Ντράγκι, Λαγκάρντ, Ντάισελμπλουμ, άσ’ τους να λένε…

Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μία παράδοση προβολής των πιο απίθανων θεωριών εύκολης και ανώδυνης εξόδου από την οικονομική κρίση κατά τη διάρκεια περιόδων που επικρατεί, για διάφορους λόγους, προεκλογικό κλίμα.

Και ποιοι δεν μας έχουν «σώσει» κατά το παρελθόν. Ο μακαρίτης πλέον Τσάβες, που θα μας κάλυπτε τις ενεργειακές μας ανάγκες σε εξαιρετικά ικανοποιητικές τιμές. Εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο και άφησε πίσω του μια χρεοκοπημένη Βενεζουέλα, που διολισθαίνει στο κοινωνικό και πολιτικό χάος. Να θυμηθούμε και τα δισεκατομμύρια του Πούτιν, τα οποία ήταν και αυτά μια ωραία προεκλογική επικοινωνιακή κατασκευή που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και την αποσταθεροποίηση της Ανατολικής Ουκρανίας, η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις οικονομικές κυρώσεις της Δύσης και οι γιγαντιαίες επιχειρήσεις που ελέγχονται από τους ολιγάρχες δυσκολεύονται να εξυπηρετήσουν το εξωτερικό τους χρέος. Τα λεφτά από την Κίνα, η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου με διαδικασίες εξπρές, η αθέτηση των δανειακών μας υποχρεώσεων με τη μέθοδο της Αργεντινής, ήταν μερικές ακόμη προεκλογικές θεωρίες εύκολης και ανώδυνης εξόδου από την κρίση που προβλήθηκαν με συστηματικό τρόπο. Σήμερα μπορεί να μοιάζουν γελοίες, έπαιξαν όμως ρόλο στη διαμόρφωση του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Με τις πιθανότητες να πάμε σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές μέσω της αδυναμίας εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας να είναι της τάξης του 50%, επανέρχονται δριμύτεροι οι οικονομικοί θαυματοποιοί, όλων των παρατάξεων, για να μας προτείνουν ξανά εύκολες και φυσικά ανύπαρκτες λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει όλη την οικονομική του πρόταση στο υποτιθέμενο «κούρεμα» του χρέους του ελληνικού Δημοσίου τουλάχιστον κατά 50% και την αναβολή της εξόφλησης του υπολοίπου έως ότου επιστρέψει η ελληνική οικονομία σε περίοδο σταθερής και δυναμικής ανάπτυξης. Τα κυβερνητικά κόμματα όλων των χωρών της Ευρωζώνης εκφράζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την αντίθεσή τους σε αυτή την πρόταση, η εφαρμογή της οποίας θα οδηγούσε στη μεταφορά των υποχρεώσεων του ελληνικού Δημοσίου στις πλάτες των φορολογούμενων των χωρών τους και θα τους προκαλούσε ανυπέρβλητο πολιτικό πρόβλημα. Αυτό δεν εμποδίζει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να προπαγανδίζει μία ανύπαρκτη λύση και πλειονότητα των Ελλήνων να πιστεύουν, με βάση την τελευταία δημοσκόπηση της GPO, ότι μπορούμε να λύσουμε με αυτόν τον τρόπο το πρόβλημά μας.

Ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ του Eurogroup –τρεις εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες– επισημαίνουν με τις παρεμβάσεις τους ότι η Ελλάδα πρέπει να επιταχύνει την εφαρμογή των διαρθρωτικών μέτρων που αποσκοπούν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της και πως δεν μπορεί να βγει από το πρόγραμμα του Μνημονίου και του ΔΝΤ και να απευθυνθεί στις αγορές χωρίς ένα δίχτυ προστασίας με διαθέσιμα κεφάλαια δισεκατομμυρίων και τις σχετικές δεσμεύσεις. Μας το λένε, το εξηγούν, το επαναλαμβάνουν, αυτό όμως ελάχιστα επηρεάζει τη συμπεριφορά των περισσότερων πολιτικών.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζει ότι δεν την αφορούν οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ή πρόκειται να αναλάβει η κυβέρνηση Σαμαρά και λέει δυναμικά «όχι» στην εφαρμογή των διαρθρωτικών μέτρων, που συμπεριλαμβάνουν τις ιδιωτικοποιήσεις. Στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται αρκετοί βουλευτές, ακόμη και υπουργοί, τη στάση των οποίων καταδίκασε ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς από το βήμα της εκδήλωσης για τα 40 χρόνια της ΝΔ. Από τη στιγμή που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αποκτήσει σημαντικό δημοσκοπικό προβάδισμα σκίζοντας τα μνημόνια και καταργώντας τις δεσμεύσεις, η κυβέρνηση προσπαθεί να οργανώσει μια πολιτική αντεπίθεση υποσχόμενη την άμεση έξοδο από τα προγράμματα και τη χρηματοδότηση του Δημοσίου από τις αγορές χωρίς πρόσθετες δεσμεύσεις. Είναι φανερό όμως ότι μια χώρα με δημόσιο χρέος της τάξης του 175% του ΑΕΠ και η οποία, στην αντίληψη των επενδυτών, έχει μεγάλο πολιτικό ρίσκο, είναι πρακτικά αδύνατον να εξασφαλίσει δεκάδες δισ. ευρώ στις αγορές χωρίς ένα δίχτυ προστασίας και χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Η οικονομική «απογείωση» των πολιτικών κομμάτων εν όψει πιθανών πολιτικών εξελίξεων προετοιμάζει μια νέα ανώμαλη προσγείωση για την ελληνική οικονομία και κυρίως την κοινωνία.