Γαλλία: Η δράση τούρκων πρακτόρων, οι δολοφονίες Κούρδων στο Παρίσι, ο τζιχαντιστικός παράγοντας.
Στις 3 Μαρτίου, ένας Τούρκος μπήκε στο το κουρδικό πολιτιστικό κέντρο Ahmet-Kaya —που σχετίζεται με το Δημοκρατικό Συμβούλιο των Κούρδων της Γαλλίας (CDKF) και με το PKK— όπου, βρίζοντας και κλωτσώντας, κατέβασε τις φωτογραφίες των τριών νεκρών της 23ης Δεκεμβρίου που ήταν κρεμασμένες στον τοίχο της σκάλας. Θα υπενθυμίσω παρακάτω τι συνέβη στις 23 Δεκεμβρίου. Οι αστυνομικοί που υποτίθεται ότι περιφρουρούν το κτίριο δεν τον πήραν στα σοβαρά και δεν ζήτησαν τα στοιχεία του ώσπου να επιτεθεί και στους ίδιους πετώντας τους ένα παπούτσι. Αργότερα, έγινε γνωστό ότι αυτό το άτομο, ονόματι Osman Görer είναι πρώην μέλος της ισλαμιστικής οργάνωσης του Adnan Tanriverdi, ότι είχε λάβει μέρος στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν και ότι βρίσκεται στη Γαλλία ως πρόσφυγας επειδή η ζωή του θα κινδύνευε στην Τουρκία. Το πράγμα μπερδεύεται ακόμα περισσότερο διότι από το 2016 ο Tanriverdi είναι στρατιωτικός σύμβουλος του Ερντογάν και συνεργάζεται με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, τη «ΜΙΤ»: συνόδευε μάλιστα τον πρόεδρο κατά την επίσημη επίσκεψή του στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 2018. Η ομάδα του Tanriverdi έχει έντονη παρουσία στη Συρία, όπου προωθεί τις περιφερειακές βλέψεις της Τουρκίας, στη Λιβύη και, σύμφωνα με τον πρώην πράκτορα της ΜΙΤ Feyyaz Öztürk, σε πολλές, αν όχι σε όλες, τις ευρωπαϊκές χώρες με σκοπό τον εξισλαμισμό, την αποσταθεροποίηση και την κατασκοπία. Δύο ακόμα λεπτομέρειες: ο Osman Görer εκπαιδεύτηκε στα κατεχόμενα της Κύπρου και όταν συνελήφθη —μετά το παπούτσι— είχε στην τσέπη του του 7.000 ευρώ.
Το ότι στη Γαλλία κυκλοφορούν Τούρκοι πράκτορες είναι βεβαίως γνωστό. Αλλά δεν φαίνεται να μας ενδιαφέρει. Μάλιστα, στις 17 Μαρτίου, ο Joris Hébrard, ευρωβουλευτής του κόμματος Rassemblement National της Μαρίν Λεπέν —που έχει χτίσει την πελατεία του στο πρόβλημα του εξισλαμισμού— παρευρέθη στα εγκαίνια τουρκικού τζαμιού στο χωριό Ποντέ, κοντά στην Αβινιόν. Το βρίσκω νόστιμο.
Όσο για το γεγονός της 23ης Δεκεμβρίου 2023, η διαχείρισή του από τις αρχές επιβεβαιώνει ότι στη Γαλλία δεν θέλουμε να μπλέξουμε με το θηρίο. Να τι συνέβη: στις 23 Δεκεμβρίου δολοφονήθηκαν στην οδό d’Enghien στο Παρίσι τρεις Κούρδοι. Στη συνέχεια, με περισσή σπουδή, η γαλλική δικαιοσύνη χαρακτήρισε τις δολοφονίες «ρατσιστικά εγκλήματα». Ωστόσο, κανείς στη Γαλλία —στην πραγματικότητα πουθενά εκτός από την Τουρκία— δεν τρέφει ρατσιστικά αισθήματα για τους Κούρδους: όπου δεν είναι αποδεκτοί, είναι αδιάφοροι. Κι αν κάποιος παράφρων με όπλο θέλει να διαπράξει τυχαίο «ρατσιστικό» έγκλημα, έγκλημα μίσους, δεν επιλέγει συνήθως να καθαρίσει Κούρδους: δεν είναι «μαύροι», συνήθως δεν είναι μουσουλμάνοι, δεν είναι Εβραίοι, δεν ανήκουν σε καμιά ομάδα που δέχεται πιέσεις στην Ευρώπη. Έχουν έναν εχθρό, τους Τούρκους, και όσοι εξ αυτών δεν είναι μουσουλμάνοι έχουν έναν ακόμη: τους τζιχαντιστές. Συχνά Τούρκοι και τζιχαντιστές ταυτίζονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάπου κάπου —σπανίως— δεν εμφανίζεται κάποιος που επιτίθεται σε «μετανάστες» αδιακρίτως. Αλλά όχι και τόσο αδιακρίτως: πριν από τους φόνους της 23ης Δεκεμβρίου, θύματα βίας ήταν αλλοδαποί καταληψίες μιας μονοκατοικίας (τους επετέθη ο ιδιοκτήτης) και Αφρικανοί χωρίς έγγραφα που κατασκήνωναν σε παρισινή συνοικία (τους επετέθησαν οι περίοικοι). Ήταν, εμφανώς, νεοαφιχθέντες αλλοδαποί· δεν είχαν μαγαζάκια και επιχειρήσεις όπως οι Κούρδοι της οδού d’Enghien.
Υπάρχει ένα ακόμα στοιχείο που νομίζω ότι θα έπρεπε να οδηγήσει τις αρχές στην έρευνα τρομοκρατικής πράξης, είτε εκ μέρους Τούρκων είτε εκ μέρους τζιχαντιστικών ομάδων. Στην ανάκρισή του ο δολοφόνος, ονόματι William Malet, αν και τρελός με τη βούλα, χαρακτήρισε τους Κούρδους «τρομοκράτες» και φαινόταν απολύτως ενημερωμένος για τον αυτονομιστικό τους αγώνα και τη δράση τους εναντίον των ισλαμιστών στη βόρεια Συρία. Μια ακόμα λεπτομέρεια σχετικά με τον δράστη: στον ένα χρόνο που είχε μείνει στη φυλακή για προηγούμενα εγκλήματα —και είχε αφεθεί ελεύθερος κι ωραίος (άλλο πρόβλημα αυτό)— είχε μοιραστεί για λίγο το κελί του με έναν Κούρδο του PKK, που βρισκόταν υπό προσωρινή κράτηση για σχέσεις με την τρομοκρατία, ενώ αργότερα, σε άλλο σωφρονιστικό κατάστημα, είχε μοιραστεί το κελί του με ένα δεύτερο Κούρδο ο οποίος κατηγορούνταν για σύσταση συμμορίας και εκβιασμό. Η συγκατοίκηση πάντως του Malet με τους Κούρδους στη φυλακή ήταν αρμονική: ποια μύγα τον τσίμπησε;
Όπως είναι γνωστό, με απαίτηση της Τουρκίας, το ΡΚΚ θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ: έτσι, τα μέλη του βρίσκονται στο μικροσκόπιο των γαλλικών αρχών. Το αποτέλεσμα είναι οι Κούρδοι τρομοκράτες να μπορούν να αποκαλυφθούν ευκολότερα από τρομοκράτες άλλων ποικιλιών για τις οποίες η Τουρκία δεν μας δίνει εντολές. Η ανησυχία των γαλλικών αρχών δεν αφορά τους Τούρκους μετανάστες που αναγνωρίζουν ως μοναδικό τους ηγέτη τον Ερντογάν, ούτε γενικότερα τους φανατικούς Τούρκους ισλαμιστές όπως είναι ο Osman Görer.
Επιστρέφω στους φόνους της 23 Δεκεμβρίου. Ένα από τα τρία θύματα της οδού d’Enghien ήταν η Emine Kara η οποία είχε αγωνιστεί κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Το 2022 η 48χρονη Kara ζήτησε άσυλο στη Γαλλία, αλλά η αίτησή της απορρίφθηκε: υποπτεύομαι, εν μέρει, εξαιτίας των τουρκικών πιέσεων. Σύμφωνα με την αφήγησή της, το 1994 οι Τούρκοι είχαν ισοπεδώσει το χωριό της, έζησε είκοσι χρόνια σε προσφυγικό στρατόπεδο στο Ιράκ και το 2014-2019 εργαζόταν σε σχολείο στο συριακό Κουρδιστάν ώσπου ήρθε στην Ευρώπη με ψεύτικη ταυτότητα· στην αρχή στη Γερμανία, έπειτα στη Γαλλία. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν σκοτεινά σημεία σ’ αυτή την αφήγηση της Emine Kara κι ότι, όπως είπα, η απόρριψη του αιτήματός της είναι μόνον εν μέρει αποτέλεσμα υποχωρήσεων στην Τουρκία. Κι όμως, πρόκειται για άτομο που αντιτάχθηκε στο Ισλαμικό Κράτος, τραυματίστηκε και στο τέλος δολοφονήθηκε στην οδό d’Enghen. Δεν είναι παράξενο; Δεν θα έπρεπε να ερευνηθεί περισσότερο ο τουρκικός και ο τζιχαντιστικός παράγοντας;
Η ερμηνεία περί ρατσισμού είναι εύκολη: μας απαλλάσσει από ερωτηματικά γύρω από το ποιος γίνεται δεκτός στο γαλλικό έδαφος, κι από βαθύτερες και λαβυρινθώδεις αστυνομικές και δικαστικές έρευνες. Ταυτοχρόνως ενισχύει τις φαντασιώσεις για το φυλετικό μίσος των Ευρωπαίων. Είναι τέτοια η προπαγάνδα ώστε κινδυνεύει να εξελιχθεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
19°
