Η Ελλάδα κάποτε θα ξεπεράσει την κρίση. Το επαναλαμβάνει μονίμως ο πρωθυπουργός, νομίζω ότι το έχει προβλέψει και το χταπόδι. Ούτως ή άλλως, είναι η μοναδική χώρα που έχει χρεοκοπήσει περισσότερες φορές από αυτές που διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ναι, κάποτε θα περάσει. Γι’ αυτό τις τελευταίες μέρες θυμάμαι ένα σκίτσο του Αρκά, όπου ο Ισοβίτης οδηγείται στο απόσπασμα και λέει στη συνοδεία του πως κάποτε θα τα συζητούν όλα αυτά και θα γελάνε. Όσοι, λοιπόν, ζείτε το 2060, παρακαλείστε να ανασύρετε από τα βάθη της συλλογικής μνήμης όλα όσα βιώνουμε τώρα, αν είναι δυνατόν (για ευνόητους λόγους) και αυτή τη σελίδα. Να τους τα δείξετε μήπως και χρεοκοπήσουν με αξιοπρέπεια. Εμείς χρεοκοπούμε άγαρμπα, κακόγουστα, αντιαισθητικά. Το κιτς είναι παντού. Αν αξίζει τον κόπο να υπάρχει τρομοκρατική οργάνωση σε αυτή τη χώρα, τότε πρέπει να χτυπάει με γιαούρτια στέλνοντας τις προκηρύξεις στην παρισινή “Vogue”.
Ένα παράδειγμα, που δεν είναι και αντιαισθητικό. Η προεδρία της Δημοκρατίας δεν σκοπεύει φέτος να παραθέσει βραδινή δεξίωση για την επέτειο αποκατάστασης του πολιτεύματος. Επίσης ο μπουφές θα είναι λιτός, ουσιαστικά ανύπαρκτος. Η σχετική διαρροή αναφέρει ότι έτσι θα αποφευχθεί η παρουσία κυριών με εντυπωσιακές εμφανίσεις, που προκαλούν το κοινό αίσθημα σε εποχές κρίσης. Σοβαρά; Και γιατί η προεδρία δεν επιβάλλει προσέλευση με μέσα μαζικής μεταφοράς, casual dress code και κομπανία από ουζερί του Περάματος ή έστω το CD του μακαρίτη Πάνου Τζαβέλα; Δυστυχώς, αυτός είναι ο ορισμός του λαϊκισμού. Αν η προεδρία ήθελε να υπογραμμίσει τη διάθεση για επιβολή του μέτρου σε σκληρούς καιρούς, όφειλε να το κάνει πριν από χρόνια, όταν φιλοξενούσε στους κήπους τον pacman που καταβρόχθιζε τον εθνικό πλούτο. Τότε, όμως, οι θεσμοί και οι θεματοφύλακές τους έκαναν στην άκρη για να περάσει η παρέλαση της χαράς. Νομίζω ότι δουλειά του προέδρου ήταν να κάνει πρόπερσι τη δεξίωση ξεροσφύρι, για να εκπέμψει το σήμα κινδύνου. Ας μην τον αδικούμε. Είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τα ήθη των καιρών και την αισθητική της κρίσης. Σκέφτομαι, όμως, πως το πολιτικό σύστημα, που θα γιορτάσει την ύπαρξή του μεσημεριάτικα με νερό βρύσης, θα μπορούσε να κάνει πάρτι με τα κορίτσια του Playboy Mansion, αν λειτουργούσε με στοιχειώδη συνέπεια. Αρκεί να τσιμπούσε από την τσέπη τους μισούς από τους μεγάλους οφειλέτες και φοροφυγάδες. Φανταστείτε ότι αν αυτοί οι τύποι πλήρωναν τα οφειλόμενα, είχαμε περιθώριο και για δεξιώσεις, δεύτερο ΟΣΕ, κρατική Ολυμπιακή, μίζες για όλους και συντάξεις αγωνιστών του ’21. Τώρα έχω την εντύπωση ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου θα ανεχθεί μία λιτή δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο και το ίδιο βράδυ θα διασκεδάσει σε θαλαμηγό με ιδιοκτήτη που, αν αποφάσιζε να πληρώσει εφορία, θα έβαζαν τιμής ένεκεν τη φάτσα του στα χαρτόσημα.
Φλυαρώ για να γεμίσω τη στήλη, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι εξαιρετικά απλό. Όλος αυτός ο λαϊκισμός των συμβολισμών καταντά γελοίος και προκλητικός, όταν δεν συνοδεύεται από αποτελεσματικά και ουσιαστικά μέτρα. Δημιουργεί μία περιττή μιζέρια που επιβαρύνει το συνολικό κλίμα και δεν επιστρέφει τίποτα ως αποτέλεσμα. Εντάξει, να δεχθώ ότι το πρόβλημα της ΕΡΤ λύνεται με την απουσία δεύτερου απεσταλμένου στο Μουντιάλ, δηλαδή σώνει και καλά η δημόσια τηλεόραση για λόγους συμβολισμού πρέπει να υποβαθμίσει το καλύτερο προϊόν της. Όσο, όμως, συνεχίζει να λειτουργεί ο ΟΣΕ με το ίδιο καθεστώς, η μοναξιά του Θεοφιλόπουλου στην Αφρική δεν προσέφερε τίποτα ούτε στην τσέπη, ούτε στη διάθεσή μας. Είναι και το άλλο: το δημόσιο έπρεπε να δίνει το παράδειγμα της δημιουργικής ανάπτυξης, όχι της συντηρητικής μιζέριας. Δεν αρκεί να μη συμμετάσχει ένας οργανισμός στη ΔΕΘ, εξοικονομώντας τριάντα χιλιάρικα. Προτιμώ να δω το περίπτερό του, αρκεί να παρουσιάζει καμιά καλή ιδέα. Σε καιρούς κρίσης υποτίθεται ότι η πολιτική τάξη πρέπει να βγει μπροστά, επιδεικνύοντας φαντασία, ευρηματικότητα, καινοτομία. Και το κυριότερο, αισιοδοξία. Αυτοί πια κυβερνούν υπό το φόβο των blogs.
12°
