Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για τη συμμετοχή του Παύλου Πολάκη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, η διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού μετά το δυστύχημα στα Τέμπη.
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε τον ρόλο του αδιάλλακτου ηγέτη που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του και δέχτηκε εσπευσμένα τη δήλωση μετάνοιας και προσωπικής αφοσίωσης του πρωτοπαλίκαρού του. Γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι βέβαια για κάποιο είδος αυτοκριτικής για τη χυδαιότητα των δημόσιων προγραφών που ανάρτησε πριν λίγο καιρό στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ο Χανιώτης βουλευτής, γυρνώντας την Ελλάδα -και την παράταξή του- πίσω, σε εποχές που κανείς δεν θέλει να θυμάται. Η τραγωδία των Τεμπών λειτούργησε για την αξιωματική αντιπολίτευση ως πλυντήριο του πιο ακραίου λαϊκισμού βάζοντας τέλος στις κεντρώες αυταπάτες του αρχηγού της.
Ο Αλέξης Τσίπρας συνειδητοποίησε, από τις πρώτες κιόλας αντιδράσεις της κοινής γνώμης ακόμα και στις μέρες του θρήνου για τους αδικοχαμένους νεκρούς, ότι δεν είχε τίποτα να περιμένει για το κόμμα του στην κάλπη. Το σημαντικό κλείσιμο της ψαλίδας οφειλόταν αποκλειστικά στις κυβερνητικές απώλειες και όχι σε κάποια, ευκαιριακή έστω, ανάκαμψη. Το δημοσκοπικό ταβάνι του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει επί χρόνια αμετακίνητο, τα δήθεν ανοίγματα προς τον ορθολογισμό μένουν χωρίς ανταπόκριση. Ακόμα και η παραπομπή του Πολάκη στα «όργανα» που είχε προηγηθεί, δεν στάθηκε ικανή να πείσει τους πολίτες. Αντίθετα είχε ανοίξει βαθύ ρήγμα εντός των τειχών.
Δεν είναι εύκολο ούτε και εφικτό για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να τα βάλει με το τέρας του λαϊκισμού που έχει εκθρέψει συστηματικά και ανεχθεί επί χρόνια από τη στιγμή μάλιστα που χάρη σ’ αυτό ανέβηκε και κρατήθηκε στην εξουσία. Η ομόφωνη απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ για την επιστροφή του Πολάκη στο ψηφοδέλτιο του κόμματος δεν ήταν παρά η επίσημη αποδοχή της αλήθειας ότι ο «Παλακισμός» είναι σύμφυτος με αυτή την Αριστερά. Και ταυτόχρονα, ήταν το τέλος της αυταπάτης ότι μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Πολάκη. Η δήλωση του αναβαπτισθέντα από τα όργανα «αντάρτη» ότι «δεν είχα καμιά πρόθεση να αμφισβητήσω τον Αλέξη Τσίπρα» ακούγεται μάλλον ειρωνική.
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση προσπαθούν, μετά το σοκ των πρώτων ημερών, να ανασυγκροτήσουν το προεκλογικό τους αφήγημα που δέχτηκε καίριο πλήγμα στον μεταρρυθμιστικό του πυρήνα. Τα κυβερνητικά στελέχη, όπως φαίνεται και από τη δημόσια εικόνα τους, δείχνουν να μην έχουν συνειδητοποιήσει το νέο πολιτικό τοπίο που διαμορφώθηκε. Δεδομένου ότι ο συνταγματικός χρόνος που απομένει για τις εκλογές πιέζει ασφυκτικά, όσο πιο γρήγορα η κυβερνητική παράταξη ξεπεράσει τις δικές της αυταπάτες, τόσο το καλύτερο για την ίδια αλλά κυρίως για τη χώρα. Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ούτε αδικία ούτε ατυχία. Ούτε και οι διαχρονικές παθογένειες απαλλάσσουν τη σημερινή διακυβέρνηση από τις ολιγωρίες και τα λάθη της.
Η ψηφιοποίηση που απλοποίησε τη ζωή των πολιτών δεν φτάνει για να αντιμετωπιστεί «βαθύ κράτος» που μπήκε μάλλον αργά στη ρητορική του πρωθυπουργού. Κι ακόμα, η εμφανισθείσα ως αυτόματη σχεδόν πορεία προς την αυτοδυναμία με τη διαδικασία των «δύο Κυριακών» οδήγησε σε μια αλαζονική απομόνωση από την οποία υποχρεώνεται τώρα να βγει. Όχι μόνο για εκλογικούς σκοπούς αλλά και γιατί είναι καιρός, έστω και μετά από τέσσερα χρόνια, να συνειδητοποιήσει ότι το εγκατεστημένο διαχρονικά από τα κόμματα εξουσίας πελατειακό κράτος δεν μπορεί να γκρεμιστεί χωρίς συστράτευση πολιτικών δυνάμεων και ευρύτατες συναινέσεις.
Η διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού, ως αποτέλεσμα του τραγικού συμβάντος, έρχεται να αναδείξει τον σοσιαλδημοκρατικό και κεντρώο χώρο σε αποφασιστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων της επόμενης μέρας. Ο στόχος του «διψήφιου ποσοστού» ούτε ικανός ούτε και αυτονόητος είναι για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αν οι επεξεργασμένες προγραμματικές του προτεραιότητες δεν «ντυθούν» με τις στρατηγικές του στοχεύσεις. Σε μια τόσο κρίσιμη για το μέλλον της χώρας συγκυρία οι πολίτες πρέπει να ξέρουν μπαίνοντας στο παραβάν τι ακριβώς σημαίνει «κυβέρνηση συνεργασίας από τις πρώτες εκλογές» και τι σημαίνει «σωστή κυβέρνηση».
Χρειάζεται γι’ αυτό, όσο υπάρχει ακόμα καιρός, να απαλλαγεί και η σοσιαλδημοκρατία από τις δικές της αυταπάτες. Η ομόφωνη αποκατάσταση του Πολακισμού από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συμβάλει καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση. «Προοδευτική κυβέρνηση» με συντάκτες λιστών προδιαγραφών δεν μπορεί να συγκροτηθεί. Όχι με τους σοσιαλδημοκράτες τουλάχιστον. Όπως επίσης κατέρρευσε και η βολική επιλογή «καλύτερα να μείνουμε στην αντιπολίτευση» που δεν αποτελεί παρά φυγομαχία για ένα κόμμα που δεν φυγομάχησε στις πιο αντίξοες για τη χώρα συνθήκες.
Τα Τέμπη γύρισαν με δραματικό και βίαιο τρόπο σελίδα στην πολιτική ζωή της χώρας. Η «ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν στον καθένα» μοιάζει περισσότερο με έναν ανώδυνο συμψηφισμό εγκληματικών λαθών και παραλείψεων. Το μαχαίρι δεν θα φτάσει στο κόκαλο με ευχολόγια. Χρειάζεται πολιτική βούληση για σύγκρουση με το παρελθόν και ανάληψη του κόστους όσο βαρύ κι αν αποδειχθεί. Αλλιώς το «ποτέ πια» θα παραμείνει κι αυτή τη φορά μια ανέφικτη προεκλογική υπόσχεση.
13°
