Υπάρχει «αντιμητσοτακικό» μέτωπο;

Τα ζήσαμε όλα τα «μέτωπα». Στη χούντα, το «αντιχουντικό μέτωπο». Το αποτέλεσαν λίγα φοβισμένα παιδιά, στα οποία είχε συμβεί ένα «θαύμα»: Η απαίτηση για αξιοπρέπεια παραμέριζε –όσο ήταν δυνατόν– τον φόβο. Με αποτέλεσμα, η στράτευσή τους για τη δημοκρατία να σώσει την τιμή μιας χώρας που υπέκυψε.

Μετά την πτώση της χούντας προέκυψε το «αντιδεξιό μέτωπο». Ετεροχρονισμένα όμως. Διότι αναδύθηκε την στιγμή ακριβώς που ο Κων/νος Καραμανλής –ως ηγέτης της δεξιάς– οικοδομούσε τους σύγχρονους δημοκρατικούς θεσμούς. Κάτι που στερούσε το «αντιδεξιό μέτωπο» από κάθε νόημα του παρόντος.

Γι’ αυτό αναζήτησε το νόημά του στο παρελθόν ανασύροντας τα τραύματά του, τα οποία παροντοποίησε με όρους δημαγωγίας. 

Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης, όταν έγινε κατανοητό ότι η χώρα έπρεπε να μεταρρυθμιστεί για να επιβιώσει, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το πρώτο αντιμεταρρυθμιστικό μέτωπο της ιστορίας μας. Το λεγόμενο «αντιμνημονιακό μέτωπο».

Το οποίο απαίτησε όχι μόνον να μην αλλάξει τίποτε αλλά και «να γυρίσει προς τα πίσω ο τροχός της ιστορίας». Επρόκειτο δηλαδή, σύμφωνα με τον ορισμό του Μαρξ, για ένα αυθεντικά αντιδραστικό κίνημα.

Το οποίο «μετεκκενώθηκε» ακολούθως στον ΣΥΡΙΖΑ, για να αποτελέσει τη «λαϊκή» του βάση. Σ’ αυτήν στηρίχτηκε ο τελευταίος όταν επιχείρησε, με όρους κοινωνικού και πολιτικού λουδιτισμού, να εξώσει τη χώρα από την Ευρώπη και τον πολιτισμό.

Ήταν η συνθήκη που προκάλεσε τη δημιουργία του αντίρροπου ακριβώς μετώπου. Του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου». Το οποίο, με πυρήνα ό,τι πιο φωτισμένο έδωσε στη χώρα η δημοκρατική-φιλοευρωπαϊκή αριστερά, αποδύθηκε στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Γι’ αυτό και, παρά τις αλλαγές που έχουν μεσολαβήσει στην πολιτική σκηνή, αυτό το «μέτωπο» παραμένει ζωντανό.

Χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω μετώπων, είναι η αυθεντικότητά τους. Διότι όλα αναφέρονταν σε ένα τμήμα του γενικού πληθυσμού και ταυτόχρονα ήταν επενδυμένα με κάποιο νόημα.

Ώσπου, μετά το μέσον περίπου της θητείας της σημερινής κυβέρνησης, ξεκίνησε η επιχείρηση δημιουργίας ενός νέου «μετώπου». Το οποίο όμως δεν έμοιαζε με τα άλλα. Διότι, ούτε σε κάποιο τμήμα γενικού πληθυσμού αναφερόταν, ούτε κάποιο συλλογικό νόημα απέδιδε.

Αντίθετα, συγκροτήθηκε από ένα ετερόκλητο άθροισμα ατόμων με «υπερδιογκωμένο» Εγώ, που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό:

Ενώ διεκδικούσαν, το καθένα για τον εαυτό του, να παίξουν πρώτο ρόλο στην «Επίδαυρο» της πολιτικής, άλλος ως πρόεδρος της δημοκρατίας, άλλος ως πρωθυπουργός έστω και για μία μέρα, άλλος ως υπουργός, άλλος ως διοικητής οργανισμού, άλλος ως ιδεολογικός επίτροπος, εν τούτοις δεν κρίθηκαν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη άξιοι ούτε για «κομπάρσοι».

Με συνέπεια να συγκροτήσουν ένα συνονθύλευμα «αναξιοποίητων», οι οποίοι, χωρίς καμία κοινωνική αναφορά, προσπάθησαν να επικαθήσουν πάνω στην κοινωνία, με μοναδικό κριτήριο ότι δεν τους θέλει ο Μητσοτάκης!

Έτσι, ενώ η πολιτική ορίζεται ως «η μέριμνα για τον κοινό μας κόσμο», για τους υπερδιογκωμένους «αναξιοποίητους» πολιτική είναι το ακριβώς αντίθετο: Η μέριμνα για τον εαυτό τους και η απόλυτη αδιαφορία για τον κοινό μας κόσμο. Ο ορισμός δηλαδή της αντιπολιτικής ή του απλού «θορύβου» στη θέση της πολιτικής.

Μάλιστα, με τον ρεαλισμό των κυνικών και τη λογική του μηδενικού αθροίσματος, οι «αναξιοποίητοι» δεν επιδίωξαν την πτώση της κυβέρνησης, αλλά μόνον αλλαγή πρωθυπουργού. Έτσι ώστε να επανέλθουν οι φεουδάρχες στην ΝΔ και να την έχουν «του χεριού τους». Μήπως και αξιοποιηθούν και δουν «άσπρη μέρα». 

Γι’ αυτό, σε συντονισμό με την αντιπολίτευση, η οποία επίσης θεωρεί «του χεριού της» την ΝΔ χωρίς τον Μητσοτάκη, δεν ζητούσαν την παραίτηση της κυβέρνησης, αλλά προσωπικά του Μητσοτάκη!

Μάλιστα μέσα από μία πανουργία –ούτε του Λόγου, ούτε της Ιστορίας αλλά της «θεάς της γελοιότητας»– κορυβαντιώντες συνταγματολόγοι, που μπέρδευαν την επιστήμη με την πολιτική τους επιθυμία, εκφωνούσαν και σύνθημα «πλατείας»: «Να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης»!

Δεν κατάλαβαν όμως οι «αναξιοποίητοι» το προφανές: ότι ένα απλό «άθροισμα ιδιωτών» δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει «μέτωπο» δια της «μιμήσεως» μετώπου. Διότι η «μίμησις» δεν δημιουργεί ιστορία. Είναι απλώς ένα θεατρικό-υποκριτικό συμβάν. Στο οποίο οι ηθοποιοί, μόλις «η παράστασις τελειώσει, αλλάζουν φορεσιά και απέρχονται».