Εκλογές 2023: Τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, η αντιδεξιά μανία και η πρόταση για τον «άγνωστο Χ πρωθυπουργό» από τον Νίκο Ανδρουλάκη
Αυτοί που ψήφισαν στην προηγούμενη Βουλή την «απλή αναλογική» ως το επόμενο εκλογικό σύστημα κάτι ήξεραν. Ούτε την εκλογική δικαιοσύνη επεδίωκαν, ούτε την κουλτούρα των συνεργασιών προωθούσαν, ούτε μια ισχυρότερη δημοκρατία οραματίζονταν. Προβλήματα ήθελαν να δημιουργήσουν. Να δυσκολέψουν τους επόμενους, να οδηγήσουν τη χώρα σε ακυβερνησία, να στήσουν μετεκλογικά μαγειρεία, τα οποία μετά θα κατήγγειλαν. Και όλα αυτά σε δύσκολους καιρούς. Διότι ήξεραν ότι θα είναι δεύτεροι. Διότι όπως και να το κάνουμε σε κάθε πολιτικό σύστημα υπάρχουν και αυτοί που τρέφονται από τα προβλήματα. Η αστάθεια τους ευνοεί.
Στην Ελλάδα φυσικά και δεν υπάρχει καμιά κουλτούρα συνεργασιών κομμάτων. Όχι για κυβερνήσεις συνεργασίας αλλά ούτε για ψήφιση ενός απλού νομοσχεδίου. Η αντιπαλότητα στα όρια της εχθρότητας θρέφει το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, αλλά και όσους γενικώς ασχολούνται με την πολιτική ζωή, δημοσιογράφους, αναλυτές, εκλογολόγους κλπ. Κάθε πολιτική συζήτηση είναι μια μάχη και κάθε εκλογική περίοδος ένας πόλεμος. Κάθε υπαινιγμός για κυβερνητική συνεργασία θεωρείται συναλλαγή, διαπλοκή, σκοτεινό σχέδιο ξεπουλήματος της χώρας, φαλκίδευση της ιστορίας, προδοσία. Και για αυτό στήθηκε και η «παγίδα της απλής αναλογικής», ακριβώς για να μεταφέρει τη συζήτηση της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας στα μετεκλογικά μαγειρέματα.
Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις η πρώτη Κυριακή δεν θα αναδείξει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Από ό,τι φαίνεται και εκτός απροόπτου ούτε ο πρώτος με τον τρίτο θα μπορούν να κάνουν κυβέρνηση ειδικά μετά την οργή που προκάλεσε η τραγωδία των Τεμπών. Συνεπώς, θα χρειαστεί και μια δεύτερη αναμέτρηση για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Φυσικά κανείς λογικός άνθρωπος δεν μιλά για συνεργασία ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, διότι τα κόμματα αυτά είναι ασύμβατα μεταξύ τους, με μια κουβέντα «δεν πιάνονται» πουθενά. Εξάλλου η χώρα δεν βρίσκεται σε καμιά κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ώστε να αναζητούνται τέτοιας ποιότητας υπερβάσεις. Ούτε το γενικότερο πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη και στον κόσμο είναι τόσο ρευστό ή εκρηκτικό. Αλλά και να ήταν πώς θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι Τσίπρας και Μητσοτάκης; Και με ποιο πρόγραμμα;
Στο μικρό χρονικό διάστημα μέχρι τις εκλογές δεν αναμένονται δραματικές αλλαγές στην κατάταξη των κομμάτων σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Η ΝΔ θα είναι πρώτη με άγνωστη διαφορά από τον δεύτερο, που θα είναι σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Η δεύτερη Κυριακή είναι λογικό να συμπιέσει το τρίτο κόμμα, που θα είναι το ΠΑΣΟΚ, ειδικά όταν αυτό δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να αποκτήσει διακριτή πολιτική ταυτότητα. Διότι οι πολίτες ξέρουν ότι μόνο αυτοδύναμες, ισχυρές κυβερνήσεις μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση στην Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι πάντοτε μεταβατικές, θνησιγενείς, γεμάτες συμβιβασμούς, μαγειρέματα, παραλυσία, συγκρούσεις και «μαχαιρώματα» που προκαλούν ανασφάλεια στον πολίτη και βλάπτουν την οικονομία. Ποιος θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα με μια κυβέρνηση που δεν ξέρει ούτε η ίδια τι της ξημερώνει. Δηλαδή το πότε ο ένας εταίρος ή κάποιοι βουλευτές θα την κοπανήσουν από τη συνεργασία και θα τη ρίξουν.
Τούτων δοθέντων ο Ν. Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν με τίποτα τη δεύτερη Κυριακή. Ξέρουν ότι στη δεύτερη κάλπη το ποσοστό τους θα συμπιεστεί και ο αριθμός των βουλευτών που θα εκλέξουν θα είναι μικρότερος. Την ίδια στιγμή ξέρουν ότι αν οι αριθμοί ευνοούν μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ από την πρώτη Κυριακή θα είναι υποχρεωμένοι να συμπράξουν. Και αυτό δεν θα είναι καλό για το αντιδεξιό και αριστερό προφίλ που προσπαθούν εδώ και μήνες να φιλοτεχνήσουν. Διότι όλη η υπόλοιπη αριστερά θα τους καταγγείλει ως προδότες και συναλλασσόμενους. Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ σήμερα βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Και χρειάζεται μεγάλη υπέρβαση για να πάρει μια απόφαση. Δηλαδή ή να ξεκαθαρίσει ότι δεν θα συμμετάσχει σε καμιά κυβέρνηση συνεργασίας, όσες Κυριακές κι αν χρειαστούν μέχρι την αυτοδυναμία κάποιου, ή να δηλώσει ότι θα συνεργαστεί με τον πρώτο που θα είναι ο δεξιός. Αν ήταν ο αριστερός δεν θα είχε πρόβλημα. Αλλά λογικά δεν κάθεται. Η φάση που διανύουμε γέννησε μια ελπίδα αλλά δεν φαίνεται αυτή να επιβιώνει. Και αυτό είναι το δράμα του ΠΑΣΟΚ. Το όνειρο της προοδευτικής ή σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης των ηγετών του δεν φαίνεται να δικαιώνεται.
Απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση ο Ν. Ανδρουλάκης διάλεξε να απαντήσει με το χειρότερο ή, αν θέλετε, με τον πιο άκυρο τρόπο. Και να τους φέρει όλους εναντίον του. Θα στηρίξει κυβέρνηση συνεργασίας μόνο αν λάβει ισχυρό διψήφιο ποσοστό. Δηλαδή πόσο; 12%, 22% ή 32%; Δηλαδή θα περιμένει το νούμερο για να δει αν θα σώσει την πατρίδα του από την ακυβερνησία; Αν μάλιστα έχει το καλό το ποσοστό θα επιβάλει αυτός τον πρωθυπουργό με άγνωστο πολιτικό πρόσωπο που μας το φυλάει για έκπληξη. Δηλαδή λέει στους ψηφοφόρους «αγοράστε γουρούνι στο σακί». Σε μια χώρα που οι πολίτες ψηφίζουν κατ’ εξοχή πρωθυπουργό. Διότι το ίδιο το σύστημα περιστρέφεται γύρω από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και το γραφείο του.
Ο Ν. Ανδρουλάκης πιστεύει ότι κανένας αρχηγός του πρώτου κόμματος δεν πρέπει να είναι πρωθυπουργός. Διότι απλά δεν το αξίζει. Αντιθέτως αξίζει σ' αυτόν και μόνο να καθορίσει τις τύχες των άλλων, αλλά και ολόκληρης της χώρας. Διότι ηγείται της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης που ξέρει τη μυστική συνταγή. Και αν έχει άγνωστο πλην όμως ισχυρό ποσοστό πρέπει να φωνάξουν τον ίδιο να «διορίσει» τον ηγέτη της χώρας αλλά και του πρώτου κόμματος. Δηλαδή αν είναι η ΝΔ θα προτείνει π.χ. τον Δένδια; Αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτείνει τον Τσακαλώτο; Ή μήπως κάποιον δικό του πρώην πρωθυπουργό από την αποστρατεία; Δηλαδή σύσσωμη η χώρα και σύσσωμο το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να κρεμαστούν από την απόφαση του φωτισμένου ηγέτη του τρίτου κόμματος που λογικά και με τις καλύτερες προβλέψεις δεν θα πιάσει το 12%. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το πρόσωπο είναι μυστικό ώστε ούτε ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ να ξέρει τι του ξημερώνει.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό λέγεται «μικρομεγαλισμός», αλλά σίγουρα λέγεται παράδοξο. Καταλαβαίνω τη δύσκολη θέση του ΠΑΣΟΚ, τα ποσοστά που δεν ήρθαν, την αδυναμία πολιτικής πρότασης, την έλλειψη ηγετικού προφίλ, την απογοήτευση που ακολούθησε την πρώτη εντύπωση, αλλά δεν καταλαβαίνω την παραδοξότητα και την εξόφθαλμη αστοχία. Καταλαβαίνω ότι τον Ν. Ανδρουλάκη κατατρέχει το παραδοσιακό αντιδεξιό και αντιμητσοτακικό σύνδρομο του χώρου, μιας και όλα αυτά λέγονται για να δηλωθεί η απαξίωση προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Αλλά δεν καταλαβαίνω πως αυτή η αντιδεξιά μανία μπορεί να οδηγήσει σε αυτοχειρία. Διότι αυτή τη στιγμή, αυτές οι δηλώσεις μόνο κακό κάνουν στο ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου η παγωμάρα στις τάξεις του είναι εμφανής. Για τη χώρα δεν το συζητάμε. Φυσικά και για τους πολιτικούς προέχει το συμφέρον της κάθε παράταξης. Αλλά εδώ δεν έχουμε κανένα συμφέρον. Μόνο χασούρα. Και μια υπόρρητη προτροπή του στιλ, δώστε την αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία για να μην έρθουμε σε δύσκολη θέση.
Το ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών που στην πορεία των σπουδών τους «λιμνάζουν» είναι όντως πολύ μεγάλο και άκρως ανησυχητικό. Είναι, όμως, παράλληλα εντελώς ανεξήγητο ή αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των φοιτητών;
19°
