Την άλλη φορά αλλιώς, με φόρα και με το άγριο

«Η άλλη φορά θα είναι αλλιώς» (Πολάκης), «Πρόεδρε έλα με φόρα» (Τσαπανίδου), «θα επαναφέρουμε τη Δημοκρατία είτε με το καλό είτε με το άγριο» (Σπίρτζης). Ο Α. Τσίπρας παράλληλα θέτει, υπό τους ήχους του ύμνου του ΕΑΜ, τα διλήμματα των εκλογών, όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται:

Δημοκρατία (εννοεί τον εαυτό του) ή Μητσοτάκης, αισχροκέρδεια (εννοεί τη ΝΔ) ή ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατία (εννοεί τον εαυτό του και τον ΣΥΡΙΖΑ) ή εκτροπή (εννοεί τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη). Όλα αυτά τα δήθεν διλήμματα, τα οποία εκφωνούνται πανηγυριώτικα σε γήπεδα και καφενεία, συνοδευόμενα από ύβρεις, απειλές, φληναφήματα, επιθέσεις και υποσχέσεις του αέρα, χωρίς ίχνος πολιτικού λόγου, καθιστούν επίκαιρο κάτι που είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ας μην πρόλαβε να γνωρίσει τον Α. Τσίπρα και το στενό πολιτικό περιβάλλον του:

«Μερικοί έχουν το χάρισμα να συμπιέζουν μία τεράστια ποσότητα λέξεων στη πιο ελάχιστη ποσότητα σκέψης».

Δεν θα είχε ίσως νόημα να ασχοληθεί κανείς με όλα αυτά, διότι είναι ήδη γνωστά και έχουν απαντηθεί από τις εποχές του 2019 και πίσω. Αλλά καθώς βρισκόμαστε στην τελική ευθεία πριν τις εκλογές πρέπει ίσως να επαναφέρουμε στη μνήμη μας ορισμένα γεγονότα. Για να δούμε τι μπορεί να σημαίνει αυτό το «δεύτερη φορά αλλιώς», τι μπορεί να είναι αυτή η «φόρα» με την οποία θα έλθει ο Τσίπρας και πώς γίνεται να  επαναφερθεί η Δημοκρατία «με το άγριο». Και να δούμε επίσης πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτά που λέει. Επί παραδείγματι, τι αντιλαμβάνεται ο Α. Τσίπρας όταν λέει Δημοκρατία (δηλαδή ο ίδιος) ή εκτροπή (δηλαδή ο Μητσοτάκης).

Αποτελούν λοιπόν εκτροπή οι επισυνδέσεις και τα όσα τις συνόδευσαν; Αποτελούν σίγουρα μέγιστο πολιτικό λάθος, το οποίο έγινε ακόμη μεγαλύτερο από τους σπασμωδικούς κυβερνητικούς χειρισμούς που ακολούθησαν, όπως μέγιστο πολιτικό λάθος ήταν και η εξ αρχής υπαγωγή της ΕΥΠ στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Όλα αυτά συνιστούν μείζον πολιτικό ζήτημα, που εξακολουθεί να απαιτεί αληθείς εξηγήσεις και πολιτικούς καταλογισμούς. Όμως δεν συνιστούν συνταγματική εκτροπή.

Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματική «εκτροπή» ή και για προθέσεις και απόπειρες εκτροπής από τη συνταγματική τάξη, που όμως, για διάφορους λόγους, δεν τελεσφόρησαν, υπάρχουν πολλά που μπορεί να ανευρεθούν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Για όλα αυτά, έως σήμερα, ούτε εξηγήσεις έχει δώσει ο Α. Τσίπρας ούτε καταλογισμοί έχουν υπάρξει.

Πού ήταν αλήθεια ο ίδιος όταν στενότατοι συνεργάτες του, αμέσως μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, σχεδίαζαν κήρυξη της χώρας σε κατάσταση ανάγκης, εθνικοποίηση και ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών καθώς και επαναπροσδιορισμό καταθέσεων, μισθών και συντάξεων σε νέα δραχμή, μέτρα τήρησης της τάξης από το Υπουργείο Άμυνας και τον Στρατό, επιστράτευση δημόσιων υπαλλήλων σε οργανισμούς αιχμής, έφοδο στην Τράπεζα της Ελλάδος και το Νομισματοκοπείο, έλεγχο στις προμήθειες και καύσιμα με δελτίο και άλλα εφιαλτικά παρεμφερή; Πάντως ο ίδιος ο Α. Τσίπρας ήταν προσωπικά παρών στο Πεντάγωνο, στις 7 Φεβρουαρίου του 2015, όταν ο τότε υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος, ενώπιόν του, δήλωνε στις τηλεοπτικές κάμερες επί λέξει ότι «οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό». Και η περίεργη αυτή αναφορά για τον ρόλο του Στρατού στο εσωτερικό, στη συγκεκριμένη τότε συγκυρία μάλιστα, αφέθηκε αναπάντητη από τον πρωθυπουργό.

Αλήθεια συνιστούν όλα αυτά ή όχι πραγματική πρόθεση και απόπειρα εκτροπής από τη συνταγματική τάξη; Τι γνώριζε και τι δεν γνώριζε, τι είχε εγκρίνει και τι δεν είχε εγκρίνει ο Α. Τσίπρας από όσα σχεδίαζαν ανεκδιήγητοι στενότατοι συνεργάτες του, μεταξύ των οποίων, πλην του γνωστού Λαφαζάνη, και ο αρμόδιος υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης; Απάντηση δεν έχει δώσει έως σήμερα.

Ούτε για τα όσα ακολούθησαν, όμως, έχει δώσει εξηγήσεις. Τι ήταν αλήθεια αυτό το πραξικοπηματικό και αντισυνταγματικό δημοψήφισμα του 2015, δικής του εμπνεύσεως, στις διαδικασίες του οποίου είχε μάλιστα εμπλέξει και τον άβουλο τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο; Μόνο ο ίδιος ο Τσίπρας μπορεί να απαντήσει πώς έκανε στη συνέχεια το ΟΧΙ, ΝΑΙ, και πώς έκανε την ιστορική «κωλοτούμπα» που έχει πλέον και διεθνώς καταγραφεί στο πολιτικό λεξιλόγιο ως όρος ακραίας αναξιοπιστίας. (kolotoumba) 

Τι και αν όλα αυτά στοίχισαν κλείσιμο τραπεζών, capital controls, φυγή καταθέσεων, χαριστική βολή και οριστικό κλείσιμο επιχειρήσεων, κόστος 100 δισεκατομμυρίων σε μία οικονομία που ήδη βρισκόταν στην εντατική, σύμφωνα με τους υπολογισμούς Ελλήνων και ξένων αρμόδιων, και εν τέλει ένα επιπλέον εξοντωτικό και πιθανότατα, κάτω από διαφορετικούς χειρισμούς, αχρείαστο νέο μνημόνιο; Αμετανόητος ο Α. Τσίπρας, πάντως, δήλωνε ανερυθρίαστα ένα χρόνο αργότερα, στις 5 Ιουλίου του 2016, «το ΟΧΙ του λαού μας ήταν η κορυφαία πράξη αντίστασης στο Ευρωιερατείο της λιτότητας αλλά και στο κατεστημένο που σχεδίαζε τον πνιγμό της χώρας προκειμένου να επιστρέψει. Ένα χρόνο μετά συνεχίζουμε με το κεφάλι ψηλά». Και η κομματική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίδια επέτειο, πλειοδοτούσε ότι «το ΟΧΙ έχει μείνει στην ιστορία ως η μεγάλη ανατροπή και το αποτέλεσμά του πυροδότησε και πυροδοτεί προοδευτικές εξελίξεις και σε άλλες χώρες της Ευρώπης».

Προηγουμένως πάντως, τον Αύγουστο του 2015, και πριν αυτές τις αναδρομικές θριαμβολογίες του 2016, ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, με νωπά ακόμη τα γεγονότα, είχε προλάβει να ψελλίσει, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ:

«Πιστεύαμε ότι αν απειλούσαμε με έξοδο οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το Ευρώ και να μας βοηθήσουν κιόλας. Άλλο σημείο κυβερνητικής αδυναμίας αποδείχθηκε η άγνοια των όρων διεξαγωγής της διαπραγμάτευσης η οποία δεν γινόταν ελεύθερα αλλά μέσω ενός ολόκληρου συστήματος με κανόνες και επιτελεία».

Ο ίδιος ο Α. Τσίπρας αόριστα και αφηρημένα κάτι είπε κάποτε για «αυταπάτες» σχετικά με αυτές τις κωμικοτραγικές περιπέτειες του 2015, που, πράγματι, με αποκορύφωμα το αντισυνταγματικό και ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, συνιστούσαν αληθινή συνταγματική εκτροπή. Ποτέ όμως δεν έδωσε εξηγήσεις και απαντήσεις για τους ανεκδιήγητους προσωπικούς χειρισμούς του –ένα μείγμα άγνοιας, πολιτικής υστέρησης και θρασύτητας– που οδηγούσαν την Ελλάδα σε μία ολοκληρωτική και μόνιμη καταστροφή, χωρίς δρόμο επιστροφής. Ποτέ δεν απολογήθηκε για το γεγονός ότι ο ίδιος και η πολιτική παρέα του έπαιξαν στα ζάρια το μέλλον της χώρας και του ελληνικού λαού, χωρίς να ξέρουν τι τους γίνεται, πού πατάνε, πού βρίσκονται, πού οδηγούνται και εν τέλει πού πάνε τα τέσσερα. Αν όλα αυτά δεν συνιστούν πραγματική εκτροπή, τότε ποια είναι αλήθεια η έννοια και το περιεχόμενο της εκτροπής;

Και δεν τελειώνει εδώ ο κατάλογος των εκτροπών. Υπάρχει μεγάλη συνέχεια σε όλη τη περίοδο έως το 2019. Ας θυμηθούμε εδώ ενδεικτικά και μόνο σε τίτλους προς το παρόν –η συνέχεια προσεχώς– τις υποθέσεις των παρεμβάσεων και της εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης, την επιχείρηση εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων Novartis, το φιάσκο των τηλεοπτικών αδειών, τις συνεχείς προσπάθειες ελέγχου των μέσων ενημέρωσης.

Αλήθεια δεν θα έπρεπε ο Α. Τσίπρας να μιλάει για εκτροπή και άρα, προκαλώντας, να αναγκάζει σε απαντήσεις. Διότι είναι αξίωμα πως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.