ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα kinder έκπληξη

Δεν είναι σπάνιο για έναν πολιτικό να έχει κρυφή ατζέντα. Δεν είναι σπάνιο να μην αποκαλύπτει όλα του τα σχέδια και να κρύβει τις πραγματικές του προθέσεις. Όμως δεν θυμάμαι ποτέ κανείς να το έχει κάνει με την μανία που το κάνει ο σύντροφος Ανδρουλάκης, ο οποίος περισσότερο από αρχηγό κόμματος θυμίζει τον Ανδρέα τον Μικρούτσικο στο μεγάλο παζάρι με το κόμμα του να είναι οι κουρτίνες ή ένα αυγό kinder έκπληξη: κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από την κουρτίνα με τον πράσινο ήλιο και το περιεχόμενο του αυγού θα αποκαλυφθεί μόνο μετά την αγορά, τότε που κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται.

Έτσι, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μετά την απροθυμία του να πει με ποιο από τα δύο πρώτα κόμματα προτιμά να συνεργαστεί (μόνο σε μια ομιλία του ξέφυγε και είπε πόσο πολύ θέλει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση αλλά έκτοτε δεν επανέλαβε κάτι σχετικό), τώρα ενημέρωσε πως για να συνεργαστεί με ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα απαιτεί πρωθυπουργό διαφορετικό από τον αρχηγό τους. Ταυτοχρόνως αράδιασε τις γνωστές ξύλινες γενικολογίες που έχουν πολύ «αξιοκρατία», «πρόοδο», «διαφάνεια» και άλλες ωραίες λέξεις που έχουν το πλεονέκτημα ο καθένας να τους δίνει όποιο περιεχόμενο επιθυμεί.

Είναι τόσο μεγάλη η άρνησή του να προτείνει κάτι συγκεκριμένο που, όταν στη συνέντευξη στην ΕΡΤ ο Απόστολος ο Μαγγιριάδης του ζήτησε να εξηγήσει πώς μπορεί πρακτικά να υλοποιηθεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για επιστροφή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο δημόσιο προσωρινά μέχρι να ξαναπουληθεί, εκείνος απάντησε περιγράφοντας τι έκαναν ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας αλλά όχι πώς θα κάνει ο ίδιος αυτό που προτείνει.

Να μην τα πολυλογώ, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη εμφανίζεται σαν μια παρωδία της περιγραφής του Τσόρτσιλ για τη Ρωσία: ένας γρίφος, τυλιγμένος σε ένα μυστήριο, τοποθετημένος μέσα σε ένα μπαούλο γεμάτο ωραίες λέξεις και πασοκικές αναμνήσεις του περασμένου αιώνα. Η εκλογική του πρόταση φαίνεται να απευθύνεται μόνο σε όσους θέλουν να βάλουν λίγη περιπέτεια στη ζωή τους και να τζογάρουν σε ένα παιχνίδι που έτσι και δεν πάει καλά οι συνέπειες για τους περισσότερους θα είναι πολύ μεγαλύτερες από μερικά χαμένα ευρώ.

Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει ούτε γρίφος, ούτε μυστήριο και το μόνο που είναι πραγματικό είναι η παλαιοπασοκική νοσταλγία. Ο σύντροφος Ανδρουλάκης είναι η κλασσική περίπτωση του ανθρώπου που δεν μιλάει γιατί δεν έχει τίποτα απολύτως να πει. Παρότι η προτίμησή του (ιδεολογικά και πολτισμικά) είναι ολοφάνερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει ότι μπορεί να χρειαστεί να συνεργαστεί με τη Νέα τη Δημοκρατία. Τα νάζια που κάνει για τη θέση του πρωθυπουργού είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να παραστήσει ότι έχει κάποιον έλεγχο σε μια κατάσταση η οποία του έχει ξεφύγει, με ολόδικιά του ευθύνη, εντελώς από τα χέρια.

Θέλει πάση θυσία κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή. Καταλαβαίνει ότι η πόλωση των επαναληπτικών εκλογών θα πιέσει ακόμα περισσότερο το, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κόμμα του. Ξέρει ότι ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που σε δεύτερη κάλπη διατηρήσει το ποσοστό της πρώτης, οι βουλευτές του θα είναι πολύ λιγότεροι. Και το ξέρουν και οι βουλευτές που δεν έχουν καμία διάθεση να θυσιαστούν για τα καπρίτσια ενός αρχηγού που τίποτα το αρχηγικό δεν έχει να επιδείξει. Συνεπώς όλοι στο ΠΑΣΟΚ έχουν συμφέρον να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην υπάρξει δεύτερη Κυριακή. Αν αυτό σημαίνει συνεργασία με τη Νέα τη Δημοκρατία, θα συνεργαστούν με τη Νέα τη Δημοκρατία. Αν σημαίνει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για το ΠΑΣΟΚ και ειδικά για τους βουλευτές που θα εκλέξει την πρώτη Κυριακή, ισχύει απολύτως το beggars can’t be choosers. Συνεπώς παίζουν το Μεγάλο Παζάρι και παριστάνουν το αυγό kinder περιμένοντας την κάλπη, όχι για να φανερώσουν το περιεχόμενό τους αλλά για να το ορίσουν εκείνη την ώρα. Και μπράβο τους και καλή τύχη.