Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η φράση «ποτέ ξανά», η ανάγκη για γενναίες μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού του κράτους.
Το κακό έγινε. Γιατί έγινε; Τώρα έχει γίνει, δεν αλλάζει αυτό. Τότε να μην ξαναγίνει. Ποτέ ξανά! Αυτό το «ποτέ ξανά» σε αυτήν την χώρα το ακούμε συνέχεια μετά από μια τραγωδία. Το ακούμε τόσο συχνά που αυτή η φράση που συμπυκνώνει την απόγνωση, την αποφασιστικότητα και την ελπίδα έχει καταντήσει σλόγκαν, ένα κλισέ -αν θέλετε- όπως το «Αμήν» μετά από κάθε προσευχή ή ευχή.
Ποτέ ξανά δεν πρέπει γονείς να θρηνήσουν για τα παιδιά τους που έφυγαν τόσο μαζικά, τόσο άδικα και με τόσο βίαιο τρόπο. Ποτέ ξανά να μην φοβηθεί ο πολίτης αυτής της χώρας να χρησιμοποιήσει τις κρατικές υποδομές, ποτέ ξανά να μη δούμε τέτοια καταστροφή. «Ποτέ ξανά» αναφωνούμε όλοι με μαυρισμένες τις καρδιές μας. Παντού γύρω μας όλα πενθούν, όλοι θρηνούμε για το μεγάλο κακό που έγινε στα Τέμπη. Αλλά οι ημέρες θα περάσουν, θα δύει και θα ανατέλλει όπως πάντα ο ήλιος και ο καιρός θα τρέχει. Μνημείο με τα ονόματα των θυμάτων θα υψωθεί στο σημείο του δυστυχήματος και εκείνο το πρώτο δυνατό «Ποτέ ξανά» θα έχει ξεθωριάσει και θα το θυμόμαστε κάθε χρόνο μόνον στη θλιβερή επέτειο. Έτσι γινόταν πάντα εδώ…
Η οργή όλων μας ξεχειλίζει, θέλουμε να βρούμε τον φταίχτη, να ρίξουμε λίθο αναθέματος επί δικαίων και αδίκων. Πιάστηκε ο σταθμάρχης Λάρισας γιατί τη μοιραία ώρα δεν έκανε αυτό που έπρεπε. Αδιαφόρησε; Δεν ήταν εκεί; Δεν γνώριζε τι έπρεπε να κάνει; Αυτό θα το διαλευκάνει η Δικαιοσύνη. Αλλά ο αίτιος σε αυτή την ιστορία δεν είναι ένα πρόσωπο είναι η νοοτροπία με την οποία επί χρόνια ολόκληρα ξυπνάμε και κοιμόμαστε σε αυτήν τη χώρα. Δεκαετίες ολόκληρες ο ΟΣΕ ήταν – αν όχι το μεγαλύτερο- από τα μεγαλύτερα παραδείγματα κρατικίστικης ασυδοσίας στην Ελλάδα. Σκάνδαλα διαφθοράς έφταναν στα αυτιά μας όπως π.χ. αυτό που ξέσπασε τον Δεκέμβριο του 2017 με μεγάλο κύκλωμα υπαλλήλων του οργανισμού που εκποιούσε στηνμαφία των χυτηρίων ανακυκλώσιμο συγκοινωνιακό υλικό του ΟΣΕ, στήνοντας πλειστηριασμούς και δίνοντας ψεύτικες τιμές μετρήσεων βάρους. Η ιστορία αυτή είχε κοστίσει πάνω από δέκα εκατομμύρια στο δημόσιο!
Όλοι θέλουμε το μεγάλο κράτος, τον σίγουρο μισθό του δημοσίου. Μπροστά σε αυτό είμαστε αδίστακτοι, έχουμε θυσιάσει την ελευθερία μας στον βωμό ενός τερατώδους ληστρικού κράτους. Μέρος του προβλήματος και εμείς που ανεχόμασταν με συγκατάβαση την αδράνεια, την διαφθορά, την γραφειοκρατία, το ότι κανένας δεν έχει ευθύνη για όποιο λάθος και αν συμβεί στο δημόσιο, την αδυναμία υλικού εκσυγχρονισμού του κρατικού μηχανισμού και την αποκλειστική στήριξη του στη φιλοτιμία μερίδας (ευτυχώς μεγάλης) του έμψυχου δυναμικού. Τι κάναμε για όλα αυτά; Τίποτα, αδιαφορούσαμε και ζητούσαμε να γίνουμε μέλη της μεγάλης κρατικής οικογένειας. Πηγαίναμε και όπου βγει…
Η αποφράδα νύκτα ήρθε, τα λάθη έγιναν, ο Χάρος έκανε λογαριασμό και εμείς; Εμείς, οι κοιμισμένοι του χθες και οι οργισμένοι του σήμερα; Θρηνούμε και σπαράζουμε γοερά -ως άνθρωποι- για τη μεγάλη καταστροφή. Φωνάζουμε «Ποτέ ξανά» αλλά αρνούμαστε να μάθουμε πώς αυτή μας η φράση μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Μήπως ήρθε η ώρα να δεχθούμε σε αυτήν τη χώρα τις γενναίες μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού του κράτους που δεν κατάφεραν δέκα χρόνια κρίσης να φέρουν;
10°
