Νίκος Ανδρουλάκης - ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.: Η φιλοσυριζαϊκή του στάση και η ψήφος σε κυβέρνηση Τσίπρα στις επερχόμενες εκλογές
Ο σύντροφος Ανδρουλάκης έχει, όπως όλοι μας, αρκετές αδυναμίες αλλά καμία δεν συγκρίνεται με την απροθυμία του να βρεθεί στην εποχή του. Αν ζούσε στο 2023 και πνευματικώς (και όχι μόνο σωματικώς), θα καταλάβαινε, ας πούμε, ότι η επιμονή στη δαιμονοποίηση της «επαράτου δεξιάς» και η αναφορά σε μια αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική» ή, ακόμα χειρότερα, «δημοκρατική»* παράταξη είναι πιο παλιομοδίτικη κι από σακάκι με βάτες.
Ένας 40άρης έχει ζήσει τα 25 του χρόνια με κυβερνήσεις της «προοδευτικής παράταξης», η οποία προηγείται έτσι κι αλλιώς σε χρόνια διακυβέρνησης από τη μεταπολίτευση και είναι κάπως δύσκολο να τον συγκινούν στ’ αλήθεια οι εμφυλιοπολεμικές, διχαστικές αναφορές του σχετικά νέου στο σώμα αλλά κολλημένου στο παρελθόν προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ακόμα κι ο όρος «προοδευτική παράταξη» δεν μπορεί να λέει τίποτα σε ανθρώπους που συγκρίνουν το τέλμα της κυβέρνησης του Αλέκση (του ηγέτη του μεγαλύτερου κόμματος και τελευταίου πρωθυπουργού της εν λόγω παράταξης) με την, σίγουρα όχι αλματώδη αλλά υπαρκτή, πρόοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και μόνο τον ψηφιακό μετασχηματισμό να σκεφτεί κανείς καταλαβαίνει ότι η όποια πρόοδος (μην ξεχνάμε για ποια χώρα μιλάμε) είναι πια μονοπώλιο της κεντροδεξιάς, με την κεντροαριστερά και την αριστερά να φυλάνε τις Θερμοπύλες του παρελθόντος.
Αυτά (και πολλά περισσότερα) ο σύντροφος Ανδρουλάκης μοιάζει αδύνατο να τα αντιληφθεί και όχι απλώς επιμένει να επικαλείται τον μπαμπούλα της δεξιάς, όχι μόνο δηλώνει ευθέως ότι ο στόχος του ίδιου και του κόμματός του είναι να βρεθεί η Νέα η Δημοκρατία στην αντιπολίτευση και η «προοδευτική παράταξη» (άρα ο ΣΥΡΙΖΑ) στην εξουσία, αλλά πια εξηγεί και γιατί αυτό μπορεί να γίνει ακόμα κι αν η Νέα η Δημοκρατία είναι το πρώτο κόμμα στις εκλογές.
Κι ενώ όντως μια κυβερνητική συνεργασία χωρίς τον πρώτο είναι απολύτως θεμιτή και τίποτα το ανήθικο δεν έχει per se (η εκλογική διαδικασία δεν είναι κούρσα του στίβου για να μετράει μόνο η πρωτιά), μπορεί να γίνει ανήθικη αν κάποιος παρασύρει τους ψηφοφόρους και τους κάνει να νομίζουν ότι ψηφίζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τελικά ψηφίζουν. Είναι ανήθικο, ας πούμε, ο αρχηγός ενός κόμματος που έχει αντισύριζα ρητορική, την επομένη των εκλογών να βρεθεί στην αγκαλιά του Αλέκση ως νέος Πάνος Καμμένος και το ίδιο ανήθικο είναι κάποιος που προεκλογικώς διευκρινίζει ρητά ότι δεν θέλει τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό να συνεργαστεί μαζί του μετεκλογικώς.
Υπό αυτήν την έννοια, ξεκαθαρίζοντας απολύτως τη φιλοσυριζαϊκή του στάση και όχι εμφανίζοντάς τη με μισόλογα, ο σύντροφος Ανδρουλάκης μπορεί να κάνει το έντιμο να αποκαλύψει στους ψηφοφόρους ότι ψήφος στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σημαίνει ψήφο σε κυβέρνηση Τσίπρα (αν βέβαια βγαίνουν τα νούμερα). Με κίνδυνο βέβαια να περιορίσει το ήδη περιορισμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Οι ορίτζιναλ πασόκοι, οι παπανδρεϊκοί, αυτοί που πέρασαν τη δεκαετία του ’80 παρέα με την Αυριανή, ψηφίζουν έτσι κι αλλιώς ΣΥΡΙΖΑ καθώς εκεί αναγνωρίζουν όλα τα στοιχεία που τους συγκινούν στην πολιτική. Οι εκσυγχρονιστές (κάποιοι ίσως με βαριά καρδιά) ψηφίζουν Μητσοτάκη, έχοντας αφήσει πίσω τους τα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», ειδικά από τη στιγμή που ο λαός πήρε μια καλή (και παρ' ολίγον μοιραία) γεύση του τι σημαίνει αριστερά. Οπότε την προσπάθεια του Ανδρουλάκη να γίνει ο νέος Καμμένος του Αλέκση οι μόνοι που μπορεί να τη στηρίξουν είναι οι συμπολίτες εκείνοι που θέλουν να δουν τον Αλέκση ξανά πρωθυπουργό αλλά ντρέπονται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περιορισμένο τάργκετ γκρουπ (αν βλέπεις με συμπάθεια τον Αλέκση, δύσκολο να νιώσεις ντροπή), αλλά ίσως λίγο μεγαλύτερο από το ανύπαρκτο κοινό στο οποίο απευθυνόταν η ρητορική «ούτε Μητσοτάκη, ούτε Τσίπρα» σε μια εκλογική διαδικασία στην οποία το διακύβευμα είναι το ποιος από τους δύο θα είναι πρωθυπουργός. Το να αποκαλύψει ο σύντροφος Ανδρουλάκης ότι προτιμά τον Αλέκση μπορεί να δώσει μια διέξοδο στους ενοχικούς συριζαίους συμπολίτες και μπράβο του.
* Ο όρος «προοδευτική παράταξη» προφανώς είναι κωμικός αλλά το «δημοκρατική παράταξη» είναι το κάτι άλλο και αγγίζει σε σουρεαλισμό το «Δημοκρατικός Στρατός» που περιέγραφε τους συμπατριώτες που πολεμούσαν να κάνουν την Ελλάδα άλλη μια σοσιαλιστική δικτατορία των Βαλκανίων.
Στον Νέο Κόσμο με το που ακούγεται το «Χριστός Ανέστη» πετούν τις μερακλίδικες μολότοφ τους. Και το κάνουν όχι απλώς ανενόχλητοι αλλά και με την άδεια της Ελληνικής Αστυνομίας (και άρα της κυβέρνησης)
20°
