Στις τελευταίες ευρωεκλογές ήμουν υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ. Ταυτοχρόνως, έβλεπα με απόλυτη συμπάθεια τα ψηφοδέλτια του Ποταμιού και της Ελιάς, καθώς, μεταξύ άλλων, ήταν υποψήφιοι ο Μίλτος Κύρκος, ο Σταυρός Τσακυράκης, ο Παντελής Καψής, ο Νίκος Μπίστης, ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, η Βάσω Κιντή, ο Θανάσης Χειμωνάς κ.ά.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα, όταν βρισκόμασταν στα τηλεοπτικά πλατό ή τους άκουγα στις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, «μα πώς γίνεται να είμαστε σε τρία διαφορετικά ψηφοδέλτια, αφού πάνω-κάτω τα ίδια λέμε και πιστεύουμε».
Μένοντας με την απορία, ήλπιζα πως θα «συναντηθούμε» μετά τις ευρωεκλογές. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς οτι η απόσταση όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά αντιθέτως έχει μεγαλώσει. Στα υπάρχοντα σχήματα δε έρχεται να προστεθεί η φιλόδοξη Κίνηση του Σπύρου Λυκούδη, ενώ και τα πρώην κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, η Αννα Διαμαντοπουλου, ο Γιώργος Φλωριδης, ο Τάσος Γιαννίτσης έχουν το δικό τους σχεδιασμό.
Αναρωτιέμαι, τον Μάρτιο που, όπως όλα δείχνουν, θα πάμε σε εκλογές, τι θα συμβεί; Τι θα ψηφίσει ο κόσμος; Άραγε, έχουν όλοι οι προαναφερθέντες –κόμματα, Κινήσεις, προσωπικότητες– το δικαίωμα να βάλουν τους προοδευτικούς πολίτες σε πολλαπλά διλήμματα; Δεν ανησυχούν ότι στο τέλος είναι πιθανό να χάσουν όλοι; Και εντέλει και κυριότερο, δεν σκέφτονται τις ανάγκες της χώρας για έναν ισχυρό προοδευτικό πόλο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ;
Ας τα δούμε λίγο πιο ψύχραιμα:
Το ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση, σηκώνει τεράστιο βάρος, έχει φοβερά εσωτερικά προβλήματα, πολλά πολιτικά βαρίδια, οικονομικές εκκρεμότητες, ενώ ο πρόεδρός του είναι από τα πλέον αντιδημοφιλή πρόσωπα της κοινωνίας· μπορεί αδίκως, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Άρα, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει σε πρώτη φάση- –το τονίζω, σε πρώτη φάση– να συνεννοηθούν όλοι οι υπόλοιποι. Το Ποτάμι κομίζει το φρέσκο, το νεανικό, το απολύτως υγιές, ενώ ο επικεφαλής του τόλμησε και πέτυχε αυτό που όλοι συζητούσαν και δεν έκαναν και επιπροσθέτως απολαμβάνει υψηλή δημοφιλία.
Ανεξάρτητα αν αρέσει ή όχι, το Ποτάμι είναι ένα «έτοιμο» κόμμα, με σαφή ευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό λόγο. Ήδη έχουν προσεγγίσει το Ποτάμι πρόσωπα με μεταρρυθμιστική ατζέντα και λόγο, όπως ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο Πέτρος Τατσόπουλος κ.ά.
Ο Λυκούδης και όσοι/ες τον ακολουθούν φέρνουν το ήθος της αριστεράς, έχουν μια αψεγάδιαστη πολιτική διαδρομή και χωρίς τα συμπλέγματα του χώρου. Επιπλέον ο Σπύρος Λυκούδης έχει κύρος και αποδοχή σε όλη την κοινωνία. Τα στελέχη που έχουν φύγει από το ΠΑΣΟΚ κουβαλούν τις καλύτερες επεξεργασίες σε συνδυασμό με την εμπειρία, τις διεθνείς επαφές και το τεκμήριο της μεταρρυθμιστικής αντίληψης-λογικής.
Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει τώρα το πάντρεμα όλων αυτών. Αν τα καταφέρουν, θα είναι πιο εύκολο όταν το ΠΑΣΟΚ θα ’χει κάνει το συνέδριό του, θα ’χει ξεκαθαρίσει το στίγμα του και θα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της συνεργασίας με τη ΝΔ, να δει τα επόμενα βήματα και τη σχέση του με τις υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου. Αν δούμε κυνικά τα πράγματα, αυτή την ώρα το ΠΑΣΟΚ, με τα λάθη του και τις παραλείψεις του, κάνει τη «βρώμικη δουλειά». Και αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
Συμπερασματικά: Δεν είναι η εποχή για μαγαζάκια, προσωπικές φιλοδοξίες και σκοπιμότητες. Η χώρα βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, έτοιμη να εξέλθει από τη μνημονιακή εποχή, την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Είναι αδιανόητο, λοιπόν, οι μεταρρυθμιστικές, προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις του τόπου να είναι διάσπαρτες και να μην μπορούν να συνεννοηθούν. Ή, μάλλον, δεν είναι αδιανόητο, είναι πολιτικό έγκλημα και μάλιστα χωρίς κανένα ελαφρυντικό… Για κανέναν!
7°
