Πολιτικη & Οικονομια

Σε έκοψε η Κεραμέως

Η απόδοση της σχολικής αποτυχίας στο Υπουργείο Παιδείας δεν είναι απλώς μια ακόμα εξυπνακίστικη ατάκα του κ. Τσίπρα. Εκφράζει όσα πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ

Σώτη Τριανταφύλλου
ΤΕΥΧΟΣ 866
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η φράση «Σε έκοψε η Κεραμέως», η προεκλογική εκστρατεία του Αλέξη Τσίπρα και το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης

«Σε έκοψε η Κεραμέως»: η καθησυχαστική φράση του κ. Τσίπρα σε δήθεν υποψήφιο που δεν πέρασε στις πανελλήνιες εξετάσεις, συμπυκνώνει την ιδεολογία μας — τη διεστραμμένη ιδεολογία που μας κάνει ανεπρόκοπους. Παρότι, όπως μαθαίνω, ο διάλογος με τον νεαρό ήταν στημένος —αν κατάλαβα καλά, πρόκειται για μέλος της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που λαμβάνει μέρος σε παρόμοια σκετς του κόμματος (υπέροχη νεανική ζωή!)— η απόδοση της σχολικής αποτυχίας στο Υπουργείο Παιδείας δεν είναι απλώς μια ακόμα εξυπνακίστικη ατάκα του κ. Τσίπρα.

Εκφράζει όσα πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσα προπαγανδίζει στη νεολαία κι όσα πολλοί Έλληνες θεωρούν ενάρετη στάση ζωής. Το πρώτο είναι η πολιτικοποίηση των πάντων, ένα τοπικό φαινόμενο που καταδεικνύει καθυστέρηση· πεισματική καθυστέρηση: στην Ελλάδα, όπως στη Μέση Ανατολή, πολιτικοποιούνται ακόμα και τα καιρικά φαινόμενα· οι εξετάσεις στα ΑΕΙ δεν θα μπορούσαν να εξαιρούνται. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται ως θετικές μορφές συμπεριφοράς η ανευθυνότητα, η ήσσων προσπάθεια, η αγανάκτηση κατά των εκλεγμένων για προσωπικά προβλήματα, η άγνοια για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί και για το πώς εφαρμόζονται οι νόμοι. Εκτός του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κολακεύει και εργαλειοποιεί τους νέους, βλάπτει, ανεπανόρθωτα ίσως, ολόκληρες γενιές διαμορφώνοντας κακούς πολίτες που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους, που τα θέλουν όλα έτοιμα και που αποτυγχάνουν ξανά και ξανά στις αναπόφευκτες δοκιμασίες.

Το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης κατέχει κεντρική στο κοινωνικό μας υποσυνείδητο: η τάση μας για νηπιοπρέπεια έχει επισημανθεί άπειρες φορές, όμως είναι τέτοιες οι αντίρροπες δυνάμεις ώστε τίποτα δεν αλλάζει. Η ευθύνη μεταβιβάζεται συστηματικά στους άλλους αρχίζοντας από το σχολείο («κυρία, δεν φταίω εγώ, φταίει ο πισινός μου») και φτάνοντας στην πολιτική («για όλα φταίνε οι ξένοι» κτλ.). Αυτή η μη ανάληψη ευθύνης σχετίζεται με την απόρριψη της ατομικότητας και με την απαξίωση της «επιτυχίας», η οποία, με τη σειρά της, αποδίδεται στην τύχη, στις κομπίνες, στις υψηλές γνωριμίες, ακόμα και στις σεξουαλικές χάρες· ποτέ στην αξία και την προσπάθεια του κάθε ανθρώπου. Έτσι, η αποτυχία γίνεται το εισιτήριο για την αριστερά η οποία κολακεύει όσους δεν επενδύουν κόπο στο σχολείο, στην εργασία και στις ανθρώπινες σχέσεις παρηγορώντας τους με φτηνές φιλοσοφίες περί beautiful losers, και, βεβαίως, με την ενοχοποίηση των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και του καπιταλιστικού συστήματος. Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις. Στον σοσιαλισμό δεν θα σηκωνόμαστε ποτέ από τον καναπέ: θα είμαστε αραχτοί, αλλά όχι νωθροί και άβουλοι σαν τον Ομπλόμοφ· άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ο Ομπλόμοφ είναι «γαιοχτήμονας», δεν είναι παιδί του λαού.

Κάποτε στον χώρο της αριστεράς υπήρχαν αρκετοί μορφωμένοι άνθρωποι ώστε η αριστερά να αλώσει το κοινωνικό εποικοδόμημα. Σήμερα, εφόσον αυτή η διαδικασία έχει επιτευχθεί, η μόρφωση δεν εκτιμάται πλέον. Όταν εκθειάζουμε το τελευταίο θρανίο και τη γαλαρία, τότε οι νέοι —«τα παιδιά μας»— παρότι τους χειροκροτούμε όταν ερωτοτροπούν με το κοινωνικό περιθώριο, στην πραγματικότητα παραμένουν μαμόθρεφτα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φταίει η βάση εισαγωγής, η οποία, αν και τόσο χαμηλή ώστε ευτελίζει τις εξετάσεις, θα έπρεπε να μηδενιστεί· να μπαίνουν δηλαδή στα ΑΕΙ όλοι, ανεξαρτήτως αν έχουν κάποια κλίση, έφεση και διάθεση. Ομοίως σκέφτονται πολλοί γονείς οι οποίοι δεν αναρωτιούνται για την επάρκεια της προετοιμασίας των παιδιών τους στις εξετάσεις: το παιδί-θεός χάνει για μια στιγμή την παντοδυναμία του και σκοντάφτει στη μικροψυχία της κ. Κεραμέως.