Ενεργά «σταγονίδια» στις σκοτεινές κρύπτες του Αρείου Πάγου

«Άρειος», φιλοπόλεμος, οπαδός του Άρη, του θεού που προκαλεί πόνο όπως οι Αρές, αλλιώς Ερινύες, που καταδιώκουν τον ένοχο. Τόπος δικαστηρίου με δικαστές τους θεούς. Εκεί δικάστηκε ο Άρης για τον φόνο του γιου του Ποσειδώνα. Εκεί δικάστηκε και ο Ορέστης για τον φόνο της Κλυταιμνήστρας.

Άρειος Πάγος ή αλλιώς ο «Λόφος του Άρη». Κατά την παράδοση εκεί κατέφευγαν οι φονιάδες για να γλιτώσουν από τους συγγενείς των θυμάτων. Από τη βεντέτα, δηλαδή. Θυμίζει τόσο πολύ του πέτρινους πύργους χωρίς παράθυρα στην Αλβανία όπου καταφεύγουν οι φονιάδες επικαλούμενοι τον θεσμό του «Κανούν», του κώδικα τιμής, την «Μπέσα». Πρόκειται για τη διασφάλιση ασύλου τελικά αλλά με την προϋπόθεση ότι ο φονιάς απαρνείται την ίδια τη ζωή, παραμένοντας στα σκοτάδια της κλειστής λιθοδομής, χωρίς να ξαναδεί το φως του ήλιου, μέχρι τον θάνατό του. Εικόνες μίας αρχέγονης περιόδου που φθάνουν μέχρι τις μέρες μας. Μία συγκλονιστική καταγραφή στο αριστούργημα «Ρημαγμένος Απρίλης» του Ισμαήλ Κανταρέ.

Λέξη που αρχίζει από άλφα και ρο, στην ελληνική εμπεριέχει συχνά την έννοια της πληγής, του τραύματος, τελικά του πόνου που προκαλεί. Έστω και αν πρόκειται για καλό. Το άροτρο που πληγώνει σχίζοντας τη γη, το αρδευτικό που έχει χαράξει τη γη, ο άρπαξ και τελικά ο Άρης αφού πόλεμος Πατήρ Πάντων. Δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την ακρίβεια της ετυμολογίας κάποια μέλη του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, τα οποία τόλμησαν να επιβεβαιώσουν μεν την προέλευση της ονομασίας του θεσμού που υπηρετούν ή που υπηρέτησαν αλλά ταυτόχρονα να προκαλέσουν τις Ερινύες της δημοκρατίας. Διότι ως γνωστόν, η republic, η δημοκρατία, διατηρεί στο οπλοστάσιο του μηχανισμού αυτοάμυνάς της όσα όπλα εμπεριέχονται στη φαρέτρα της Νεμέσεως.

Ο κ. Αναστάσιος Κανελλόπουλος, πρώην αντιπρόεδρος του συγκεκριμένου Σώματος και ο μέχρι τη Δευτέρα που μας πέρασε αντιπρόεδρος Χρήστος Τζανερίκος, πρώην ανώτατοι δικαστικοί και οι δύο, πρωταγωνιστούν σε μία παράσταση η οποία θα μπορούσε να εξελισσόταν ως εφιαλτικό σενάριο στα χρόνια της ωρίμανσης της Γαλλικής Επανάστασης.

Εξελίσσεται, ωστόσο, στα χρόνια της ωρίμανσης της Ελληνικής Δημοκρατίας, μόλις 49 χρόνια από τη Μεταπολίτευση. Εντός του ανώτατου θεσμικού οργάνου της κατά το Σύνταγμα ανεξάρτητης Δικαστικής Εξουσίας, δύο φωνές, η μία προφανώς ακροδεξιά-ναζιστική, του συνταξιούχου πλέον κ. Κανελλόπουλου, ιδρυτή του «ΕΝΑ», και η άλλη φωνή του κ. Τζανερίκου, εν είδει ενεργού «σταγονιδίου».

Πόσοι άλλοι άραγε βρίσκονται εκεί, κρυμμένοι πίσω από τις σκιές και τις σκοτεινές κρύπτες της πολύ συχνά, έως και διαχρονικά, ερεβώδους Ελληνικής Δικαιοσύνης; Κάτι σαν εκείνους του «πρωταγωνιστές», τους μυστηριώδεις ενοίκους των πέτρινων πύργων, του Ισμαήλ Κανταρέ που κινούνται μόνο στο σκοτάδι όπου τους καταδίκασε η ενοχή τους. 

Λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές, η ακροδεξιά του Κυρίου και όχι απλώς η δεξιά του, κατά τον Μακαριστό Χριστόδουλο, αποφάσισε να εκδηλωθεί σε έναν από τους θεμελιώδεις θεσμούς ενός σύγχρονου, δημοκρατικού κράτους, που είναι η ανώτατη βαθμίδα της δικαιοσύνης. Εμπεριέχει, είναι η αλήθεια, αυτή η εκδήλωση ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού μία μεταφυσική διάσταση, μόνο και μόνο διότι χρονικά συμπίπτει σχεδόν με την Εβδομάδα των Παθών. Άραγε πόσοι είναι εκείνοι εντός της εκκλησιαστικής ιεραρχίας που το τελευταίο τριήμερο αναφώνησαν δις και τρις «Ωσαννά» και όχι λόγω της Κυριακής των Βαΐων βεβαίως. Αλλά λόγω της τοποθετήσεως του Ανώτατου Δικαστικού και Προέδρου του Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου ως προς την επιπρόσθετη νομοθετική ρύθμιση που κατέβασε η κυβέρνηση για το θέμα του κόμματος Κασιδιάρη.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να ήταν ακόμη και απειλητικές προειδοποιήσεις για τα επερχόμενα. Μία πρόγευση ως προς τις ενδεχόμενες διεργασίες τις οποίες θα αντιμετωπίσει, αργά ή γρήγορα, η ελληνική κοινωνία. Μία βιαιότερη του αναμενομένου και ενδεχομένως αμεσότερη χρονικά μετάταξη του πολιτικού σκηνικού σε ένα ακροδεξιό σχήμα διακυβέρνησης. Με μία διαφορετική ερμηνεία των συνταγματικών επιταγών. Και όλα αυτά με τη σύμφωνη γνώμη ενός σημαντικού τμήματος της δεξαμενής ψηφοφόρων αλλά και κάποιων θεσμικών παραγόντων που θα βρίσκονται σε νευραλγικές θέσεις.

Κοιτάξτε με προσοχή τι συμβαίνει στις ΗΠΑ με τον κομβικό ρόλο του Ανώτατου Δικαστηρίου αλλά και την πολιτική συμπεριφορά θεσμικών παραγόντων όπως του κυβερνήτη του Τέξας. Πρόκειται για την υπόθεση απονομής χάριτος σε έναν ακροδεξιό, πρώην στρατιωτικό, που σκότωσε εν ψυχρώ διαδηλωτές στη μέση του δρόμου. Πράγματα πρωτόγνωρα, πρωτοφανή για μία Δυτική Δημοκρατία. Πράγματα που συμβαίνουν όμως και εντάσσονται πλέον στην καθημερινότητα των πολιτών. Πράγματα που συμφιλιώνουν τους πολίτες με μία πολιτική οπτική, καταδικασμένη από τη μεταπολεμική ιστορία, η οποία επανέρχεται εν είδει πλημμυρίδας.

Είναι απόλυτα σίγουρο πως μία μεγάλη μερίδα τις ελληνικής κοινωνίας διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές θα μειδιάσει σαρκάζοντας. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς πως ο κίνδυνος της ακροδεξιάς εκτροπής είναι ορατός και άμεσος. Είναι ακόμη δυσκολότερο να δεχθείς πως εικόνες που έχουν πληγώσει το συλλογικό μας υποσυνείδητο είναι πολύ πιθανόν να επαναληφθούν μπροστά στα μάτια μας.

Θυμίζουμε πως πριν από ελάχιστα χρόνια ήταν κάποιοι κύκλοι του Αρείου Πάγου οι οποίοι δεν «εύρισκαν» ειδική αίθουσα για την εκδίκαση της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής. Ποιος δεν θυμάται τις δυσεξήγητες καθυστερήσεις. Έπρεπε να φθάσει το θέμα στα πρωτοσέλιδα για να βρεθεί επιτέλους αίθουσα.

Η παραίτηση του Χρήστου Τζανερίκου δεν θα πρέπει να λειτουργήσει εφησυχαστικά. Ανεξάρτητα από το εάν και κατά πόσο οι κυβερνητικοί χειρισμοί στο θέμα του κόμματος Κασιδιάρη είναι πολιτικά επαρκείς και συνταγματικά σύννομοι, ας μη διαφεύγει της προσοχής το γεγονός πως μία επαρκής εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας εξαρτάται από το ποσοστό ενσωμάτωσης της υπερδεξιάς ψήφου.

Αυτήν τη σχέση άμεσης εξάρτησης μίας ευρείας εκλογικής νίκης της παραδοσιακής κεντροδεξιάς από ένα υπερσυντηρητικό κοινό, τη γνωρίζουν πολύ καλά οι «καθοδηγητές» του ακροδεξιού πολιτικού χώρου. Η Νέα Δημοκρατία επικρατεί κατά κράτος του συνόλου κεντροαριστεράς - αριστεράς μόνον όταν καταφέρνει να ακυρώσει την ευρεία πολιτική παρουσία της ακροδεξιάς. Μία ειλικρινής ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων της κυβερνώσας παράταξης στις αναμετρήσεις όπου θριάμβευσε θα αποδείκνυε του λόγου το αληθές. Η ενσωμάτωση μέρους της κεντρώας ψήφου αποτελεί δεύτερη στη σειρά αλλά όχι επαρκή αναγκαία συνθήκη.

Στη μυθολογία όλα είναι εφικτά. Ακόμη και η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Στις σύγχρονες Δημοκρατίες η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Εξαρτάται από συσχετισμούς, ερμηνείες των νόμων και την καλή διάθεση θεσμικών φορέων. Στη μυθολογία ακόμη και με τη θεία ψήφο αποκαθίσταται η έννοια του Δικαίου και επιτυγχάνεται πλειοψηφία στην υπάρχουσα παραλυτική ισοψηφία και έτσι ο ήρωας Ορέστης, ο μητροκτόνος, αθωώνεται. Στη σύγχρονη Δικαιοσύνη τίποτε δεν μπορεί να είναι αυτονόητο. Ούτε καν η προαπαιτούμενη θωράκιση της δημοκρατίας από κάθε ορατή ή αόρατη απειλή. Αυτός είναι προφανώς ο λόγος για τον οποίο συμπεριελήφθη από τον σοφό συντάκτη του ως πρόνοια του Συντάγματος και η πασίγνωστη πλην όμως ξεχασμένη παρατήρηση πως «H τήρηση ταυ Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».