Ο Βενιζέλος και ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο σύντροφος Ανδρουλάκης χρησιμοποιήθηκε στην αρχή της υπόθεσης των παρακολουθήσεων ως το σοκαρισμένο «θύμα» (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί για να είσαι θύμα πρέπει να πάθεις και κάτι) και στη συνέχεια ως αυτός που επέμενε και συντηρούσε με πάθος το θέμα. Για καιρό η αντιπόλιτευσή του ήταν σχεδόν μονοθεματική (και απολύτως κουραστική). Ήταν ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης αλλά φαίνεται ότι αυτό είχε να κάνει με τη χρησιμότητά του. Τώρα που ο Αλέκσης αποφάσισε να κάνει μόνος τους παιχνίδι (ναι, ο θεός να το κάνει, αλλά πώς αλλιώς να το πω) ο «κραταιός Νικόλας» από πρωταγωνιστής κατάντησε κομμένος στο μοντάζ.

Με λίγα λόγια, αφού χρησιμοποιήθηκε, τώρα που εμφανίστηκαν και άλλοι, πιο «ζουμεροί» παρακολουθούμενοι, μπήκε στο ντουλάπι και το πιο πιθανό είναι ότι ο ίδιος δεν είχε υπολογίσει τίποτα από όλα αυτά και ούτε είχε αντιληφθεί ούτε τη χρησιμότητά  ούτε την κατάληξη. 

Τι σχέση έχει αυτό με τον Βενιζέλο; Έχει, στον βαθμό που δείχνει το πώς οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν οποιονδήποτε κρίνουν ότι τους βολεύει να χρησιμοποιηθεί. Έχει, στο βαθμό που τώρα χρησιμοποιούν τον Βενιζέλο (στον οποίο πια αναφέρονται με τεράστιο σεβασμό) ως την αυθεντία που πιστοποιεί την ορθότητα της στάσης τους. 

Μόλις προχτές ο σύντροφος Ζαχαριάδης, μιλώντας στον Γιάννη Κολοκυθά στον ΣΚΑΪ για τον Βενιζέλο, έλεγε «η σύμπτωση σε μια σειρά επιμέρους θεμάτων ή ευρύτερα, σημαίνει ότι η άλλη πλευρά έχει βρεθεί σε ένα κρεσέντο αλαζονείας και αυταρχισμού» επικαλούμενος τον μέχρι πριν λίγο καιρό πολιτικό εχθρό (ο Βενιζέλος δεν ήταν ένας απλός αντίπαλος για τους συντρόφους).

Επειδή όμως ο σύντροφος Βενιζέλος δεν είναι Ανδρουλάκης, αποκλείεται να μην έχει υπολογίσει το πώς θα χρησιμοποιηθεί η στάση του. Αποκλείεται να μην έχει υπολογίσει το πώς θα χρησιμοποιηθεί η συμμετοχή του στη συζήτηση με τον ειρωνικό τίτλο «Μένουμε Ευρώπη»; (με το ερωτηματικό έξω από τα εισαγωγικά για να είναι σαφής ο στόχος της ειρωνείας) παρέα με συμπολίτες που στήριξαν κάθε βήμα του Αλέκση στην πολιτική που οδηγούσε κατευθείαν εκτός Ευρώπης. 

«Δηλαδή ρε Βουλαρίνε, αποκλείεται να μην έχει υπολογίσει τίποτα και να λέει απλώς την άποψή του αδιαφορώντας για το πώς αυτή θα χρησιμοποιηθεί μόνο και μόνο επειδή αυτό πιστεύει;» μπορεί να ρωτήσει κάποιος αλλά θα δικαιολογείται μόνο αν ήρθε προσφάτως στην Ελλάδα. Μιλάμε για τον Βενιζέλο. Είναι δυνατόν να αδιαφορεί για το πώς θα εκληφθεί η στάση του ή – πολύ περισσότερο – πώς θα χρησιμοποιηθεί ο ίδιος; Τι από την πολιτική του καριέρα σας κάνει να πιστεύετε ότι είναι ένας ανυστερόβουλος statesman, έτοιμος να θυσιάσει τον εγωισμό του (το μόνο του χαρακτηριστικό που ξεπερνά την ευστροφία του) στον βωμό αυτού που θεωρεί σωστό, χωρίς κανέναν υπολογισμό; Πιστεύετε ότι θα μπορούσε ποτέ ο Βενιζέλος να απλώσει το χέρι στους μέχρι χτες διώκτες του και να τους δικαιώσει απλώς και μόνο επειδή συμφωνεί σε κάτι μαζί τους χωρίς να έχει τίποτα άλλο στο μυαλό του; Έτσι, με την καλή του την καρδιά;

Δεν ισχυρίζομαι ότι η αιτία της συμπεριφοράς του είναι σώνει και καλά κάποιο πολύπλοκο σχέδιο. Μπορεί να είναι. Μπορεί να είναι και ο θυμός από κάποια πόρτα που μπορεί να έφαγε σε μια απόπειρα να του δοθεί κάποιος ρόλος (προφανώς δεν ξέρω κάτι αλλά παρακολουθώντας την πολιτική τόσα χρόνια το θεωρώ αρκετά πιθανό). Αλλά είμαι σίγουρος ότι η φάβα έχει λάκκο. Και προφανώς ο λάκκος δεν είναι το αφελές «ο Βενιζέλος έγινε ΣΥΡΙΖΑ». Κυρίως επειδή ο Βενιζέλος δεν μπορεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑ όπως δεν ήταν ποτέ και ΠΑΣΟΚ (δεν μπορείς ας πούμε να τον πεις «σύντροφο Βενιζέλο). Ο Βενιζέλος ήταν, είναι και θα είναι πάντα και μόνο με τον εαυτό του. Και μπράβο του.