«Τα πιο ωραία παραμύθια» με καφέ, πριγκιπόπουλα και δράκους…

Κανονικά, αν δεν σκεφτόταν τόσο ενοχικά, το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εξαφάνιζε από το κάλεσμα σε συζήτηση με τον Αλέξη Τσίπρα στη Νέα Σμύρνη το όνομα της καφετέριας «Παραμύθι με καφέ». Θα ήταν μια έξυπνη προεκλογική κίνηση για να μετατρέψει μια επικοινωνιακή ατυχία σε μια κίνηση συμβολικής αποδοκιμασίας της γνωστής αριστερής πρακτικής των φωτογραφικών «εξαφανίσεων» αλλά και αυτοκριτικής στάσης απέναντι στα παραμύθια της κυβερνητικής θητείας της «Πρώτη φορά Αριστερά».

Εδώ ο λόγος γίνεται για τα παραμύθια που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε σαν τέτοια και όχι γι’ αυτά που του χρεώνουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Δηλαδή, για το αντιμνημονιακό παραμύθι που κατέρρευσε μετά από 17 ώρες «σκληρών» διαπραγματεύσεων αλλά και για το παραμύθι του (αντι)ευρωπαϊκού δημοψηφίσματος. Και στις δύο περιπτώσεις το πριγκιπόπουλο ξεπέζεψε από το αριστερό άλογό του ενώ αργότερα ξεπέζεψε και από την εξουσία. Ήταν η κατάληξη ενός ακόμα παραμυθιού από αυτά που στο τέλος «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς δυστυχώς χειρότερα…»

Η αλήθεια είναι ότι συνηθίσαμε σε μεγάλα διαστήματα της μεταπολίτευσης να ζούμε με «ωραία» παραμύθια σε σημείο που, όταν κάποιοι τολμούσαν να μας πουν και μερικές σκληρές αλήθειες, να τους διώχνουμε κακήν κακώς. Μας άρεσε για παράδειγμα να διορίζονται οι δικοί μας στο δημόσιο από τα κόμματά μας, μας βόλευε να αναπροσαρμόζονται αυτόματα οι μισθοί μας στον πληθωρισμό χωρίς να νοιαζόμαστε πόσο ψηλά θα πάει, μας ενθουσίαζε να μπαζώνουμε τα ρέματα και να χτίζουμε όπου γουστάραμε, μας κολάκευε που δεν κόβανε τα καμάρια μας από πανεπιστήμια κι ας μην τα τελειώνανε ποτέ.

Κι όσο τα παραμύθια είχαν μόνο (αριστερά και δεξιά) πριγκιπόπουλα ήταν καλά. Μετά όμως, που άρχισαν να εμφανίζονται και οι δράκοι, χάλασε η μαγεία τους. Κι αν με τους εγχώριους δράκους ήταν πιο εύκολο να ξεμπερδέψουμε, αφού είχαμε στα χέρια μας τη δύναμη του κυρίαρχου λαού στις πλατείες και στις κάλπες, με τους ξένους τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο απλά. Μέχρι και κυβερνήσεις συνεργασίας μάς υποχρέωσαν να κάνουμε για να είναι πιο σίγουροι ότι θα τους επιστρέψουμε τα δανεικά. «Αγύριστα» δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε για το ΔΝΤ ούτε για την Ευρώπη. Όταν μας ξέκοψε το παραμύθι με τα ρούβλια και ο Πούτιν, συνειδητοποιήσαμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά. Μόνο που ήταν ήδη πολύ αργά και για μας και για τη χώρα.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από τόσα παραμύθια -και τόσα βάσανα που υποφέραμε- θα αποφασίζαμε επιτέλους δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Ότι θα μας άρεσε να ζούμε κι εμείς σε μια χώρα όπου οι θεσμοί και οι νόμοι θα ήταν σεβαστοί. Σε ένα κράτος όπου δεν θα βασίλευε η πελατοκρατία, η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία και η ατιμωρησία, και η παιδεία θα έβαζε τις βάσεις της ανάδειξης μορφωμένων και υπεύθυνων πολιτών. Τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν ακόμα ανεκπλήρωτα παραμύθια.

Το τελευταίο και χειρότερο απ’ όλα ήταν το παραμύθι της τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων. Όπως τραγούδησε, τόσο προφητικά και πικρόχολα, πριν από πολλά χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος: «τα πιο ωραία παραμύθια απ’ όσα μου ‘χεις διηγηθεί, αχ είναι εκείνα που μιλούσαν για τα παιδιά που ‘χουν χαθεί…»