Τέλος εποχής

Με τη σημερινή απόφαση του Κώστα Καραμανλή κλείνει ένα κεφάλαιο της νεότερης πολιτικής ιστορίας και είναι ώρα να ειπωθούν κάποιες αλήθειες χωρίς φόβο αλλά και χωρίς πάθος.

Κατά τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν ανάμεσα στις δύο χειρότερες της Μεταπολίτευσης, όπως ίσως άστοχα ειπώθηκε πρόσφατα, έτσι και ο Κώστας Καραμανλής δεν ευθύνεται ο ίδιος, μόνος και αποκλειστικά, για την πτώχευση της χώρας και την υπαγωγή της στα μνημόνια.

Η αρχή όλων των δεινών μας ανάγεται στην περίοδο 1981-89 όταν το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε από το 29% που το παρέδωσε ο Ράλλης το ‘81, στο 70% που το παρέδωσε ο Παπανδρέου το ‘89, με τους αθρόους διορισμούς, τις λεγόμενες κοινωνικοποιήσεις, την αποβιομηχάνιση, το πελατειακό κράτος και τη διαφθορά της περιόδου αυτής.

Η κριτική στον Κώστα Καραμανλή εστιάζεται σε άλλο κυρίως επίπεδο. Ότι παρά το βαρύ όνομα, παρά τις προσδοκίες για επανίδρυση του κράτους, παρά τη διακηρυγμένη θέση για πόλεμο με τους νταβατζήδες, παρά την ευρεία νίκη του 2004 με το τεράστιο 45.3%, παρά τη σιωπηρή αποδοχή του από τμήμα της Αριστεράς, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες του 2004 και το momentum με την επιτυχημένη διοργάνωση της Ολυμπιάδας, σπατάλησε γρήγορα το πολιτικό του κεφάλαιο κάνοντας ελάχιστες ή καθόλου μεταρρυθμίσεις, αποφασίζοντας μια εντελώς αχρείαστη απογραφή στην οικονομία που μας έβαλε αργότερα σε επιτήρηση, προχωρώντας σε χιλιάδες διορισμούς δίχως αύριο και στελεχώνοντας την κυβέρνησή του με γραφικούς και μετριότητες.

Αντώναρος, Σπηλιωτόπουλος, Τσιτουρίδης, Πολύδωρας, Παυλόπουλος, Καμμένος, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Γιακουμάτος, Λιάπης μερικά μόνο από τα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό. Για να μη μιλήσουμε φυσικά και για τον Παπαγγελόπουλο που τον διόρισε τότε διοικητή στην ΕΥΠ.

Στη διάρκεια της θητείας του, ο Καραμανλής έκανε επιπλέον δύο φορές πρόωρες εκλογές. Την πρώτη φορά το 2007 άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας, τη δεύτερη το 2009, μάλλον αναγκαστικά όταν έβλεπε ότι η χώρα πάει στα βράχια.

Στα θετικά του Καραμανλή εκτός από την προσωπική του εντιμότητα, η επένδυση της Cosco, η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, η πώληση ενός μεριδίου του ΟΤΕ, η πρώτη ενοποίηση των Ταμείων, το βέτο στο Βουκουρέστι.

Ασφαλώς και έχουμε άποψη για το συνολικό πρόσημο της περιόδου 2004-2009, αφήνουμε όμως να το κρίνει κάποτε ψύχραιμα και νηφάλια και ο ιστορικός του μέλλοντος.