Οι δημοσιογράφοι κυρίως (αλλά και οι πολιτικοί, ως κομμάτι της ίδιας παρέας) συνηθίζουν να θεωρούν σημαντικά και να ασχολούνται πολύ με ζητήματα που αφορούν μόνο τους ίδιους
Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τον τρόπο διεξαγωγής ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα ποτέ κανένα ντιμπέιτ δεν έχει αλλάξει το οτιδήποτε. Και ευτυχώς. Στο κάτω-κάτω τα ντιμπέιτ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον τηλεοπτικό ευτελισμό της πολιτικής και την υποβάθμιση της σε τηλεπαιχνίδι στο οποίο οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να γράφουν καλά στο γυαλί και να απαντούν σε 2 λεπτα σε ερωτήσεις που αφορούν θέματα κάπως πιο πολύπλοκα από τη γνώμη περαστικών για την αύξηση της τιμής του καφέ. Το μόνο που δείχνει ένα ντιμπέιτ είναι το ποιος πολιτικός αρχηγός θα ήταν καταλληλότερος για τηλεπαρουσιαστής, αρετή η οποία, όπως φαίνεται, ουδέποτε έχει συγκινήσει το ελληνικό εκλογικό σώμα.
Έτσι κι αλλιώς τους πολιτικούς αρχηγούς τους υφιστάμεθα σχεδόν κάθε μέρα του χρόνου, τους έχουμε δει να εμφανίζονται σε κάθε πιθανή και απίθανη εκπομπή και πια τους απολαμβάνουμε μέχρι και στο απέραντο λιβάδι ανοησίας που ονομάζεται TikTok. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουμε καταλάβει γι’ αυτούς. Και ειδικά για τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων ξέρουμε καλά ακόμα και πώς είναι ως πρωθυπουργοί αφού και οι δυο έχουν κυβερνήσει.
Το ντιμπέιτ διεξάγεται κυρίως για να τονώσει το κύρος των δημοσιογράφων που συμμετέχουν και να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία τους (γι’ αυτό άλλωστε ο καθένας τους πασχίζει να κλέψει όσο το δυνατόν περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο με ερωτήσεις που πάσχουν από ακατάσχετη φλυαρία). Διεξάγεται για να προσποιηθούν τα τηλεοπτικά κανάλια ότι είναι θεσμικά. Διεξάγεται για να δικαιολογεί «αναλύσεις» (που αναλύουν το ήδη γνωστό ή το απολύτως τίποτα) τις επόμενες ημέρες. Και σε ένα βαθμό εξυπηρετεί την ανάγκη των αρχηγών των μικρών κομμάτων της Βουλής να νιώσουν ισότιμοι παρότι και γι’ αυτούς ποτέ κανένα ντιμπέιτ δεν έχει αλλάξει κάτι.
Και σα να μην φτάνει ή έλλειψη χρησιμότητας, πρόκειται για φοβερά βαρετές διαδικασίες των οποίων η τηλεθέαση βασίζεται αποκλειστικά στην, σταλινικής αντίληψης, παράλληλη μετάδοση από όλα τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας (γεγονός που είναι εμπορικά παλαβό αλλά πια -και χάρη στις πλατφόρμες- αδιάφορο).
Συνεπώς μοιάζει εντελώς ακατανόητο το ότι μπορεί να θεωρείται σοβαρό θέμα το αν και πώς θα διεξαχθεί μια τηλεοπτική συζήτηση που είναι βαρετή, υποτιμητική για την πολιτική και ανίκανη να επηρεάσει τους ψηφοφόρους. Δεν είναι όμως και τόσο.
Βλέπετε, οι δημοσιογράφοι κυρίως (αλλά και οι πολιτικοί, ως κομμάτι της ίδιας παρέας) συνηθίζουν να θεωρούν σημαντικά και να ασχολούνται πολύ με ζητήματα που αφορούν μόνο τους ίδιους (λογικό, αν σκεφτούμε πόσο σημαντικούς θεωρούν τους εαυτούς τους). Και ταυτοχρόνως να αναρωτιούνται (ή ακόμα χειρότερα κάνουν αναλύσεις στις οποίες εξηγούν) γιατί οι πολίτες απομακρύνονται από την πολιτική. Και μπράβο τους.
ΥΓ – Η μόνη περίπτωση να έχει ενδιαφέρον μια εκπομπή με καλεσμένους όλους τους πολιτικούς αρχηγούς θα ήταν μια εκπομπή στην οποία θα έπρεπε να απαντήσουν σε ερωτήσεις γενικών και ειδικών γνώσεων. Αλλά σε μια τέτοια εκπομπή φοβάμαι ελάχιστοι αρχηγοί θα ήθελαν να πάρουν μέρος.
11°
