Δεν είναι όλα τα χέρια που απλώνονται το ίδιο κακά

Φανταστείτε ένας βουλευτής της Νέας της Δημοκρατίας να έκανε ό,τι ο σύντροφος Βαρεμένος. Φανταστείτε, ας πούμε, τον Νότη τον Μηταράκη να απλώνει το χέρι και να αρπάζει μια φωτογραφία που θα δείχνει ταλαιπωρημένους παράνομους μετανάστες και που θα το κρατάει μια συριζαία συνάδελφός του, ας πούμε η συντρόφισσα Κασσιμάτη, για να το τσαλακώσει και να το πετάξει. Μετά φανταστείτε τι θα ακολουθούσε. Οι σύντροφοι στα κάγκελα θα ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία του Μηταράκη-Κασιδιάρη, η Δημοκρατία δεν θα κινδύνευε απλώς αλλά θα είχε ήδη στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα από τους τραμπούκους της δεξιάς που ο λαός δεν ξεχνά, η συντρόφισσα θα ήταν ένα ακόμα θύμα της πατριαρχίας και της τοξικής αρρενωπότητας, συγκεντρώσεις και συναυλίες διαμαρτυρίας θα διοργανώνονταν από ανένταχτους συριζαίους καλλιτέχνες, ευαίσθητοι φιλελεύθεροι θα έγραφαν πύρινα ποστ, ανακοινώσεις διαμαρτυρίας θα εκδίδονταν από συνδικαλιστικές οργανώσεις και πολιτιστικούς συλλόγους, κανείς από τη Νέα τη Δημοκρατία δεν θα τολμούσε να βγάλει άχνα και η διαγραφή του Μηταράκη θα ήταν πάρα πολύ πιθανή. Και φυσικά κανείς δημοσιογράφος δεν θα τολμούσε να χαρακτηρίσει «απαράδεκτη» τη στάση της συντρόφισσας και κάθε συμψηφισμός θα αποφευγόταν επιμελώς.

Αυτά, τα περισσότερα από τα οποία θα ήταν καλώς καμωμένα, στην υποθετική περίπτωση που αυτός που θα τραμπούκιζε θα ήταν βουλευτής της Νέας της Δημοκρατίας.

Στην πραγματική ζωή αυτός που τραμπουκίζει είναι στέλεχος της μπροοδευτικής (κατά το «μπρόεδρος») παράταξης, οπότε τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Η Νέα Δημοκρατία κάπως διαμαρτύρεται αλλά δεν έχει στρατό στο τουίτερ να χτίσει «λαϊκή αγανάκτηση», ο συριζαϊκός ιντερνετικός στρατός αποφαίνεται «και λίγα της έκανε», οι καλλιτέχνες κοιτούν αλλού επίσημος ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του ακολουθούν την τακτική «κακώς έπραξε ο σύντροφος Βαρεμένος αλλά η Καραμανλή πήγαινε γυρεύοντας και τον προκάλεσε και πρέπει να ζητήσει συγγνώμη», οι ευαίσθητοι φιλελεύθεροι που κατά τα άλλα δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους σφυρίζουν τον σκοπό των ίσων αποστάσεων τονίζοντας πόσο χαμηλού επιπέδου είναι να θυμίζεις το πόσο υποκριτής είναι ο Αλέκσης και το θέμα σε λίγες μέρες θα έχει ξεχαστεί. «Δεν υπάρχει τίποτα να δείτε εδώ, απλώς ένας αγωνιστής της αριστεράς που αντιμετωπίζει μια αντιδραστική δεξιά νεοφιλελεύθερη όπως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι αντιδραστικοί δεξιοί νεοφιλελεύθεροι: με σηκωμένο χέρι».

Κι αυτό γίνεται παντού και πάντα.

Σκεφτείτε τι έχουν κάνει βουλευτές και στελέχη της αριστεράς τα τελευταία πολλά χρόνια και σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν κάποιος δεξιός ή κεντροδεξιός ή κάποιος που δεν έχει τη σφραγίδα του «προοδευτικού» είχε κάνει μόνο ένα από αυτά. Σκεφτείτε τις απειλές που εξαπολύει κάθε τόσο ο σύντροφος Πολάκης εναντίον όσων δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ και το τι θα συνέβαινε αν έστω μια από αυτές τις απειλές τολμούσε να τη διατυπώσει ένα στέλεχος της ΝΔ. Ίσως επειδή ο αριστερός τραμπουκισμός να «έχει ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» όπως θα έλεγε και ο σύντροφος Μπαλαούρας ή ίσως γιατί (κατά το ρητό για την είδηση με τον σκύλο και τον άνθρωπο) τραμπουκισμός είναι όταν ένας δεξιός δαγκώσει έναν αριστερό και όχι όταν ένας αριστερός δαγκώσει οποιονδήποτε άλλο. 

Κάθε μέρα (και με τις ευλογίες του τάχα ελεγκτή δημοσιογραφικού κόσμου) επιβεβαιώνεται ότι η ένταξη στην αριστερά είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένταξη σε έναν πολιτικό χώρο. Είναι ένα πάσο που επιτρέπει κάθε συμπεριφορά όσο αντικοινωνική ή βίαιη κι αν είναι. Ένα πάσο που εγγυάται ότι μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατέβει αρκεί να το κάνεις στο όνομα της «δημοκρατίας», του «λαού», της «ισότητας», των «δικαιωμάτων» και άλλων ωραίων λέξεων που χρησιμοποιούνται ως φερετζές που προσπαθεί να κρύψει αυτά που για οποιονδήποτε άλλο θα ήταν ντροπή αλλά για έναν σύντροφο είναι, στη χειρότερη περίπτωση, μια κακή αλλά δικαιολογημένη αντίδραση. Και μπράβο του.

ΥΓ –  Εννοείται πως είναι ευχάριστο και σημάδι προόδου που για ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου, το οποίο απλώνεται από το κέντρο ως τη δεξιά, η βία και οι τραμπουκισμοί είναι ταμπού. Μακάρι κάποτε το ίδιο να ισχύει για την αριστερά και την ακροδεξιά, δηλαδή τις πιο συντηρητικές δυνάμεις του τόπου.