Λένε πως η φύση απεχθάνεται το κενό. Και ισχύει αυτό σχεδόν παντού. Όχι όμως στην επικράτεια του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ. Εδώ ισχύουν άλλοι φυσικοί νόμοι, άλλη τάξη πραγμάτων, άλλη αρμονία. Εδώ υπάρχει μεν διαρκές κενό λογικής, αλλά δύσκολα κάποια νέα λογική τάξη σπεύδει να πληρώσει αυτό το κενό λογικής.
Λόγω της βαρύτητας, σε όλο τον πλανήτη, κάθε σάπιο μήλο πέφτει απ’ τη μηλιά. Εδώ ο σκοταδισμός του καθ’ ημάς ισλάμ δημιουργεί ένα πεδίο αντι-βαρύτητας, που κάνει το σάπιο μήλο να μην πέφτει. Και να στέκει αγέρωχο πάνω στο κλαδί κοιτώντας τα φρέσκα μήλα προκλητικά και ειρωνικά, δίνοντάς τους γενετικό μήνυμα να σαπίσουν άμεσα κι αυτά. Πώς γίνεται αυτό;
Η χλωρίδα και η πανίδα στον κήπο μας υποφέρουν από το βασικό έλλειμμα φυσικής κανονικότητας που τον χαρακτηρίζει, λοιπόν. Βελάζουνε οι μπάκακες, γαυγίζουν τα πουλάκια, κοάζουν τα λουλούδια, γκαρίζουν τα γατάκια. Αυτό το ζήτημα θα πάρει δεκαετίες πολλές, ώσπου να διευθετηθεί και μόνο εάν αρχίσει από τώρα να μας απασχολεί σοβαρά. Ως τότε θα ζούμε στην αντιβαρυτική γυάλα μας και πάντα θα νομίζουμε ότι κάτι συμβαίνει, ενώ άλλο θα συμβαίνει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τις «στροφές» που κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί. Νομίζει κανείς ότι θα ντεραπάρουν με τόσο τρομακτικές αλλαγές διεύθυνσης που πραγματοποιούν ζαλίζοντας το κοινό τους. Και όμως, δεν πέφτουν από τσιριχτό ντεραπάρισμα λόγω ιλιγγιωδώς γρήγορης και απότομης στροφής. Απλώς γιατί δεν μιλάμε για στροφή. Μιλάμε για επικοινωνιακή επίφαση μιας δήθεν στροφής στα λόγια. Ανυπόστατος λόγος πριν, που αντικαθίσταται απότομα από ανυπόστατο ακριβώς αντίθετο λόγο αμέσως μετά, δεν συνιστά πολιτική στροφή. Απλώς είναι πολιτική απάτη, από αυτές στις οποίες είναι εξαιρετικά εθισμένος ο οχλοπολτός της σκοταδισμένης ελληνικής κοινωνίας.
Υπάρχει μια σχετική εξαίρεση, που συναντιέται ενίοτε στο καθ’ ημάς ισλάμ. Όταν κάτι στραβό συμβαίνει και η αρμονία της φύσης παρεμβαίνει για να το ισιώσει με την οικονομία της εσωτερικής της σοφίας. Είναι όταν έρχομαι εγώ και λέω για σένα ότι είσαι πιο χαζός και από τον Γκούφη. Σε αυτή την περίπτωση παίρνω ένα ρίσκο. Εάν πραγματικά έχω δίκιο, στο φινάλε βγαίνω ενισχυμένος κι εγώ και το σύστημα που υποστηρίζω. Και χάνεις εσύ που αποκαλώ πιο χαζό και από τον Γκούφη. Εάν, όμως, έχω καραμπινάτο άδικο, τότε αργά ή γρήγορα, ακόμα και στο καθ’ ημάς ισλάμ, δεν θα τη γλιτώσω, θα γίνω ρεζίλι και θα μεγαλώσει η ανυποληψία μου. Γιατί η τόσο αρρωστημένη από τον σκοταδισμένο παραλογισμό κοινωνία σε αυτό το πεδίο περιέργως διατηρεί ένα λογικό κώδικα αξιοπρέπειας και ευπρέπειας.
Και τώρα ας περάσουμε σε άλλα θέματα. Πολλά ακούγονται και γράφονται για την διαβόητη «Στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ. Καλό και λυσιτελές θα ήταν, βέβαια, όποιος εξετάζει το φαινόμενο αυτό, να μην το θεωρεί ξεκομμένο από την νεότερη Ιστορία του μεταπολιτευτικού (και όχι μόνο) λαϊκισμού. Αν, πάντως, μείνουμε μόνο στα τελευταία σαράντα χρόνια, θα βρούμε πολλά που μοιάζουν με τα σημερινά υλικά στο τηγάνι της Ιστορίας. Εκείνο που δεν μοιάζει είναι ότι τότε δεν ήμασταν και χρεωκοπημένοι για να χάσκει μπροστά μας ο απελπιστικός γκρεμός, στη μέση του οποίου τώρα βρισκόμαστε, όσο κι αν αφελώς άνετοι την Άρτα φοβερίζουμε.
Αλλά να μην ξεχνάμε και το πνεύμα με το οποίο προσεγγίζουμε κιμπάρικα τη διεθνή και εθνική συγκυρία. Με τη πτώση της χούντας, δεν έρχεται αμέσως ο Αντρέας, δηλώνει πως έχουμε «Αλλαγή Νατοϊκής Φρουράς», αλλά μετά το ξανασκέφτηκε και ήρθε. Αργότερα ήρθαν οι μεγάλες δηλώσεις, «Η Λιβύη του Καντάφι πρότυπο αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», «ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ» και λοιπές μαγκιές. Όταν όμως ήρθε η στιγμή τα πήραμε πίσω… Και τώρα τα λέμε και γελάμε. Εκείνο που ποτέ δεν λέμε είναι γιατί άραγε οι εξαπατηθέντες δεν εξεμάνησαν… Αυτοί αποτελούν την θεμελιακή βάση για τις επόμενες «Στροφές». Αυτοί τότε και μετά και τώρα αποτελούν την αξιοπρεπή κρίσιμη μάζα οχλοπολτού, που οδηγεί το έθνος στις χρεoκοπίες…
Δεν θα αναφερθούμε εδώ αναλυτικά στις επί μέρους εξηγήσεις, γιατί ακριβώς είναι δείγμα σκοταδισμού και υπανάπτυξης η αναμενόμενη με χαρά γενική «Στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ρεαλισμό». Πολλοί έχουν γράψει πολλά, καθένας στον τομέα του και δείχνουν πόσο αδιανόητο είναι να πραγματοποιηθεί τέτοια στροφή στη μούλτι κούλτι γιορτή χαράς, που συναποτελεί την Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Αφήστε που εδώ πολύ θα θέλαμε να πούμε ότι και ο «δεξιότερος» κ. Σταθάκης και ο «αριστερότερος» κ. Λαφαζάνης, δεν είναι και τόσο διαφορετικοί. Αφού κατά βάθος αρνούνται την ελευθερία της αγοράς, αιδημόνως ο πρώτος, αδημονών ο δεύτερος. Και εκείνοι που δεν τους μοιάζουν κατά τούτο είναι από κάτω οι με τη σέσουλα ψηφοφόροι του βαθέος πασοκτζισμού, τους οποίους νοιάζουν μόνο οι πελατειακές τους βολές. Και όλο αυτό το πράμα συναποτελεί τη μούλτι κούλτι γιορτή χαράς που λέγαμε.
Τζάμπα η μαγκιά περί αγνόησης της βούλησης των δανειστών… Επειδή σας χρωστάω θα κάνετε αυτό που θα σας πω εγώ. Αυτό το πνεύμα είναι άλλου πολιτισμού, όχι του δυτικού, ούτε όμως και του ανατολικού… Είναι μια φαιδρότητα τύπου πήγαινε στη γωνία να δεις αν έρχομαι, την οποία ασκούν ενίοτε κάποιοι σε αυτό τον πλανήτη. Μόνο που αυτοί οι κάποιοι έχουν κάποιο σοβαρό ατού: είναι υπερδυνάμεις. Εμείς που ως ατού έχουμε τη βοήθεια των 600 δις του Σώρρα, ή τη συμμαχία με τον κ. Καμμένο, μάλλον χρεωστούμε της Μιχαλούς.
Αφήστε και την κατραπακιά σε όλο το Παλαιοπολιτικό Σύστημα που έριξαν οι Αγορές τις προάλλες. Σε αυτήν μερδικό γερό, που δεν θα σβήσει εύκολα, είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας τα αξεπέραστα αδιέξοδα που κουβαλάει η σκέψη και μόνο σε ενδεχόμενη ανάληψη της διακυβέρνησης από την «Αριστερά»… Και φυσικά εντύπωση μας έκανε που δεν βγήκαν κάποιοι να πουν ότι μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, τρόμαξαν που έρχεται η «Αριστερά» κι έπεσαν πάνω στην εργατιά. Ίσως τώρα που η θορυβημένη Τρόικα ανακινεί σενάρια νέων διασφαλιστικών όρων για περαιτέρω δανειακές ροές, να θεωρηθεί ότι είναι μαύρα κοράκια. Περιμένουμε, να το ακούσουμε κι αυτό.
Εδώ, συνοπτικά ξαναλέμε ότι η «Στροφή» είναι αστεία και εκ των πραγμάτων ανύπαρκτη, διότι ΔΕΝ υπάρχει σοβαρή θέση για «άμεση κατάργηση των μνημονίων και των εκατοντάδων εφαρμοστικών νόμων». Είναι απολύτως ολοφάνερο για όποιον βλέπει το ψευδοπεριβάλλον αντιβαρύτητας του εθνικού σκοταδισμού, ότι αυτές οι παλικαριές είναι εξ ίσου πέτσινες και λίγο χειρότερες από τα Ζάππεια του κ. Σαμαρά.
Όχι μόνο γιατί η ρευστότητα είναι ευθέως συνδεδεμένη με την ύπαρξη αυτών των νόμων και των υπολοίπων που αργούν να ψηφισθούν. Αλλά και η ρευστότητα από άλλη πηγή, όπως «η φορολόγηση των πλουσίων» είναι το άλλο με τον Τοτό. Γιατί η διεφθαρμένη τάξη των εφοριακών ποτέ δεν θα συλλάβει τους φοροδιαφεύγοντες, εάν και εφόσον κυριαρχεί ο (αντιμεταρρυθμιστής προστάτης των πλαστών πτυχίων και λοιπών δημοκρατικών κατακτήσεων) ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία…
Εδώ η φοροδιαφυγή παραμένει ασύλληπτη επί Συγκυβέρνησης, που πιέζεται από την Τρόικα. Όταν νοιώσουν οι εφοριακοί ότι τώρα η Τρόικα «δεν φτουράει» λόγω «υπερήφανου» ΣΥΡΙΖΑ, ξέρουμε τι θα γίνει… Γι’ αυτό και το Δόγμα ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βρει λεφτά για περισσότερους διορισμούς είναι φαιδρό, όσο στηρίζεται στο «θα τα πάρουμε από τους πλούσιους να τα δώσουμε στους φτωχούς». Πώς θα τα πάρεις από τους πλούσιους, Καραμήτρο; Με αυτή την (επιεικώς) αναποτελεσματική Εφορία, που μάλιστα δεν θες και να μεταρρυθμίσεις;
Γι αυτό γενικότερα η διαβόητη «Στροφή» είναι επί της ουσίας ανύπαρκτη, ανυπόστατη και ανυπόληπτη: γιατί στηρίζεται στη λογική πως όση ρευστότητα μας λείψει, για τις τρελές παροχές που εξαγγέλλουμε, θα βρεθεί από την φορολόγηση των πλουσίων. Ποιών πλουσίων, αυτών που όταν θα αρχίσει να είναι βέβαιο ότι πάμε σύντομα για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ξέρουν πού να διώξουν το χρήμα τους, αφού αναβιώνει πάλι (έστω και από σπόντα όχι ευθέως) το σενάριο της δραχμής;…
Αντίστοιχα καταρρίπτεται και η «στροφή» στις «προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Βιομηχανία», όπου η ελκυστική κεντρική ιδέα είναι «να προστατευθεί αποτελεσματικά η μικρή επιχειρηματική πρωτοβουλία έναντι των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Αναγκαία προϋπόθεση για το νέο αυτό περιβάλλον αποτελεί η σύναψη ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου Εντιμότητας και Εμπιστοσύνης τόσο ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας όσο και στη σχέση της ως σύνολο με τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό». Οκέυ. Με τόσα χάδια στους πλαστογράφους και την απανταχού μικροδιαφθορά, αυτό πώς μπορεί να γίνει, αγαπητοί εν Χριστώ ημών αδελφοί;
Η «στροφή» στην Παιδεία βαρύνεται και σβήνεται από τη στήριξη στην φασιστική Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου. Δεν φτάνει ο επικοινωνισμός του κ. Τσίπρα, για να μαζέψει τις εντυπώσεις, χαϊδεύοντας τα αυτιά της νεολαίας, μιλώντας για «τρολιές» και για «ελευθερία στον έρωτα»… Θέλει να πει στους νέους ότι είναι ο άνθρωπός τους. Αν αυτοί είναι τόσο ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου και τσιμπάνε στα εύκολα μηνύματα, χωρίς να επεξεργάζονται τη δομή τους, ας σαρώσει ο κ. Τσίπρας στη νεολαία. Άλλωστε, οι αντίπαλοί του εδώ δεν κάνουν και πολλά, τουλάχιστον για το πιο απαιτητικό της κομμάτι…
Μήπως υπάρχει «στροφή» ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα διαφθοράς; Εδώ το Δόγμα είναι: αφού διασώθηκαν δια της διαφθοράς όσοι διασώθηκαν ας τους αφήσουμε ήσυχους. Έτσι όμως, οι μόνοι που την γλίτωσαν χωρίς απόλυση από την χρεωκοπία θα είναι οι διεφθαρμένοι. Οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, ας πρόσεχαν. Ας μην τιμωρηθεί κανείς διεφθαρμένος, απάνθρωπο να τιμωρείται η διαφθορά. Και μην πει κανείς γιατί δεν τιμωρείται και ο διαφθείρων πολιτικός υπεύθυνος των παράνομων διορισμών. Ας το απαιτήσουμε όλοι αυτό, να ψάχνεται η κυβέρνηση ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ που έχουν τα καϊνάρια τους διεφθαρμένους δημάρχους, ας ποινικοποιηθεί κιόλας η εκβιαστική ψηφοθηρία τους…
Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πώς όλοι οι πλαστογράφοι, ήγουν διεφθαρμένοι και επίορκοι υπάλληλοι, αντιστέκονται στους ελέγχους γνησιότητας των δικαιολογητικών με τα οποία προσλήφθηκαν δολίως και αντικοινωνικώς. Οι υπόλοιποι, όμως, γιατί άραγε γοητεύονται από την επίσημη στήριξη της άρνησης ελέγχων που παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι η αλληλεγγύη που προκύπτει γιατί πιθανόν έχουμε κάποια άλλη κουτσουκελιά διαπράξει κι εμείς; Ποιος το ξέρει.
Πάντως, κοινωνική ευαισθησία είναι μόνο η «αριστερή» διάσωση των φτωχοδιάβολων της διαφθοράς. Ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε για τους απολυμένους της ιδιωτικής οικονομίας υπερεκατομμύριους φτωχοδιάβολους, δεν τους βλέπουμε, δεν τους κλαίμε, δεν τους φροντίζουμε αυτούς: δεν υπάρχουν. Μόνο οι (υιοθετημένοι τώρα από εμάς τους «αριστερούς» νέους εκμαυλιστές) πελάτες του προηγούμενου αμαρτωλού δικομματισμού υπάρχουν.
«Στροφή» προς την περισσότερη δημοκρατία, μήπως; Μπα, μάλλον προς το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο του Αυγιανισμού σημειώνεται μια ολοένα και πιο σοβαρή στροφή, με επιθέσεις αήθεις στον Σταύρο Θεοδωράκη και σε ό, τι κουνιέται κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αυγιανισμός στα καλύτερά του, υποταγμένος στο μείζον αγαθό της γιούργιας που θα μας οδηγήσει στα χειμερινά ανάκτορα. Η διχαστική λογική είναι πάντα η ίδια «Ή εμείς ή αυτοί» και «Είμαστε σε πόλεμο!», ενώ ο κ. Τσίπρας υποκριτικά εγκαλεί την Συγκυβέρνηση, ότι καλλιεργεί κλίμα πόλωσης για να κρύψει τη γύμνια της… Τόσα θα είχε να πει για την πελατειακή Συγκυβέρνηση, αλλά κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Έτσι προτάσσουμε την παλιά δοκιμασμένη συνταγή του Αυριανισμού που γίνεται Αυγιανισμός. Βλ. «Γιώργος Κουρής, η κατσαρίδα της μεταπολίτευσης» , ή Ο «αριστερός» αυριανισμός ,ή «Ροκανίζοντας το μέγκα», μόνο ενδεικτικά…
Το τελευταίο εύρημα του κ. Τσίπρα, η επάνοδος της «νταβατζή» φιλολογίας, δεν είναι τίποτε περισσότερο από στάχτη στα μάτια του εθελοτυφλούντος οχλοπολτού. Απλώς και μόνο για να ξεχαστεί το γεγονός ότι καλύπτει ηθικά τους πλαστογράφους, τους επίορκους και την «μικρο»διαφθορά (βλ. «Η διακριτική και όχι μόνο στήριξη της διαφθοράς»), αποκρούοντας την αξιολόγηση και την αξιοκρατία.
Βέβαια, τα άσφαιρα πυρά κατά της διαπλοκής γίνονται μπούμερανγκ, για όσους θυμούνται ότι ήδη από το 2013 ο κ. Τσίπρας επισκεπτόταν ταπεινωτικά τους πατριάρχες της διαπλοκής στα γραφεία τους. Κάτι που η ματαιόδοξη σημειολογία της διαπλοκής, με άλλα λόγια, το περιγράφει ως «υπέβαλε τα σέβη του»… Δηλαδή, οι μεγαλεπήβολες δηλώσεις τύπου «προσοχή στα καλσόν», πρέπει να σταθμίζονται ανάλογα και με την σοβαρότητα των λεγόντων και την συνέπεια των λόγων και των έργων τους.
Δεν μιλάμε, λοιπόν, για πραγματική στροφή γιατί δεν μιλάμε για πραγματικές υποσχέσεις, παρά για πτερόεντα έπη που από μόνα τους είναι δραματικά αντιφατικά και το ένα βάζει τρικλοποδιά στο άλλο. Αυτά είναι ανυπόληπτα και συνομολογούνται ως συμβόλαιο μεταξύ του λαϊκιστή πολιτικού και του λαϊκιζόμενου οχλοπολτού, ως συμβόλαιο πέτσινο μηδαμινής αξίας, υπογραμμένο με διάφανο μελάνι.
Δεν έχουμε άλλωστε διακριτική αίσθηση του τι σημαίνει λόγος ευθύς και τι κατινίστικα τσαλιμάκια. Μας ταιριάζουν τα δεύτερα και μας αξίζουν, γι’ αυτό πάντα τρώμε την κοροϊδία με τις «Στροφές». Και αυτό σημαίνει ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε και θα κάνουμε τα πάντα για να το αποκτήσουμε, χωρίς ζυγόν να υπομένουμε. Ότι είμεθα καραγκιόζοι και αισθανόμαστε Μεγαλέξανδροι, όπως μας δείχνει το παραμορφωτικό καθρεφτάκι που μας προμήθευσαν οι καθ’ ομοίωσίν μας ηγέτες.
Για «δαιμονολογία» εγκαλούνται εσχάτως, όσοι ακούραστα αποκαλύπτουν τις τρύπες του σκάφους ΣΥΡΙΖΑ, όσοι τρελοί λένε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ενώ οι πολλοί γνωστικοί μυρίζουν «κοκό» και μεταστρέφονται, κρυμμένοι στη γωνίτσα τους, κάνοντας την τίμια στροφή τους. Ούτε στροφές υπάρχουν, λοιπόν, ούτε αυτοδυναμίες θα υπάρξουν, ούτε δαιμονολογία κατά του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει. Λεφτά υπάρχουν μόνο, φόροι που θα καταργηθούν και παροχές που θα αυξηθούν.
Πάντα έτσι θα συμβαίνει στο καθ’ ημάς ισλάμ, γιατί εδώ η φύση κάνει τερτίπια και δεν υπάρχει πεδίο βαρύτητας, ώστε να φανεί πόσο διαφέρει το ειδικό βάρος της μπαρούφας από αυτό της υπεύθυνης κουβέντας. Και θα βουρλίζεται το έθνος από χρεoκοπία σε χρεoκοπία, αλλά με κοινωνικό πρόσημο και με εθνική υπερηφάνεια βεβαίως, βεβαίως. Και πάντα, μακριά από νεοφιλελεύθερες λαίλαπες και μερκελικές μειοδοσίες στους τοκογλύφους από τις κερκόπορτες, θα έρχεται ένας ψεκαζμένος αντιμνημονιακός ανεξυριζαυγιτισμός να μας σώζει.
Υ.Γ. Παίζει να είναι ο κ. Θεοδωράκης πιο χαζός και από τον Γιωργάκη; Μάλλον χλωμό φαίνεται, αν παρακολουθήσουμε τους συνειρμούς της πολιτικής του ανάλυσης «Κυβέρνηση λύσεων, όχι ακινησίας»), όπου απορρίπτει σενάριο συνεργασίας ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπαινιγμός ότι υπάρχουν δύο κόσμοι, από τη μία το παλιό σύστημα και από την άλλη ο κανονικός κόσμος της αλλαγής που δεν έγινε το 1981, φαίνεται πολύ προχωρημένος για έναν χαζό. Παρομοίως ότι η λύση απέναντι στην αναγκαιότητα τέτοιας συνεργασίας ώστε να αποφύγουμε ακυβερνησία, είναι ένα ισχυρό διμέτωπα αναπτυσσόμενο Ποτάμι.
Αυτό (πάντα εφόσον βέβαια τολμήσει να πει τις μεγάλες αλήθειες), αναπτύσσοντας νέα τριπολική πραγματικότητα, θα μπορούσε να διαλύσει την παλαιοκομματική δυναμική του υπάρχοντος σάπιου δικομματισμού. Και συνάμα να εγγυηθεί αποφασιστική κυβέρνηση συνεργασιών και άρση κάθε ακυβερνησιακής δυναμικής. Κλείνοντας, εισάγει καινά δαιμόνια και ανατρεπτική φρεσκάδα, εξηγώντας πως η δική του δυναμική θα οδηγήσει σε πτώση των παλιών κομμάτων και σε «άλλα Ποτάμια». Δεν μυρίζει και πολλή χαζομάρα αυτή η ανάλυση, ακόμα και αν δεν καταφέρει να πραγματοποιηθεί.
Από κει και πέρα, είναι αλήθεια ότι κάτι μυρίζει αυτή η μονόπαντη πρεμούρα σύμπαντος του Αυγιανισμού να πέσει με τα μούτρα να αποδομήσει με νύχια και με δόντια τον κ. Θεοδωράκη. Μάλιστα, όχι τόσο με πολιτικά επιχειρήματα, αλλά με επίμονη επανάληψη της γνωστής αντι-μπόμπολης ρητορικής, περί συστημικού αχυράνθρωπου, που τόσο μπάζει, αφού ποντάρει σε καρδιές και όχι σε μυαλά… Και τι δεν έχουν σκαρφιστεί πλειάδα ομοθυμαδόν κατηγόρων…
Είναι ο Θεοδωράκης ένας ακόμα Αρμάνδος Δελαπατρίδης, είναι ηγέτης των μπαρόβιων εχθρών του λαού (όπου εκ προοιμίου λαϊκός είναι ο λαϊκιστής και αντιλαϊκός ο εκσυγχρονιστής…); Ή μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει και είναι που ΤΟ Σύστημα τρόμαξε; Λογικό είναι να δέχεται σφοδρή κριτική ο προαλειφόμενος ως αυριανός πρωθυπουργός του 27%, όταν κάποιοι φοβούνται ότι θα τα κάνει όλα γης μαδιάμ. Ο Θεοδωράκης του 7%, όμως, γιατί άραγε δέχεται τόσο σφοδρή και αστήρικτη πολιτικά κριτική από τον Αυγιανισμό;
