Τα 3 θέματα για τα οποία θα έπρεπε να απεργούν οι εκπαιδευτικοί
«Μπορεί στα λόγια όλοι να μιλούν για το πόσο σημαντική είναι η δουλειά των δασκάλων και των καθηγητών αλλά τα χρήματα που προσφέρουν γι' αυτή είναι πολύ λίγα σε σχέση με την αξία που της αποδίδουν»
Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την απεργία των εκπαιδευτικών εναντίον της αξιολόγησης
Δεν ξέρω άνθρωπο που να έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και να φοβάται να αξιολογηθεί. Υπό αυτήν την έννοια η σημερινή απεργία που αποφάσισαν οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί εναντίον της αξιολόγησης είναι μίας κάποιας μορφής αξιολόγηση για τους ίδιους και την εμπιστοσύνη που έχουν στις ικανότητες όσων εκπροσωπούν. Εκτός αν, ως αξιολογητές μαθητών οι ίδιοι, κρίνουν από τους εαυτούς τους και δεν εμπιστεύονται τους αξιολογητές τους. Σε κάθε περίπτωση η άρνηση οποιουδήποτε εργαζόμενου να αξιολογηθεί είναι προβληματική και προσβλητική για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πουν «εγώ έτσι κάνω τη δουλειά μου και, σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει, εγώ θα συνεχίσω να την κάνω όπως μου αρέσει κι εσύ θα με πληρώνεις για να την κάνω όπως μου αρέσει». Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που, στη χειρότερη περίπτωση, μια αρνητική αξιολόγηση εκπαιδευτικού θα έχει ως μοναδική συνέπεια την υποχρέωση επιμόρφωσης. Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να προτιμά να είναι κακός στη δουλειά του παρά να κουραστεί για να γίνει λίγο καλύτερος, αλλά πρέπει κι εκείνοι να καταλάβουν ότι επειδή η εργασία τους αφορά τα παιδιά μας τους προτιμάμε κουρασμένους και καλύτερους από ξεκούραστους και αδιάφορους.
Για όλα τα παραπάνω μια απεργία εναντίον της αξιολόγησης μου φαίνεται μια πολύ κακή ιδέα. Κλονίζει την εμπιστοσύνη στις ικανότητες των απεργών αφού μοιάζει με καπρίτσιο εργαζόμενου που έχει προ πολλού χάσει το ενδιαφέρον για τη δουλειά του.
Και μου φαίνεται ακόμα χειρότερη ιδέα από τη στιγμή που υπάρχουν πραγματικά σοβαροί λόγοι να απεργήσουν οι εκπαιδευτικοί.
Θα μπορούσαν να απεργήσουν για καλύτερους μισθούς
Με δεδομένο ότι τα λόγια και τα ενθαρρυντικά χτυπήματα στην πλάτη είναι τσάμπα, ο μισθός είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίο ένας εργαζόμενος διαπιστώνει την αξία που έχει η εργασία του για τον εργοδότη και κατ’ επέκταση για την κοινωνία. Μπορεί λοιπόν στα λόγια όλοι να λένε για το πόσο σημαντική είναι η δουλειά των δασκάλων και των καθηγητών αλλά τα χρήματα που προσφέρουν γι’ αυτή είναι πολύ λίγα σε σχέση με την αξία που της αποδίδουν. Έχω ακούσει τις δικαιολογίες περί πολυήμερων διακοπών και ολιγόωρης απασχόλησης (από ανθρώπους που δεν ξέρουν τη δουλειά που πρέπει να κάνει σπίτι του ένας ευσυνείδητος εκπαιδευτικός) αλλά τις βρίσκω φοβερά μπακαλίστικες. Δεν μετριούνται όλα με το κιλό. Οι δουλειές πληρώνονται ανάλογα με την αξία τους και θα πρέπει η κοινωνία (δηλαδή εσείς) να αποφασίσει: είτε η εκπαίδευση των παιδιών σας είναι μια από τις σημαντικότερες δουλειές και θα πρέπει αντίστοιχα να είναι μια από τις πιο καλοπληρωμένες (εννοείται με απαιτήσεις αντίστοιχες της αμοιβής) ή δεν είναι και τόσο σημαντική οπότε ορθώς αμείβεται όπως αμείβεται. Και ιδιαιτέρως σημαντική δουλειά και όχι ιδιαιτέρως μεγάλος μισθός δεν πάνε μαζί.
Θα μπορούσαν να απεργήσουν απαιτώντας προστασία από το μπούλινγκ
Όπως αποδεικνύει και το μισθολογικό, ο σεβασμός στη δουλειά του δασκάλου και του καθηγητή είναι περιορισμένος. Τόσο περιορισμένος ώστε να παρουσιάζονται μέχρι και φαινόμενα τραμπουκισμού από γονείς που μπορεί να ενοχλούνται από τη βαθμολογία των καμαριών τους ή ακόμα και από μαθητές που οχυρωμένοι πίσω από το συνεχώς διευρυνόμενο καθεστώς ατιμωρησίας μετατρέπουν τους εκπαιδευτικούς σε σάκους τους μποξ πάνω στους οποίους εκτονώνουν την τρικυμία της εφηβείας. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να προστατευτούν και να επανακτήσουν τη δυνατότητα να επιβάλουν την τάξη στον χώρο της δουλειάς τους στον οποίο πρέπει να έχουν εκείνη τον πρώτο λόγο (όπως κάθε επαγγελματίας). Όχι μόνο για το δικό τους καλό, αλλά, κυρίως, για το καλό των μαθητών.
Θα μπορούσαν να απεργήσουν απαιτώντας καλύτερη τεχνική υποστήριξη
Προφανώς τα βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία 4 χρόνια στην τεχνολογική υποστήριξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι περισσότερα από όσα είχαν γίνει τα προηγούμενα 40, αλλά ακόμα δεν αρκούν. Π.χ. η απολύτως χρήσιμη τηλεκπαίδευση είναι εύκολο να σκοντάψει στις προβληματικές υποδομές στις επικοινωνίες κι αν οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί ενδιαφέρονταν για την ποιότητα της δουλειάς τους δεν θα πάσχιζαν να την απαξιώσουν αλλά να την κάνουν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική. Η εξασφάλιση συνδέσεων μεγάλης ταχύτητας για όλα τα σχολεία αλλά και για τα σπίτια όλων των εκπαιδευτικών θα ήταν ένα σοβαρό αίτημα σοβαρών συνδικαλιστών του 21ου αιώνα. Αλλά, από την άλλη, ο λουδιτισμός είναι πάντα πιο εύκολος. Όπως και η άρνηση της αξιολόγησης. Και μπράβο του.
10°
