Η άμεση ανταπόκριση της Ελλάδας με ανθρωπιστική βοήθεια στην Τουρκία μετά τον φονικό σεισμό και η πρόκληση της κοινής συνύπαρξης των δύο λαών.
Με εντολή του πρωθυπουργού, πυροσβέστες από την 1η ΕΜΑΚ με δύο σκύλους και ειδικό διασωστικό όχημα, αναχωρεί τις αμέσως επόμενες ώρες για την Τουρκία. Την αποστολή θα συνοδεύσουν ο Πρόεδρος του ΟΑΣΠ, Ευθύμιος Λέκκας, ένας αξιωματικός-μηχανικός του Πυροσβεστικού Σώματος με εξειδίκευση στην υποστύλωση σε ερείπια κτηρίων και 5 γιατροί και διασώστες από το ΕΚΑΒ.
Κι αυτό είναι μόνο η αρχή, στο πλαίσιο της άμεσης ανταπόκρισης που η Ελλάδα, πάντα, επιδεικνύει σε κάθε τραγικό γεγονός που πλήττει τον τουρκικό λαό.
Έτσι, η χώρα μας απαντά στο αγαπημένο μότο του προέδρου Ερντογάν «Θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά». Και «έρχεται» πρώτη στην Τουρκία! Όχι για να πλήξει στόχους με τους πυραύλους της, όχι για να καταστρέψει υποδομές με την αεροπορία της, όχι για να βλάψει την τουρκική κοινωνία αλλά για να σώσει ανθρώπους μέσα από τα ερείπια της καταστροφής.
Η παντοδύναμη μοίρα της ανθρωπότητας, η τόσο ανοίκεια αληθινή φύση που υπερβαίνει όλων των ανθρώπινων διαθέσεων, έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Και μπροστά της, έσκυψε ταπεινά το κεφάλι η κάθε αλαζονική πολιτική εξουσία.
Από τα ερείπια των τουρκικών και συριακών πόλεων θα ανασυρθούν, ίσως, χιλιάδες νεκροί. Πολλοί περισσότεροι από αυτούς που θα μπορούσε να αφήσει πίσω του ένας άδικος πόλεμος στην Τουρκία. Κι εμείς οι Έλληνες, μπορούμε να καταλάβουμε, να νιώσουμε, να συνειδητοποιήσουμε τον πόνο αυτών των ανθρώπων και της καταστροφής που βιώνουν.
Με τους Τούρκους ζούμε μαζί, εδώ και δέκα αιώνες. Από τη μάχη του Ματζικέρτ. Μακάρι να ήμασταν πιο Ευρωπαίοι. Μακάρι να είχαν καταλάβει οι Φράγκοι τη Μικρά Ασία και να είχαν χτίσει αυτοί το τείχος με την Ανατολή. Αλλά η ίδια η ιστορία μας ανάγκασε να μοιραζόμαστε τη γεωγραφία μας. Να τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια, να τρώμε τα ίδια φαγητά και να βλέπουμε τον ίδιο ουρανό στο Αιγαίο.
Ποια είναι η διαφορά μας; Ότι οι Τούρκοι ακολουθούν την προαιώνια επεκτατική πορεία της Ανατολής προς τη Δύση. Ιστορικά, πολιτικά και «πολιτισμικά». Αναπτύσσοντας μια εκσυγχρονιστική ελίτ που συνεχώς, δυτικοποιείται μέσω της οικονομίας και ταυτόχρονα συντηρώντας μία «πρωτόγονη» μάζα φονταμενταλιστών που παραμένει δεμένη στις φεουδαρχικές παραδόσεις της ως πλειοψηφία που εκλέγει τις κυβερνήσεις της!
Αυτή είναι η πραγματικότητα που καθορίζει το δραματικό μέλλον της Τουρκίας αλλά και που εξαρτά άμεσα και την διαχρονική πορεία του δικού μας εθνικού πεπρωμένου.
Και τα δύο εθνικά αφηγήματα δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους απέναντι στην Ιστορία. Ούτε και να παραδοθούν το ένα στο άλλο. Με λίγα λόγια, ούτε οι Τούρκοι θα καταφέρουν ποτέ ξανά να ιδρύσουν μια σύγχρονη «Οθωμανική Αυτοκρατορία» ούτε κι εμείς να ξαναβρούμε την ευκαιρία του A' Παγκοσμίου Πολέμου για να πάρουμε πίσω τους προαιώνιους ελληνικούς τόπους.
Μας μένει μόνο η πρόκληση της κοινής συνύπαρξης. Μια πρόκληση, ένα όραμα που ψάχνει το σωστό «timing» δύο πεφωτισμένων ηγεσιών που θα σταθούν ώριμα απέναντι από τις δύο πλευρές τους Αιγαίου και θα δώσουν ελπίδα και προοπτικές στους λαούς τους.
Ως τότε, δεν θα μείνουμε στα φιλειρηνικά μας αισθήματα. Θα αποκτούμε ισχύ, θα πασχίζουμε για την ελληνική μας ανωτερότητα και θα είμαστε αποφασισμένοι για όλα.
Όταν όμως, έρχεται η μεγάλη ανάγκη, Έλληνες και Τούρκοι θα βλέπουμε τον ίδιο ουρανό και θα νιώθουμε τον ίδιο πόνο. Κι εμείς θα φτάνουμε πρώτοι. Ξαφνικά, μέρα με φως. Και όχι για πόλεμο. Αλλά για να σώσουμε ψυχές ανθρώπων. Πολυτιμότερων από ράτσες, σημαίες και πυραύλους Tayfun...
4°
