Μακριά από πολιτικές συζητήσεις στο γιορτινό τραπέζι

Η ανακοίνωση της ημέρας των εκλογών την 21η Μαΐου δεν βοήθησε οικογένειες και φίλους να συγκρατήσουν τα πολιτικά σχόλια στο πασχαλινό τραπέζι. Κι ενώ δόθηκαν υποσχέσεις, κυρίως από τους θερμοκέφαλους, αυτές δεν τηρήθηκαν, καταστρέφοντας πολλές φορές την ατμόσφαιρα χαράς. «Αφήστε τα πολιτικά έξω από το πασχαλινές οικογενειακές συναθροίσεις», συμβούλευαν τις προηγούμενες μέρες ψυχολόγοι και ειδικοί σε θέματα σαβουάρ βιβρ. Πόσο εφικτή όμως είναι μια τέτοια συμβουλή το 2023; Όταν ακόμη και η κάποτε απολιτίκ νεολαία έπιασε στασίδι στην τοξικότητα της δημόσιας αντιπαράθεσης. Από την άλλη, ο καυγάς για τα κόμματα δεν είναι νέο φαινόμενο. Ακόμη έχω την εικόνα του πατέρα της Γ. σε γιορτινό τραπέζι κατά τη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του Ανδρέα Παπανδρέου. Ένας άτυχος χαρακτηρισμός στο πρόσωπο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ πυροδότησε ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο της πρώτης ξαδέρφης της συζύγου του. «Ο πατέρας μου δεν είχε σηκώσει χέρι ποτέ, ούτε στη μητέρα μου ούτε σε μας. Δεν γνωρίζαμε αυτή την πλευρά του μέχρι τη μέρα που χρειάστηκε να υπερασπιστεί τον Ανδρέα».

Αυτό το Πάσχα διέκρινα μερικά κοινά χαρακτηριστικά σε άτομα που συμμετείχαν ενεργά σε πολιτικές συζητήσεις στη διάρκεια των γιορταστικών γευμάτων και δείπνων. Άτομα που αποχώρησαν διακριτικά όταν η κουβέντα εκτροχιαζόταν, πασιονάριοι που με μεγάλη ικανοποίηση θα αναποδογύριζαν το τραπεζομάντηλα με τα εδέσματα για να βρουν το δίκιο τους.

Αυτοί που κάνουν την αρχή: Τους αναγνωρίζεις από μακριά. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, θα υψώσουν το ποτήρι εις υγείαν του κόμματος που στηρίζουν, θα κλείσουν το μάτι με ένα λογοπαίγνιο εις βάρος του αντίπαλου κόμματος, και ανάλογα με τις αντιδράσεις θα πάρουν θάρρος ή θα τους κόψει τον βήχα η πρώτη σοβαρή αντίδραση. Υπακούν στις υπενθυμητικές τσιμπιές για αυτοσυγκράτηση κάτω από το τραπέζι και θα κάνουν τους ανήξερους όταν συνειδητοποιήσουν –με ικανοποίηση– ότι πυροδότησαν κομματικό καυγά.

Οι έτοιμοι για μετωπική σύγκρουση: Τα πάντα για αυτούς είναι αφορμή να ξεκινήσει η κουβέντα για τα πολιτικά. Πριν ακόμη φτάσουν τα ορεκτικά. Η τιμή του κατσικιού, το λάθος χρώμα στο τραπεζομάντηλο, ένα τραγούδι από έναν πολιτικοποιημένο καλλιτέχνη στο ηχείο. Ασυγκράτητοι, θα κάνουν το κήρυγμα που περίμεναν από την ώρα που έκατσαν στο τραπέζι. Όχι, δεν θα βάλουν τελεία. Έχουν ετοιμάσει επιχειρήματα από το σπίτι και θα τα εξαντλήσουν μέχρι να σας εξαντλήσουν.

Οι σιωπηλοί μάρτυρες: Δεν ξέρεις τι σκέφτονται. Πού ανήκουν. Με ποιον συντάσσονται. Τους ακούν όλους με το ίδιο ενδιαφέρον και παίζουν τον ρόλο των ενόρκων. Όλοι κατά βάθος απευθύνονται σε αυτούς, ασχέτως αν αυτοί δεν χαρίζονται σε κανέναν. Δεν συμφωνούν, δεν διαφωνούν, πίνουν σιωπηλά απ’ το ποτήρι τους. Αν κάποιος τολμηρός ρωτήσει ευθέως τη γνώμη τους, απαντούν με χρησμούς Πυθίας. Κανείς δεν ξέρει τι ψηφίζουν. Ούτε και οι ίδιοι. Δείχνουν σοφοί ενώ η σιωπή τους ενδέχεται να προέρχεται από σοβαρή άγνοια ή αδιαφορία.

Οι πυροσβέστες: Έχουν πολιτική άποψη, ανήκουν ανοιχτά σε κομματική παράταξη, αλλά δεν θα φτάσουν στα άκρα. Θα βάλουν με ευγένεια όρια στην κουβέντα και στη θέση τους όσους τα ξεπεράσουν. Είναι οι μόνοι που μπορούν να επηρεάσουν με τη στάση τους τους αναποφάσιστους.

Οι αναποφάσιστοι: Επισημαίνουν διαρκώς ότι έχουν μπερδευτεί και δεν ξέρουν πού να το ρίξουν. Στην αντιπαράθεση πότε παίρνουν το μέρος του ενός και πότε του άλλου. Ξέρουν πως με αυτόν τον τρόπο γίνονται το μήλον της έριδος – κατάσταση που ικανοποιεί εν μέρει τη ναρκισσιστική πλευρά του εαυτού τους. Κατά βάθος δεν πείθουν κανέναν για την αναποφασιστικότητά τους. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο ικανοποίησης σε ένα τυχαίο σχόλιο προδίδει τις προθέσεις τους. Εξυπηρετούν απόλυτα την οικονομία της συζήτησης.

Μέχρι τις εκλογές θα έχουμε κι άλλες οικογενειακές και φιλικές συναθροίσεις. Πρωτομαγιά σε λίγες μέρες. Η επικαιρότητα δεν σταματά να τροφοδοτεί τον πολιτική αντιπαράθεση με νέα σκάνδαλα. Ας δείξουμε αυτοσυγκράτηση μέχρι την ημέρα των εκλογών κι ας βάλουμε νερό στο κρασί μας. Να θυμηθούμε και τη γνωστή κουβέντα της ηθοποιού κάποτε στην τηλεόραση «Δεν χαλάνε οι φιλίες για τα κόμματα ρε…»