«Τέτοια αθωότητα στις μέρες μας;»

Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, τους παρακολουθούσαμε να πιάνουν αγκαζέ τις γιαγιάδες για να τις περάσουν απέναντι στον δρόμο και κάποιοι νόμιζαν ότι ήταν τίποτα προσκοπάκια, με μόνη διαφορά τα φουσκωμένα μπράτσα και τα ναζιστικά tattoo. Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, τους έπαιρναν συνεντεύξεις και τους μιλούσαν στους διαδρόμους της Βουλής, σαν να ήταν κανονικοί πολιτικοί παράγοντες, απλά λίγο πιο macho και πιο «εκκεντρικοί» στην επιλογή συνθημάτων, βρε αδερφέ. Λες και το ξύλο και το μαχαίρωμα είναι μια καθ’ όλα αποδεκτή προεκλογική εκστρατεία και πολιτική δράση.

Τώρα, εδώ και λίγες εβδομάδες, συζητάμε για το αν και πώς μπορεί να απαγορευθεί το κόμμα του Κασιδιάρη ή έστω να αποτραπεί η εκλογική κάθοδος του ιδίου. Λέμε, επειδή είναι ναζί, όχι επειδή θα κόψει μονάδες από το πρώτο κόμμα και ίσως δημιουργήσει «κρατούμενα» στα μαθηματικά της αυτοδυναμίας. Τώρα, εδώ και λίγα 24ωρα, κατάφερε να ξαναμπεί στη συζήτηση η Χρυσή Αυγή, με τίτλους που δεν έχουν μπροστά τη λέξη δίκη.

Κι έτσι, εκεί που είχαμε τον έγκλειστο Κασιδιάρη με τις πολιτικές φιλοδοξίες, ξαναβάλαμε από το «παράθυρο» στη δημόσια σφαίρα και την υπόλοιπη έγκλειστη ηγετική ομάδα της εγκληματικής οργάνωσης, που θέλει (προφανώς) να επιδείξει ότι μπορεί κι εκείνη να κινητοποιεί «κόσμο».

Με την απαράμιλλη χάρη της νωχελικότητας, την αδιαφορία του «έλα μωρέ» και τους κανόνες του εθνικού σπορ της κολοκυθιάς, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι έκριναν ότι μπορούν, για πρώτη φορά μετά την εξάρθρωση και την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, να βγαίνουν οπαδοί της στο δρόμο και να κρατούν σημαίες υπέρ μιας εγκληματικής οργάνωσης. Να δηλώνουν μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης και να ζητούν την άδεια να κάνουν ένα «παρτάκι» στο κέντρο της Αθήνας. Και να τους επιτρέπεται, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, σαν κάτι τέτοιο να είναι αφενός κανονικό, αφετέρου πολιτικά ακίνδυνο.

Ή, για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη της Χρυσής Αυγής σε δεύτερο βαθμό, η εγκληματική οργάνωση και τα παρακλάδια της εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον μανδύα πολιτικού κόμματος και διεκδικούν να διαδραματίσουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Και κάποιοι βάζουν ρομποτικά σφραγίδες πάνω σε χαρτιά, σαν καρικατούρες δημοσίων υπαλλήλων από τηλεοπτικές σειρές του ’80.

Μόνο που τώρα γνωρίζουμε πολύ καλύτερα από κάποτε. Και αυτήν την εμπειρία μερικοί την έζησαν στο πετσί τους τόσο επώδυνα, όσο μπορούν να φανταστούν μόνο εκείνοι που έχουν ανάλογες εμπειρίες από την άλλη πλευρά του νομίσματος της «πολιτικής» βίας.

Τώρα γνωρίζουμε. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν.

Ούτε «τέτοια αθωότητα στις μέρες μας» που θα έλεγε και ο αγαπημένος Δημήτρης Πουλικάκος.