Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη συζήτηση για τη «σταλινική» αριστερά και την παρουσίασή της ως εξαίρεση από την κομμουνιστική αριστερά.
Κανένας πολιτικός χώρος δεν μπορεί όχι να φτάσει αλλά ούτε καν να πλησιάσει την ικανότητα της αριστεράς (προφανώς γράφω για τη μαρξιστική/κομμουνιστική αριστερά) στην προπαγάνδα. Η ικανότητα των εκπροσώπων της να παρουσιάζουν την πραγματικότητα με τον πιο βολικό για τις επιδιώξεις τους τρόπο ή να την διαστρεβλώνουν εντελώς, κάνει την αριστερά να είναι για την προπαγάνδα ό,τι η Βραζιλία για τον καφέ: η με διαφορά κορυφαία παραγωγός. Είναι τέτοια η δύναμη της αριστερής προπαγανδιστικής μηχανής που έχει καταφέρει ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η κριτική σ’ αυτήν να είναι διαμορφωμένος από (και προφανώς απολύτως ευνοϊκός για) αυτήν.
Θα έχετε παρατηρήσει ότι συχνά, όταν κάποιος επικρίνει τον τρόπο σκέψης ή/και πράξης πολλών αριστερών συμπολιτών, κάποιος θα του πει «εννοείς τους σταλινικούς». Όταν κάποιος περιγράφει τα εγκλήματα του κομμουνισμού σχεδόν πάντα κάποιος άλλος θα νιώσει την ανάγκη να τον διορθώσει λέγοντας ότι το σωστό είναι «του σταλινισμού». Όλοι αυτοί που διορθώνουν και διαχωρίζουν συχνά δεν είναι αριστεροί και κάποιοι από αυτούς μπορεί και να θυμώσουν αν τους περιγράψεις ως τέτοιους. Παρόλα αυτά επαναλαμβάνουν και διαδίδουν τα περί «σταλινικής» αριστεράς παρουσιάζοντάς την ως μια εξαίρεση που καμία δεν έχει με την υπόλοιπη μαρξιστική/κομμουνιστική αριστερά. Πράγμα που με τη σειρά του δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Δεν υπήρξε κομμουνιστής ηγέτης που να μην ήταν αυταρχικός, σκληρός με τους αντιπάλους του και ανελέητος με τους αντιφρονούντες. Ακόμα και το αντίπαλο δέος στον Στάλιν, ο Τρότσκι, που έφτασε για κάποιους να σημαίνει μια δημοκρατική εκδοχή του σοσιαλισμού είχε τόση σχέση με τη δημοκρατία και όλα όσα αυτή συνεπάγεται, όση σχέση έχει ένας πιγκουίνος με ένα τρακτέρ.
Ο Στάλιν ήταν απλώς λίγο περισσότερο (αν και ο Μάο και ο Πολ ο Ποτ μπορεί να διαφωνούν) ό,τι ήταν και οι σύντροφοι: αυταρχικοί, βίαιοι και φορείς ενός ολοκληρωτισμού που στοίχισε δεκάδες εκατομμύρια ζωές, εκατοντάδες εκατομμύρια διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες όχι μόνο στα χρόνια του Στάλιν αλλά σε όλα χρόνια τα πριν και τα μετά.
Όμως η αριστερή προπαγάνδα (και η απουσία οποιασδήποτε άμυνας σε αυτήν γεγονός που την κάνει να μοιάζει με αυτοάνοσο) έχει καταφέρει να αποδίδουμε στον Στάλιν όλα τα στραβά του μαρξισμού/κομμουνισμού και το μόνο που θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτό το κατόρθωμα θα ήταν οι εθνικοσοσιαλιστές να κατάφερναν να διαχωρίσουν τον εθνικοσοσιαλισμό από τον Χίτλερ. Να μιλούσες και τα εγκλήματα του ναζισμού και να σε διόρθωναν λέγοντας «εννοείς του χιτλερισμού».
Κάποιος μπορεί να πει πως πρόκειται για το παλιό κόλπο συμμοριών στο οποίο καίγεται ένας, με την αποκάλυψη των εγκλημάτων του, για να τη βγάλουν καθαρή όλοι οι υπόλοιποι. Μόνο που εδώ έχουμε μια μεγάλη διαφορά: τα εγκλήματα των υπόλοιπων δεν είναι κρυφά. Τα εγκλήματα των «λενινιστών» ή των «μαοϊκών» ή όλων των υπόλοιπων εκπροσώπων του μαρξισμού/κομμουνισμού δεν είναι άγνωστα. Παρόλα αυτά αρκεί ο διαχωρισμός τους από τα «σταλινικά εγκλήματα» για να είναι σα να μη συνέβησαν ποτέ και έτσι να επιβιώσει το παραμύθι σύμφωνα με το οποίο ο μαρξισμός/κομμουνισμός θα ήταν κάτι διαφορετικό αν δεν υπήρχε ο Στάλιν ενώ η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη: στον δρόμο του μαρξισμού/κομμουνισμού αναπόφευκτα οδηγοί θα είναι οι τύραννοι. Και μπράβο του.
ΥΓ – Το ΚΚΕ που δεν έχει αποκηρύξει τον Στάλιν είναι (και εδώ) πολύ πιο έντιμο από την υπόλοιπη αριστερά. Τη δήθεν ανανεωτική αλλά στην πραγματικότητα καιροσκοπική και κουτοπόνηρη.
9°
