Μπορεί να εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα;

Πορευόμαστε προς τις κάλπες, με ένα προεκλογικό σκηνικό στημένο στα όρια της παράνοιας. Τα κόμματα, οι υποψήφιοι, οι πολιτικοί αρχηγοί αναζητούν τρόπους να φτάσουν στην εξουσία, μέσα από αντιφάσεις. Επικαλούνται, όμως, τις αρχές του Κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσωπευτικότητας!

Ο Νίκος Ανδρουλάκης προτείνει για πρωθυπουργό τον «Κανένα» γιατί αυτόν δείχνουν ξεκάθαρα οι δημοσκοπήσεις ως καταλληλότερο! Ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει σε συνεργασίες μολονότι έχει επίγνωση ότι δοκιμάστηκαν ως αδιέξοδες! Η Νέα Δημοκρατία επωμίζεται το βάρος της επαναλαμβανόμενης κάλπης για να πετύχει την αυτοδυναμία. Και τα περιφερειακά κόμματα, συναγωνίζονται στην «άγονη διαμαρτυρία» για να εισπράξουν τις «θυμωμένες» ψήφους.

Και ποιους διαλέγουν όλοι τους για συνομιλητές; Όχι τα δυναμικά σύνολα της κοινωνίας (νέοι, παραγωγικές ηλικίες) αλλά τους συνταξιούχους και τους «οπαδούς». Αυτούς δηλαδή που αποτελούν την παγιωμένη «κρίσιμη μάζα» του εκλογικού σώματος. Φταίνε τα πρόσωπα και οι δομές των κομμάτων τους; Η μήπως φταίει το ίδιο το πολίτευμα που τους ωθεί σε συνεχή αδιέξοδα;

Ιστορικά, αν εξαιρέσεις τα επαναστατικά συντάγματα και την αναστολή του Συντάγματος επί Καποδίστρια, στα βασίλεια και στην προεδρευόμενη δημοκρατία, όλα τα πολιτεύματα ήταν πρωθυπουργοκεντρικά. Στα πρότυπα ενός «βρετανικού συστήματος» το οποίο δεν μπορούσε ούτε κατά διάνοια να ταιριάξει διοικητικά, σε μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα. Ούτε πολιτικά, ούτε εθνικά ούτε καν γεωγραφικά. Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που οι κυβερνήσεις -πριν και μετά την Αρχής της Δεδηλωμένης- βίωναν πάντα τα αδιέξοδα της δυαρχίας και κατέρρεαν μεταξύ διχασμού και πελατειασμού. Είναι μάλλον μύθος ότι φταίει μόνο η μοναρχία. Θυμίζω ότι από το 1924 ως το 1933 (Πρώτη Προεδρευόμενη Δημοκρατία) αλλάξαμε 18 κυβερνήσεις!

Σήμερα, όμως οι συνθήκες είναι άλλες. Η χώρα πρέπει να διοικηθεί, να εκσυγχρονιστεί, να δημιουργήσει πλούτο, να στηρίξει ένα λειτουργικό κράτος δικαίου, να εμπνεύσει ένα συλλογικό όραμα για το μέλλον και να ασχοληθεί σοβαρά με τους νέους της.

Μοιάζει αυτό το πολιτικό σύστημα κατάλληλο να υπηρετήσει όλα τα παραπάνω; Μοιάζει επίσης, αυτό το πολίτευμα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας που μπερδεύει συνεχώς την εκτελεστική, την νομοθετική και δικαστική εξουσία να ανταποκρίνεται στην αντιπροσωπευτικότητα, στο κράτος δικαίου και σε μία σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία;

Oι ομοεθνείς μας Κύπριοι είναι σίγουρα πιο ρεαλιστές από μας. Βρίσκουν ένα αναγνωρισμένο πρόσωπο για να εκλέξουν στην ηγεσία της χώρας. Και σε άλλη διαδικασία τους βουλευτές τους. Ενώ εμείς πρώτα, αναζητούμε αναγνωρίσιμο πολιτικό να υπηρετήσει το κόμμα του και μετά την πατρίδα. Οι Κύπριοι δεν έχουν υπουργούς - βουλευτές. Ενώ σε μας, ο πρωθυπουργός έχει το άγχος της ανάθεσης των υπουργείων σε εκλεγμένους, για να μη δυσαρεστήσει την κομματική «πελατεία». Οι Κύπριοι δεν αναγκάζονται να αλλάζουν εκλογικά συστήματα. Αντίθετα, εμείς το κάνουμε συνεχώς, κατά βούληση, και με γνώμονα όχι τη σταθερότητα αλλά την ακυβερνησία…

Από την αρχή πήγαν όλα λάθος. Οι Βρετανοί μας επέβαλαν ένα πολίτευμα το οποίο ήταν εντελώς ακατάλληλο για να διοικήσει τη χώρα μας. Και μολονότι, είχαμε τις ευκαιρίες, δεν το αλλάξαμε ποτέ.

Ποιος μπορεί να το κάνει; Κάποιος γενναίος που θα πείσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να ομονοήσει στην αλλαγή. Οπλισμένος με, γνώσεις, επιχειρήματα και αποδείξεις. Ιστορικές, διοικητικές, πολιτικές. Και κυρίως με προτάσεις εκσυγχρονισμού της χώρας με ένα νέο λειτουργικό σχήμα διακυβέρνησης που δεν θα γελοιοποιεί θεσμούς, πρόσωπα και ολόκληρη την κοινωνία.