Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Δημήτρης Βίτσας και ο κανένας
Το πολιτικό σύστημα εμφανίζει πάλι τάσεις αποσταθεροποίησης για διαφορετικούς λόγους αλλά με κοινό παρονομαστή: την αντίληψη ότι το κράτος και το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανα να προστατέψουν τους πολίτες
Σχόλιο με αφορμή τον ξυλοδαρμό του Γιάνη Βαρουφάκη στα Εξάρχεια και τον προπηλακισμό του Δημητρη Βίτσα στο Ίλιον.
Εξ όσων μπορεί να γνωρίζω ο κ. Βαρουφάκηςδεν πρέπει να έχει ιδιαίτερες σχέσεις με αυτό που αποκαλούμε κόσμο της νύχτας. Οπότε διερωτώμαι πώς ήταν βέβαιος ότι αυτοί που τον έδειραν είναι «μπράβοι της νύχτας»; Εξ όσων πάλι γνωρίζω, οι μπράβοι της νύχτας δεν δέρνουν όποιον βρουν μπροστά τους έτσι για την πλάκα τους. Δέρνουν συγκεκριμένα άτομα, που έχουν σχέση με τον χώρο τους, και για συγκεκριμένους λόγους, για διαφορές δηλαδή στον κόσμο της νύχτας. Λογικά λοιπόν δεν μπορεί να είναι μπράβοι της νύχτας αυτοί που έδειραν και έστειλαν στο νοσοκομείο τον κ. Βαρουφάκη, αφού δεν βλέπω ποια σχέση νύχτας μπορεί να συνδέει δέροντες και δαρέντα. Αλλά αυτούς και αυτά θα τα βρει -αν τα βρει- η αστυνομία, η οποία πάντως έχει ήδη αρχίσει να συλλαμβάνει γνωστούς αναρχικούς των Εξαρχείων για τα περαιτέρω.
Ξυλοδαρμούς πολιτικών προσώπων είχαμε και στο παρελθόν, όταν τα μνημόνια είχαν πλήρως αποσταθεροποιήσει πολιτική, οικονομία και κοινωνία. Τότε κάποιοι από τους ακροδεξιούς και κάποιοι από τους ακροαριστερούς «αγανακτισμένους», που είχαν μονίμως στρατοπεδεύσει οι μεν στην άνω και οι δε στην κάτω πλατεία του Συντάγματος, δεν είχαν περιοριστεί μόνο στις κραυγές και τα συνθήματα του είδους «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» αλλά είχαν προχωρήσει και σε επιθέσεις εναντίον βουλευτών που είχαν την έλλειψη προνοητικότητας να περάσουν από κοντά τους καθ' οδόν προς τη Βουλή. Ανάλογα επεισόδια με «αγανακτισμένους» είχαν επίσης σημειωθεί τόσο σε εκτός κέντρου συνοικίες της Αθήνας όσο και σε πολλές πόλεις της επαρχίας, με θύματα πάλι πολιτικά πρόσωπα.
Η Ελλάδα ήταν εκείνη την εποχή μία χώρα σε απόλυτη παράλυση. Στις συνθήκες αυτές, κατά τις οποίες συνέπεσαν στο κοινό περιτύλιγμα της «αντιμνημονιακής αγανάκτησης» οι μεταπολεμικά χειρότερες παραδόσεις της άκρας Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις των όσων ακολούθησαν. Οι πάσης φύσεως τυφλές επιθέσεις κατά θεσμών, προσώπων, ακόμη και κτιρίων έπαψαν να είναι τυχαία συγκυριακά γεγονότα και έγιναν κυρίαρχες αντιλήψεις στους χώρους που διακινήθηκαν, τόσο στο δεξιό όσο και στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος. Και μία κοινωνία σε παράκρουση και ένα αυτοακυρωμένο πολιτικό σύστημα άφησαν, με τη καθοδήγηση ενός πολιτικού και δημοσιογραφικού υπόκοσμου, μεγάλο ελεύθερο πεδίο σε θεωρίες συνομωσίας, ιδεοληψίες, λαϊκισμούς, βία, τραμπουκισμούς, τυχοδιωκτισμούς, παραληρήματα, ανορθολογισμούς. Όλα αυτά που μαζί συνέθεσαν σε μεγάλο βαθμό το κοινωνικοπολιτικό χάος της προηγούμενης δεκαετίας.
Μέσα από αυτή την πρωτοφανή για ευρωπαϊκή χώρα πολιτική σχιζοφρένεια, αυτή την τυφλή έκρηξη άλογων δυνάμεων, αναδύθηκαν και αναδείχτηκαν κουτοπόνηρες, τυχάρπαστες ασημαντότητες, επιτήδειοι τυχοδιώκτες, γυρολόγοι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, άνθρωποι που γνωρίζουν να αξιοποιούν προς όφελός τους κάθε αναμπουμπούλα, που ξέρουν να εκμεταλλευτούν όσα περίεργα μπορεί να συμβούν σε περίεργες καταστάσεις, αλλά και απλώς γραφικοί ηλίθιοι, που έως τότε έβγαζαν -μη ακουόμενοι- δεκάρικους σε καφενέδες.
Αλλά ας επανέλθουμε τώρα στον ξυλοδαρμό του κ. Βαρουφάκη στα Εξάρχεια και τον προπηλακισμό του κ. Βίτσα στο Ίλιον. Τα γεγονότα αρχίζουν να θυμίζουν κάπως το κλίμα στα πρώτα μνημονιακά χρόνια. Και όχι τυχαία. Αυτή την ώρα, μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, το πολιτικό σύστημα εμφανίζει πάλι τάσεις αποσταθεροποίησης. Για διαφορετικούς βέβαια λόγους, με διαφορετικό τρόπο και ευτυχώς πολύ χαμηλότερη ένταση αυτή τη φορά. Αλλά με έναν κοινό παρονομαστή: Την αντίληψη ότι το κράτος και το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανα να προστατέψουν τους πολίτες. Τότε από μία οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Τώρα στην καθημερινότητά τους, όπως είναι ένα απλό ταξίδι με τρένο από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Έτσι «Ο Κανένας» καθίσταται πάλι πλειοψηφούσα απάντηση στην ερώτηση των δημοσκόπων προς τους ερωτώμενους ποιόν θεωρούν καταλληλότερο για πρωθυπουργό.
Στη δεκαετία που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ είχαν καβαλήσει αυτό το αντισυστημικό κύμα που τους ανέβασε στην εξουσία. Ευτυχώς όμως σήμερα οι μεν ΑΝΕΛ έχουν εξαερωθεί, ο δε ΣΥΡΙΖΑ, μετά το δημοψήφισμα του 2015 και τα όσα ακολούθησαν, αδυνατεί εκ των πραγμάτων να εμφανιστεί και πάλι ως η αντισυστημική δύναμη που, ως διά μαγείας, θα ανατρέψει όλα τα κακώς κείμενα. Έτσι, ενώ είναι σήμερα εμφανέστατο ότι το πολιτικό κύρος της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού απομειώνονται σημαντικά, εξίσου εμφανές είναι ότι αν κερδίζει κάποιος από τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτός δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η αποχή και ένας σκόρπιος αντισυστημικός χώρος, που ευτυχώς προς το παρόν δεν διαθέτει πολιτική έκφραση. Κανείς όμως δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον και ποια θα είναι η εξέλιξη της σημερινής κρίσης στους επόμενους μήνες.
Εδώ ακριβώς κρύβεται ένας πρώτος κίνδυνος: Να εκτροχιαστεί πάλι η πολιτική ζωή του τόπου, βοηθούσης και της απλής αναλογικής, σε συνθήκες 2012 - 2015. Είναι ευθύνη τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, να δημιουργήσουν αναχώματα στην ενδεχόμενη εκτροπή του σημερινού δίκαιου κύματος οργής προς ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αν δεν το κάνουν θα είναι οι πρώτοι χαμένοι, αφού πάλι θα βρεθούν οι νέοι επιτήδειοι που θα σπεύσουν να αδράξουν τις νέες ευκαιρίες.
12°
