Εκλογές 2023, κόμματα, ψηφοφόροι και πραγματικότητα

Στα 2010 η χώρα πτώχευσε, επίσημα. Η τότε κυβέρνηση μη αντιλαμβανόμενη το μέγεθος της κρίσης και μη αντέχοντας το βάρος, ζήτησε στήριξη από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Υπογράφτηκε το πρώτο και στη συνέχεια το δεύτερο μνημόνιο/συμφωνία δανεισμού. Ταυτόχρονα, οι πιστωτές, διαβλέποντας το μέγεθος των στρεβλώσεων οι οποίες προκάλεσαν το δημοσιονομικό χρέος, απαίτησαν συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, τόσο στο επίπεδο της γενικής διοίκησης του κράτους, όσο και στον τρόπο παραγωγής.

Σε κάθε περίπτωση, οι δανειστές - σύμμαχοί μας, πρώτα και κυρίαρχα, φρόντισαν για τη δική τους ασφάλεια. Πάνω σ’ αυτήν τη βάση πάρθηκαν σκληρές και μάλλον ανώφελες αποφάσεις, σε πολλές περιπτώσεις διαλύοντας οικονομικά χιλιάδες οικογένειες. Εμείς;

Εμείς, πλειοψηφικά, πολιτικά κόμματα και κοινωνία, αμφισβητήσαμε το χρέος και τα μνημόνια δανεισμού, όπως και πολλές από τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις. Σ’ εκείνη την πολιτική συναντήθηκαν η συντηρητική δεξιά με μια νέο-αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε γιατί ουσιαστικά δεν πίστεψε ότι είχε ευθύνη και ότι έπρεπε να αλλάξει, να μεταρρυθμιστεί κι εκείνο, πολιτική την οποία συνεχίζει έως σήμερα. Για παράδειγμα, την ίδια εποχή πάνω/κάτω, στη Γαλλία και λίγο -πολύ για τους ίδιους λόγους, διαλύθηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα της Αριστεράς, το κομμουνιστικό και το σοσιαλιστικό και ταυτόχρονα ενισχύθηκε η ακροδεξιά. Και εδώ ενισχύθηκε η ακροδεξιά, αλλά ταυτόχρονα εμφανίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή μια νέο-αριστερά, η οποία κέρδισε της εκλογές και συγκυβέρνησε με ένα μικρό κόμμα της ακροδεξιάς.

Έκτοτε και αφού αυτή η νέο-αριστερά, χρέωσε την χώρα με επιπλέον εκατό δις, αφού διέλυσε το δημόσιο τομέα, τα πανεπιστήμια και τον τομέα υγείας, κυβερνώντας με κεντρικό οικονομικό στόχο έναν κρατικό καπιταλισμό, τείνει να θυμίζει ολοένα και περισσότερο, τον μικρό συνεταίρό της με τον οποίον συγκυβέρνησε, λαϊκίζοντας ασυστόλως και δυναμιτίζοντας διαρκώς το δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ένα κόμμα χωρισμένο στα δύο πλέον, δείχνει πως δεν πρόκειται να «συνέλθει» εάν δεν διαχωρισθεί η «ήρα απ’ το στάρι». 

Μέσα σ’ όλα αυτά  τα τραγικά που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, και μετά τη διακυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, φάνηκε, παρόλα αυτά, ότι μέσα από έναν ουσιαστικά πολιτικό τρόπο, να δημιουργήθηκε ένα πολιτικό «κίνημα» σκέψης, κομματικό και εξωκομματικό, το οποίο και αντιλήφθηκε ποια ήταν η πραγματικότητα, το προς τα που και το πως θα έπρεπε να πορευτούμε στο εξής για να βγούμε, ως χώρα, εντελώς από την κρίση και ταυτόχρονα να μεταρρυθμιστούμε. 

Ήταν και είναι ένα να κίνημα το οποίο στήριζε και στηρίζει τη θέση μας μέσα στην ΕΕ. Αυτή την πολιτική αντιλήφθηκε και υποστήριξε ο Κ. Μητσοτάκης στη βάση μιας φιλελεύθερης πολιτικοοικονομικής κατεύθυνσης με μεταρρυθμιστικό στόχο. Αυτή η πολιτική, που δεν είναι μια πολιτική της «δεξιάς», όπως ορισμένοι αρέσκονται να υποστηρίζουν, πέτυχε. Και πέτυχε στη βάση μιας πετυχημένης κατανόησης της πραγματικότητας, η οποία «λέει» ότι πρέπει να συνεχίσουμε να μεταρρυθμιζόμαστε ως κράτος και να αναπτυχθούμε ως οικονομία, διαφορετικά θα ξαναπέσουμε στα ίδια.

Αυτή η πολιτική που δεν έχει ολοκληρωθεί, και επιβάλλεται να ολοκληρωθεί, βαδίζει στα χνάρια των πολιτικών που εφάρμοσαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της πάλαι ποτέ Δυτικής Γερμανίας και Ολλανδίας και κατάφεραν τους σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης της εποχής, και στη βάση ενός δημοκρατικά αναπτυγμένου κράτους δικαίου. Αυτή η πολιτική είναι σε άμεση αντίθεση με εκείνη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού τον οποίο υποστηρίζει σήμερα αναφανδόν ο ΣΥΡΙΖΑ και στον οποίον κλείνει το μάτι το διχασμένο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και η οποία ήταν η βάση και η αιτία της πτώχευσης της χώρας το 2009. Μια ξεπερασμένη από την ίδια τη ζωή πολιτική και επίσης η βασική αιτία της οικονομικής υπανάπτυξης και του ξενιτεμού από τη χώρα 500.000 νέων.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι στις συγκεκριμένες εκλογές, εκτός της σύγκρουσης δύο κεντρικών πολιτικών υπάρχει και η σύγκρουση με την πραγματικότητα κι αυτό είναι το σημαντικότερο.