ούτε με τις γνωριμίες και τις συγγένειές τους, ούτε με τις εκλογικές προσδοκίες (σίγουρα περισσότερο χάνουν εκλογικά παρά κερδίζουν με τη στάση τους) αλλά έχει να κάνει με την ίδια την ιδεολογία τους και την βία την οποία εμπεριέχει ως μέσο αγιασμένο από τον σκοπό. Και μπράβο της.  

*έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πόσο μοιάζει η φράση αυτή με το «πόλεμος πατήρ πάντων έστι» του Ηράκλειτου η οποία είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής στην εθνικοπατριωτική δεξιά (κι ακόμα παραπέρα) την οποία υποτίθεται ότι χωρίζει άβυσσος με την αριστερά.