Κανείς δεν αμφισβητεί ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχει πρόβλημα καταστροφών, λεηλασιών και ποινικής παραβατικότητας. Για το πρόβλημα αυτό θα έπρεπε να ανησυχούν και να προτείνουν λύσεις όσοι εμπλέκονται στη λειτουργία των ανωτάτων σχολών. Στις προτάσεις αυτές θα έπρεπε να πρωτοστατούν εκείνοι που δηλώνουν ότι νοιάζονται για το δημόσιο πανεπιστήμιο τόσο πολύ ώστε για την προστασία του ζητούν να απαγορεύεται η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που διαφώνησαν δυναμικά με την παρουσία ιδιωτικής φύλαξης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απορρίπτουν (εννοείται) και την επέμβαση της αστυνομίας. Όμως δεν μπαίνουν στον κόπο να προτείνουν έναν αποτελεσματικό τρόπο φύλαξης του χώρου και αποφυγής των καταστροφών, της βίας και της παρεμπόδισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Σαν το πρόβλημα να μην είναι πρόβλημα, αλλά ένας ισχυρισμός όσων θέλουν να… συκοφαντήσουν το φοιτητικό κίνημα και ένα πρόσχημα για να εφαρμοστούν μέσα καταστολής.
Την ίδια άρνηση αντιμετώπισης του πραγματικού προβλήματος συναντάμε και στο θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές που δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στις απαιτήσεις του λειτουργήματός τους. Από την άλλη πλευρά στην Ελλάδα της κομματοκρατίας και των πελατειακών δικτύων είναι φυσικό να αμφισβητείται η αξιοπιστία του συστήματος αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Αυτός όμως δεν είναι λόγος να απορρίπτεται συνολικά η αξιολόγηση. Για δεκαετίες οι καθηγητές στις απεργίες τους ισχυρίζονταν ότι απεργούν και για μια καλύτερη παιδεία, αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να προτείνουν έναν τρόπο αποτελεσματικής και δίκαιης αξιολόγησης.
Η ανοχή στις καταστροφές στα πανεπιστήμια και η έλλειψη αξιολόγησης στα σχολεία θίγουν το δημόσιο συμφέρον καθώς μέρος από τα χρήματα των φορολογουμένων δεν αξιοποιείται παραγωγικά. Κυρίως, όμως, ζημιώνουν τους χρήστες των υπηρεσιών που προσφέρει το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Μάλιστα, όσο φτωχότερος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο ζημιώνεται. Τα παιδιά των πλουσίων μπορούν να πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία, μπορούν να κάνουν ακριβά ιδιαίτερα μαθήματα και να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αντίθετα, τα παιδιά των φτωχών οικογενειών είναι υποχρεωμένα να αρκεστούν στο δημόσιο σύστημα.
Η δημόσια παροχή υπηρεσιών, στα πλαίσια του κοινωνικού κράτους, έχει ως σκοπό να αμβλύνει την κοινωνική αδικία δίνοντας στους φτωχότερους την δυνατότητα να απολαμβάνουν ορισμένα αγαθά ανεξάρτητα από την οικονομική τους θέση. Η υποβάθμιση της ποιότητας των αγαθών αυτών θίγει τα αδύναμα στρώματα.
Μέσα από το πανεπιστήμιο η ελληνική κοινωνία άλλαξε προς το καλύτερο καθώς παιδιά φτωχών οικογενειών με τις σπουδές κατόρθωσαν να αλλάξουν κοινωνική τάξη. Η σημερινή υποβάθμιση της λειτουργίας των σχολών ενέχει τον κίνδυνο της ανακοπής αυτής της πορείας. Η συστηματική παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, εκτός από την άμεση επιβάρυνση των οικογενειών με έξοδα όσο δεν γίνονται μαθήματα, κινδυνεύει να οδηγήσει σε πτυχιούχους Β’ κατηγορίας σε σχέση με τα καλά ξένα πανεπιστήμια, στα οποία θα φοιτούν όσοι έχουν τη δυνατότητα.
Όσο σκοπός της εκπαίδευσης ήταν για πολλούς το πτυχίο ως ένα χαρτί που θα άνοιγε το δρόμο στο διορισμό στο δημόσιο, καλλιεργούταν η αυταπάτη ότι οι καταλήψεις συνεχίζουν την παράδοση του φοιτητικού κινήματος. Τώρα, όμως, υπάρχει η ανάγκη για ουσιαστικά προσόντα που θα βοηθήσουν στην αναζήτηση μιας καλής εργασίας. Δίπλα σε αυτή την ατομική ανάγκη, βρίσκεται και η υποχρέωση της χώρας να φτιάξει μια ανταγωνιστική οικονομία.
Η καινοτομία, η οποία στηρίζεται στη γνώση, όπως και οι δεξιότητες είναι ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα για τις σύγχρονες οικονομίες. Δεν μπορούμε να αγνοούμε αυτή την πραγματικότητα αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη θέση μας στον ανεπτυγμένο κόσμο. Απέναντι στις σημερινές απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης η τελετουργική αναπαράσταση του φοιτητικού κινήματος της εποχής της χούντας καταδικάζει στην παρακμή τα πανεπιστήμια και στερεί παραγωγικές δυνατότητες από την Ελλάδα.
Η υποταγή στα συντεχνιακά συμφέροντα και στα ιδεολογικά στερεότυπα άλλων εποχών αποδεικνύεται ισχυρότερη από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και όσων φοιτούν στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα της φύλαξης των πανεπιστημίων και της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών λειτουργεί υπέρ της διατήρησης των νοσηρών καταστάσεων και κάθε άλλο παρά συμβάλει στην πρόοδο.
Η κατάληψη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών υποστηρίχτηκε από ελάχιστους φοιτητές και πανεπιστημιακούς. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε ότι τέτοιες κινητοποιήσεις δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις στην κοινή γνώμη και κάνουν ζημιά στην προσπάθεια του κόμματος να εμφανιστεί σαν σοβαρή δύναμη. Έτσι η κατάληψη τελείωσε σύντομα και άδοξα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι δεν φταίει για την περιπέτεια που ζει η Ελλάδα επειδή δεν κυβέρνησε. Το ότι ένα κόμμα δεν κυβέρνησε δεν σημαίνει ότι δεν άσκησε πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύτηκε και πολιτεύεται στο χώρο της εκπαίδευσης και των πανεπιστημίων. Το δείγμα γραφής είναι ενδεικτικό.
17°
