Πριν λίγους μήνες, λοιπόν, ο χολιγουντιανός σταρ κύριος Τζορτζ Κλούνι δίνει πρες κόνφερανς για την ταινία του «Μνημείων άνδρες». Κάποια στιγμή πετάγεται μια Ελληνίδα δημοσιογράφος και τον ρωτάει για τα Ελγίνεια μάρμαρα. (Και πάλι καλά να λέτε που δεν τον ρώτησε για τη Μακεδονία, τη «μικρή» ΔΕΗ ή για το επαχθές ή απεχθές χρέος). Αμήχανος ο Αμερικανός γόης (ενδεχομένως να μην είχε ιδέα περί τίνος επρόκειτο) απαντάει χαμογελαστά κάτι του στιλ: «Ναι, νομίζω έχετε δίκιο, δηλαδή κλπ». Ως συνήθως τα (πάντα «πατριωτικά») ελληνικά ΜΜΕ ενθουσιάζονται από το γεγονός πως ο Κλούνι δεν έδωσε μια απάντηση του τύπου «What the fuck are elginia marbles?» ενώ ο τότε υπουργός Πολιτισμού, ο δαιμόνιος «κόκκινος» Πάνος Παναγιωτόπουλος, αρπάζει την ευκαιρία και στέλνει στον Κλούνι ευχαριστήριο τηλεγράφημα για την φιλελληνική του στάση.
Προσωπικά, ήλπιζα πως η φαιδρή αυτή ιστορία θα σταματούσε εκεί. Πως θα αποτελούσε μία ακόμα made in Greece σαχλαμαρίτσα την οποία μεταγενέστερα θα θυμόμασταν και θα γελούσαμε δίπλα στο τζάκι. Αμ δε… Γιατί, δυστυχώς, ο Κλούνι στην πορεία παντρεύτηκε και η γοητευτική και πολυσυζητημένη σύζυγός του έτυχε να είναι δικηγόρος.
Και κάπου εδώ ξεκινά μια ακόμα εθνική μας ταπείνωση. Ταπείνωση, ναι. Γιατί εν έτει 2014 αποδεικνύεται πως η χώρα μας (εξακολουθεί να) είναι μια μπανανία. Μια υπανάπτυκτη χώρα παλαιάς κοπής όπου οι γκλαμουράτοι «λευκοί» μοιράζουν στους ιθαγενείς καθρεφτάκια και «νερό που καίει». Έτσι, ο Σαμαράς, που για να μειώσει τη χαώδη δημοσκοπική του διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ το έχει ρίξει στην αρχαιολογία, κάλεσε μετά βαΐων και κλάδων τη WAG του Κλούνι, στην εταιρεία της οποίας ανέθεσε την υπόθεση των Ελγινείων (τα οποία, λέει, πρέπει να αποκαλούμε «Γλυπτά του Παρθενώνα» αλλιώς είμαστε ανθέλληνες, εθνομηδενιστές και σιωνιστές). Και φυσικά, η επίσκεψη της Αμάλ Αλαμουντίν στην Αθήνα αποτέλεσε το σούπερ γουάου γεγονός της χρονιάς. Σε μια εποχή που η Ελλάδα βρισκόταν με το ένα πόδι στη χρεοκοπία λόγω (κυρίως) της ψηφοθηρικής εμμονής της κυβέρνησης να μας βγάλει ντε και καλά από τα μνημόνια αλλά και της θεαματικής ανευθυνότητας της αντιπολίτευσης, εμείς έπρεπε να πληροφορούμαστε πού πήγε και τι έκανε η μαντάμ Κλούνι. Ποιον είδε, τι είπε, τι έφαγε στο κυριλάτο εστιατόριο.
Όλο αυτό το πανηγύρι δε τελείωσε με ένα λεπτού γούστου δώρο του Σαμαρά στην Αλαμουντίν, μια θεσπέσια συλλογή από φωτοσοπιές που απεικόνιζαν τις Καρυάτιδες, στο δρόμο, στο μετρό και στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Δεν αποκλείω φυσικά το γεγονός η Αλαμουντίν να είναι μια εξαιρετική δικηγόρος. Το θέμα όμως είναι πως προσκλήθηκε στη χώρα μας μόνο και μόνο επειδή έγινε πρόσφατα κυρία Κλούνι και αποτέλεσε μια γλάστρα σε ένα φτηνό κυβερνητικό show.
Τέλος, (θα το πω και ας με κυνηγήσουν) όλα αυτά έγιναν για ένα θέμα που ουσιαστικά δεν υφίσταται. Τα Ελγίνεια δεν θα έρθουν ποτέ στην Ελλάδα. α. Επειδή οι Άγγλοι δεν πρόκειται να το επιτρέψουν, β. Επειδή κανένα δικαστήριο δεν θα καταδικάσει μια κλοπή που έγινε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πριν 250 χρόνια. (Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε και πολεμικές αποζημειώσεις από την πόλη της Βενετίας για το βομβαριδσμό του Μοροζίνι;), γ. Επειδή μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε δεδικασμένο και θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου αφού μουσεία όπως το Βρετανικό και το Λούβρο θα ξέμεναν από εκθέματα και δ. Επειδή, ας μη γελιόμαστε, αν με κάποιο μαγικό τρόπο τα Ελγίνεια επέστρεφαν στην Ακρόπολη ουδείς θα το έπαιρνε είδηση. Πρόκειται απλώς για μια ακόμη εθνική ιδεοληψία, κάτι ανάλογο με τις «γερμανικές αποζημιώσεις». Τέλος πάντων. Πλέον περιμένουμε τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να δηλώσει «Μασεντόνια ις Γκρις, 3.600 γίαρς» για να φέρουμε εδώ τη Βικτώρια, και τον Μπερλουσκόνι να κραυγάσει «Τούρκι βα φανκούλο» για να καλέσουμε τη Ρούμπι. Για την Ελλάδα, ρε γμτ!
14°
