Ο Θέμης Σαρανταένας μοιράζεται μια ιστορία που είχε καταγράψει στο βιβλίο του, στον απόχο των τραγικών γεγονότων στα Τέμπη.
Στον απόηχο των τραγικών γεγονότων της σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη, θυμήθηκα μια ιστορία που μου συνέβη πριν μερικά χρόνια και μου είχε κάνει ΤΟΣΗ εντύπωση που την κατέγραψα στο βιβλίο μου «Η Εργαλειοθήκη του Σύγχρονου Επιχειρηματία» που η Α' έκδοσή του πραγματοποιήθηκε το 2019 (!).
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι αυτό που συνέβη δείχνει να είναι αποτέλεσμα γεγονότων, συμβάντων και αδιαφορίας που ήταν κοινά «μυστικά» στις εμπλεκόμενες ιδιωτικές/δημόσιες εταιρίες και στους εργαζόμενούς τους εδώ και πολλά χρόνια.
Πριν σας παραθέσω αυτούσιο το τμήμα του βιβλίου μου στο οποίο αναφέρομαι, θέλω μέσα από αυτές τις γραμμές να εκφράσω τη θλίψη μου για ό,τι συνέβη, την οργή μου για τους λόγους που μας έφτασαν εδώ και να εκφράσω μέσα από την ψυχή μου τη συμπαράστασή μου σε όσους επέζησαν και στις οικογένειες όλων.
Απόσπασμα βιβλίου – Ιστορία 4η:
Έπρεπε να επισκεφτώ τη Λάρισα για ένα σεμινάριο στους επιχειρηματίες εκεί με χορηγία και διοργάνωση ενός τοπικού φορέα της περιοχής. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το τρένο για να φτάσω στην πόλη με τη λογική να εκμεταλλευτώ το χρόνο του ταξιδιού και να δουλέψω με τον υπολογιστή μου. Βρήκα τη θέση μου εύκολα –μου είχαν κλείσει πρώτη θέση– και ήταν μια συμπαθητική κουκέτα με τέσσερις θέσεις, ιδανική για να έχω ησυχία και να δουλέψω. Σαφώς, όπως γνωρίζετε, τα τρένα του ΟΣΕ δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση και αυτό είναι εμφανές στους επιβάτες. Τα βαγόνια αλλά και η ποιότητα του ταξιδιού δεν αντιπροσωπεύουν μια ευρωπαϊκή πόλη του 21ου αιώνα. Δε σας κρύβω ότι δεν ένιωθα ευχάριστα σε αυτό το περιβάλλον. Μόλις ξεκίνησε το τρένο και άφησε πίσω του το Σταθμό Λαρίσης σηκώθηκα να πάρω έναν καφέ. Φτάνω στο κυλικείο, όπου με εξυπηρέτησε μια κυρία γύρω στα 50, χωρίς να έχει και ιδιαίτερο κέφι να ασχοληθεί μαζί μου. Για την ακρίβεια, ένιωθα πως έκανε αγγαρεία, ειδικά όταν ζήτησα φρέντο καπουτσίνο, που απαιτεί περισσότερες κινήσεις για τον εργαζόμενο από την προετοιμασία ενός φραπέ. Μόλις παρήγγειλα, τη ρώτησα: «Σε πόση ώρα φτάνουμε Λάρισα;» για να λάβω την αποστομωτική απάντηση: «Σε τέσσερις ώρες περίπου, ΑΝ φτάσουμε». Ένιωσα ασφάλεια και σιγουριά για την επιλογή μου ως πελάτης!
Επιχειρηματική Ανάλυση: Στην ιστορία αυτή βλέπουμε την έλλειψη εκπαίδευσης του προσωπικού αλλά και πιθανώς τη δυσαρέσκειά του για την εργασία του. Ένας εργαζόμενος πρέπει αφενός να υπερασπίζεται τις επιλογές της διοίκησης και αφετέρου η διοίκηση πρέπει να του έχει δώσει τα εργαλεία (μέσω εκπαίδευσης) για να απαντά σωστά στα ζητούμενα του πελάτη και να προσπαθεί να τον ικανοποιήσει. Δυστυχώς, πολλοί επιχειρηματίες, ενώ έχουν τη θέληση να αναπτύξουν την επιχείρησή τους, υστερούν στη σωστή διαχείριση του προσωπικού τους με αποτέλεσμα οι άνθρωποι πρώτης γραμμής (αυτοί που έρχονται σε επαφή με τον πελάτη) να καταστρέφουν -άθελά τους- ό,τι προσπαθεί να χτίσει ο επιχειρηματίας. Είναι απαραίτητο συστατικό να είναι ικανοποιημένος ο υπάλληλός μας: στην αμοιβή του, στα καθήκοντά του, στην εξέλιξή του, στην ανταμοιβή του κ.λπ. Είναι υποχρέωσή μας να τηρούμε το ψυχολογικό συμβόλαιο (Psychological Contract), όπως αναλύσαμε Κεφάλαιο 5: Το πρόσωπο της επιχείρησής σας, είναι ο πωλητής σας!, που «υπογράφουμε» μαζί του κατά την έναρξη της συνεργασίας μας. Η ικανοποίηση του προσωπικού φαίνεται στον πελάτη, και σήμερα που οι επιλογές για τους πελάτες είναι πολλές μας είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ!
Βέβαια, στην παραπάνω ανάλυση δεν έθιξα καθόλου το θέμα της αυτονόητης ασφάλειας που οφείλουν οι εργοδότες να παρέχουν σε όσους εμπλέκονται με την επιχείρησή τους… που να φανταζόμουν…
** το απόσπασμα δημοσιεύεται με την έγκριση του εκδοτικού οίκου ROSILI, στον οποίο ανήκουν τα δικαιώματα του βιβλίου.
6°
