Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη συζήτηση για τη συμμετοχή ή όχι του Κώστα Αχ. Καραμανλή στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας για τις εθνικές εκλογές.
«Θέλουν να χτυπήσουν τη Νέα Δημοκρατία και θέλουν για πρώτη φορά από το ‘74 να μην υπάρχει Καραμανλής στα ψηφοδέλτιά της» είπε με αγωνία σε μια τηλεοπτική του παρουσία ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Μαρκόπουλος, πιθανόν μην καταλαβαίνοντας ότι ακούγονταν περισσότερο σαν ιερέας θρησκευτικής σέχτας που είναι αφιερωμένη στην λατρεία της οικογένειας του Μεσσία και περιμένει τη Δευτέρα Του Παρουσία παρά ως πολιτικός και πολύ περισσότερο ως πολιτικός ενός κόμματος που θέλει να εμφανίζεται ως εκσυγχρονιστικό και ως έτοιμο να δώσει μάχη με τις ελληνικές αρρώστιες. Εκτός αν στις αρρώστιες αυτές δεν περιλαμβάνει αυτή από την οποία πάσχει αυτή τη στιγμή η Νέα η Δημοκρατία: τον «καραμανλισμό».
Πρόκειται για μια αρρώστια στην οποία το κόμμα αισθάνεται υποχρεωμένο να περιλαμβάνει στα ψηφοδέλτιά του κάποιον από την οικογένεια του ιδρυτή του, ανεξαρτήτως ικανοτήτων ή της ζημιάς που μπορεί να κάνει. Μπορείς να είσαι ο πολιτικός υπεύθυνος ενός πολύνεκρου δυστυχήματος αλλά η Νέα η Δημοκρατία είναι έτοιμη να σε προτείνει ως κατάλληλο στους ψηφοφόρους της μόνο και μόνο επειδή είσαι της οικογένειας Καραμανλή (και έχεις και το επώνυμο). Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι αν το επώνυμο του Κώστα Αχ Καραμανλή ήταν Γεωργόπουλος (ή Λιάπης) θα υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια.
Προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν η αρρώστια οφείλεται στα στελέχη της Νέας της Δημοκρατίας που χαμένοι μέσα στο μικρό τους Βυζάντιο πιστεύουν ότι ένα επώνυμο, ακόμα και μετά από 57 νεκρούς, προσθέτει κάτι ή αν οφείλεται σε ένα κομμάτι των ψηφοφόρων του κόμματος το οποίο χωρίς Καραμανλή στην ούγια δεν ψηφίζει Νέα Δημοκρατία. Μετά κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σημασία αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Δεν έχει σημασία αν η αιτία της αρρώστιας είναι κάποια στελέχη ή κάποιοι ψηφοφόροι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρόκειται για μια αρρώστια ιδιαιτέρως επικίνδυνη σε μια στιγμή που το αίτημα για εκσυγχρονισμό, ακόμα κι αν είναι απροσδιόριστο, είναι σχεδόν καθολικό (μένει να δούμε αν είναι και ειλικρινές). Πρόκειται για μια αρρώστια η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στην ερώτηση «καλά εσείς δεν τολμάτε να απαλλαγείτε από έναν υποψήφιο επειδή τον λένε Καραμανλή, θα αλλάξετε τη χώρα;». Αν η Νέα η Δημοκρατία δεν αναρρώσει σύντομα, θα χάσει ένα σημαντικό επιχείρημα στην προσπάθειά της να πείσει ότι πρέπει να ξανακυβερνήσει μόνη της.
Οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας που δεν είναι οπαδοί και δεν «είναι» κάποιο κόμμα, αυτοί που ψηφίζουν κάθε φορά αυτό που τους φαίνεται καλύτερο για τη χώρα και τους ίδιους (και στους οποίους σε μεγάλο βαθμό οφείλεται η νίκη του κόμματος το 2019) στην πραγματικότητα δεν ψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Δεν ψήφισαν ούτε καν Κυριάκο Μητσοτάκη. Ψήφισαν Νέα Δημοκρατία επειδή ο πρόεδρος της Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε πειστικά εκσυγχρονισμό (κι επειδή η οποιαδήποτε εναλλακτική έμοιαζε καταστροφική). Αν ο εκσυγχρονισμός ηττηθεί από τον καραμανλισμό η ψήφος τους δεν είναι καθόλου σίγουρη, σε αντίθεση με τον θυμό τους που θα είναι βέβαιος. Και παρότι θα υπάρχουν ψηφοφόροι της ΝΔ που μπορεί να απαιτούν εναν Καραμανλή για να ψηφίσουν το κόμμα, είμαι βέβαιος ότι αυτοί που θα αρνηθούν να δώσουν την ψήφο τους σε ένα κόμμα που φοβάται να παραμερίσει τον πολιτικό υπεύθυνο του δυστυχήματος των Τεμπών θα είναι πολλοί περισσότεροι. Και η Νέα η Δημοκρατία θα έχει καταβληθεί από την αρρώστια.
Ο ίδιος ο Κώστας ο Αχ ο Καραμανλής, πιθανότατα μεγαλωμένος με ένα αναχρονιστικό αίσθημα κομματικής ιδιοκτησίας, αρνείται να κάνει το μόνο ωφέλιμο για το κόμμα του και το πολιτικό σύστημα και να αποσυρθεί. «Να με κρίνουν οι ψηφοφόροι» ζητά υποκριτικά την ώρα που η υποψηφιότητά του θα τον βρει στην αγκαλιά του κάστρου της οικογένειάς του όπου ως φύλαρχος θα ζητήσει μια εκλογή για την οποία αρκούν σταυροί λιγότεροι κι από τις μισές ψήφους όσων ψηφίσουν ΝΔ. Μοιάζει να μη δίνει δεκάρα για τους υπόλοιπους υποψήφιους του κόμματος του που θα έρθουν αντιμέτωποι με το ερώτημα «εσείς είστε οι προτάσεις του κόμματος το οποίο προτείνει και τον υπουργό Μεταφορών των Τεμπών;».
Οπότε μένει να δούμε τι θέλει να κάνει ο Πρωθυπουργός. Θέλει να γίνει ο αρχηγός που υπέκυψε στην αρρώστια της λατρείας ενός επωνύμου ή ο αρχηγός που θεράπευσε το κόμμα του από την ασθένεια της παράλογης κι επικίνδυνης θρησκευτικής λατρείας σε ανθρώπους που το μοναδικό τους προσόν μοιάζει να είναι η συγγένεια με τον ιδρυτή του κόμματος; Και μπράβο του.
«Θα ήταν πολύ καλό εάν μπορούσαμε να επιλύσουμε τα διμερή προβλήματά μας με την Τουρκία με διμερή ειλικρινή διάλογο, στηριγμένο όχι μόνο στο Δίκαιο αλλά και στη λογική»
9°
