Περί ηγεσίας και προτεραιοτήτων

Πέραν πάσης βεβαιότητος, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να νοιάζεται για το αν υπάρχουν κάποιου είδους «σοβαροί» ή άλλοι λόγοι που δεν είναι εγκαταστημένα ή που δεν λειτουργούν παντού αξιόπιστα συστήματα ασφαλείας στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, αυτό το περίφημο σύστημα PTC, η φωτοσήμανση, η τηλεδιοίκηση και όλα τα άλλα, ή αν είναι «σε φάση ανάταξης», ό,τι και να σημαίνει αυτό, και όσες γεωλογικές περιόδους και αν κρατά αυτή η τρομερή φάση. Δεν μας νοιάζει το γιατί, ειλικρινά. Έχουμε δουλειές να κάνουμε. Μας νοιάζει που δεν υπάρχουν. Δεν νοείται να αφήνεται η τύχη μιας ζωής, ή 57, ή χιλίων, στα χέρια ενός αρίστου, ή καλού, ή κακού, ή ανεπαρκούς επαγγελματία. Τουλάχιστον όχι στην εποχή μας — τέτοια συστήματα, τέτοιες δικλίδες ασφαλείας, υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Ποιος φταίει λοιπόν;

Ενδεχομένως οι κυβερνήσεις που δεν μεριμνούν για την εγκατάστασή τους. Αλλά δεν ξέρω, ίσως να φταίω και εγώ προσωπικά που δεν το απαιτώ κρατώντας, πέστε, ομήρους σε καμιά γέφυρα και απειλώντας τις Αρχές ότι θα τους πετάξω στο ποτάμι έστω και δεν κάνουν τη δουλειά ΤΩΡΑ. Αλλά πιθανότατα φταίνε κάτι παραπάνω οι κυβερνήσεις που λέγαμε.

Αντιλαμβάνομαι ότι μια κυβέρνηση έχει πολλά να κάνει, πολλά να διαχειριστεί, και πολλούς, ων ουκ έστιν αριθμός, με τους οποίους πρέπει να τα ’χει καλά για να την αφήσουν να κάνει το έργο της, ΟΠΟΙΟ κι αν είναι αυτό το έργο: να μας βγάλει από την Ευρώπη, να μας βάλει, να κάνει ιδιωτικοποιήσεις, να κάνει εθνικοποιήσεις, να κάνει πόλεμο, ειρήνη, να φέρει επενδυτές, να διώξει πολυεθνικές — δεν έχει σημασία. Αλλά αυτός είναι και ο ορισμός του επαγγέλματος, όπως σε άλλες χώρες, κάτι Λατινοαμερικάνικες, είναι να τα ’χεις καλά, ας πούμε, με την τοπική μαφία και με τα καρτέλ. Το γράφει όταν περνάς την πόρτα: ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ. Αλλά η δυσκολία της δουλειάς αυτής είναι λόγος για να ΜΗΝ την κάνεις, όχι αιτία για να δικαιολογείσαι εκ των υστέρων. Αυτό είναι γελοιότητα.

Ναι, υπάρχουν ομάδες συμφερόντων, υπάρχουν ομάδες πίεσης, λόμπι, συνδικαλιστικές οργανώσεις, εκκλησίες, αριστεριστές, φασίστες, ψεκασμένοι, τρελοί και λοιποί, που έχουν τη δική τους ατζέντα. Υπάρχει ασφαλώς πάντα και η αντιπολίτευση. Υπάρχει το Twitter. Και υπάρχει και ο επόμενος εκλογικός κύκλος. Υπάρχουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ε και; Συγγνώμη, αλλά κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτά. Οι πολίτες είναι πάνω από κάθε ομάδα συμφερόντων, πάνω από κάθε ομάδα πίεσης, κάθε λόμπι, κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, κάθε εκκλησία, κάθε αριστεριστή, φασίστα, ψεκασμένο και τρελό. Βασικά, αν έπρεπε να διαλέξουμε ή τους πολίτες ή όλα τα άλλα μαζί, οφείλαμε να μην το σκεφτούμε ούτε στιγμή: ας έσβηναν όλα τα άλλα μαζί αυτοστιγμεί. Κι ας είναι φτιαγμένα κι αυτά από πολίτες — δεν είναι ίσοι με εμάς, πώς να το κάνουμε τώρα, γι’ αυτό και συσπειρώνονται σε γκρούπες.

Ξέρω ότι τα απλοποιώ. Το κάνω εν γνώσει μου, και καλά κάνω. Αλλά όχι, δεν με νοιάζει αν πρέπει να γίνεται κάποιος αρεστός στη μία ή την άλλη κοινωνική ή άλλου τύπου ομάδα, ή να μην πατάει την ουρά της άλλης, όταν είναι να γίνει μια δουλειά. Αν πρέπει να υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία, πρέπει να υπάρξει, ό,τι και να πουν και ό,τι και να κάνουν όσοι έχουν συμφέρον να μην υπάρχει. Αν πρέπει να γκρεμιστεί αυτό ή εκείνο το παράνομα χτισμένο σπίτι, τι να κάνουμε, να γκρεμιστεί με βομβαρδισμό. Αν πρέπει να αξιολογηθεί ο τάδε ή ο δείνα υπάλληλός μας, να αξιολογηθεί χωρίς να το συζητήσουμε, δεν τίθεται τέτοιο θέμα — κουβέντα θ’ ανοίξουμε;

«Μα, θα πέσει η κυβέρνηση». «Έξω απ’ το χορό» κλπ. Ανοησίες. Καμία κυβέρνηση δεν θα πέσει. Οι πολίτες δεν είναι τόσο ηλίθιοι όσο περνιούνται από την Αυλή τής εκάστοτε εξουσίας. Να γίνεται η δουλειά θέλουν. Κι αυτό αφορά όλο το εκλογικό φάσμα.

* * *

Σε «φάση ανάταξης» τα συστήματα ασφαλείας των ελληνικών σιδηροδρόμων;! Σε «φάση ανάταξης»; Έχουν πεταχτεί από δουλειές, έχουν εκπαραθυρωθεί, άνθρωποι χίλιες φορές πιο σοβαροί από τους υπευθύνους αυτής της θλιβερής κωμωδίας. Και έχουν εκπαραθυρωθεί για πταίσματα, συγκρινόμενα με αυτό το διαχρονικό έγκλημα. Για πταίσματα. Για λαθάκια.

Χρειαζόμαστε ηγεσία. Σοβαρή: δηλαδή σιδηρά. Ξέρω πως δεν θα την αποκτήσουμε ποτέ γιατί οι λογής ομάδες συμφερόντων, και από κοντά οι προσοδοθήρες, είναι εγγενές κομμάτι του ελληνικού πολιτικού βίου, αλλά τι να κάνουμε.

Τουλάχιστον όμως ας αρχίσουν να λειτουργούν μέσα στον μήνα αυτά τα συστήματα —και όχι στον επόμενο—, γιατί νισάφι. Κι όποιος τυχόν αντιδράσει, ή κωλυσιεργήσει, ή ανοίξει το στόμα του να πει οτιδήποτε, να εξοστρακιστεί διά παντός.