Μην αφήσουμε τον «Μεγάλο αδελφό» και τη δυστοπία του «1984» να επιστρέψουν

Η διαφάνεια αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας. Η φράση «όλα στο φως» δεν είναι μια απαίτηση για την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά μια προϋπόθεση. Είναι ο αέρας για να αναπνέουμε. Είναι το οξυγόνο που θα καθαρίσει το μολυσμένο απόστημα.

Ιδίως στην περίπτωση της σκοτεινής ΕΥΠ. Πρόκειται για μαρκετίστικο φτιασίδωμα της αλήστου μνήμης ΚΥΠ, την οποία όλοι θυμόμαστε από την εποχή της παλιάς χούντας, ασχέτως αν δεν είχαμε γεννηθεί. Ίσως να πέρασαν στο DNA μας και οι μνήμες από πιο παλιά, από την εποχή των διώξεων κάθε δημοκρατικού πολίτη. Ασχέτως αν οι παππούδες μας ήταν δημοκρατικοί πολίτες ή όχι.

Παρεμβαίνουν στην ιδιωτικότητά μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Αδιαφορούν για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Εν ολίγοις, παρακολουθούν όποιον γουστάρουν. Όπως γινόταν στην ταινία «Οι ζωές των άλλων», ασχέτως αν εκείνη η ταινιάρα διαδραματιζόταν στην DDR, δηλαδή στην Ανατολική Γερμανία.

Οι δημοκρατικοί πολίτες δεν ανέχονται τέτοιες εκτροπές και το φωνάζουν με κάθε τρόπο που μπορούν. Κυρίως στο facebook. Εντάξει, δεν λέω, η ΕΥΠ θα πρέπει να κάνει κάποιες παρακολουθήσεις όταν χρειάζεται. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, που τίποτα φασίστες θέλουν να ανατρέψουν το πολίτευμα. Πρέπει όμως να γίνεται με τρόπο διαφανή. Όλα στο φως. Ίσως και μέσω της «Διαύγειας».

Να υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας για να μην μπορεί η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών να γίνεται «μεγάλος Αδελφός του Οργουέλ», ασχέτως αν ο Όργουέλ αναφερόταν σε ένα κομουνιστικό καθεστώς. Θα πρέπει να υπάρχουν checks and balances. Να πηγαίνει δηλαδή πρώτα ο πράκτωρ να κάνει αίτηση με κοινοποίηση στη Βουλή και στην εισαγγελία. Κατόπιν, και αφού λάβει τις σχετικές τις σφραγίδες και υπογραφές, θα πρέπει να αναρτά στη Διαύγεια την απόφαση. Να ξέρει ο πολίτης ποιος παρακολουθείται.

Τα δικαιώματά του βεβαίως δεν πρέπει να καταπατώνται από κανέναν. Αν ο ίδιος το επιθυμεί, θα πρέπει να μπορεί να απευθύνεται στις αρμόδιες αρχές και να ενημερώνεται για το αν παρακολουθείται και για ποιους λόγους. Να ξέρει τι του ξημερώνει και για ποιον λόγο το παρακράτος παρεμβαίνει στην ιδιωτικότητά του.

Υπάρχουν φυσικά και όρια σε αυτή τη δυστοπία. Πολιτικοί και δη εκλεγμένοι, θεσμικοί παράγοντες, στρατιωτικοί, παπάδες δάσκαλοι θα πρέπει να εξαιρούνται. Αν ο λαός έχει επιλέξει έναν πολιτικό και τον έστειλε στη Βουλή με την ψήφο του, ποιος θα είναι εκείνος ο πράκτωρ που θα αποφασίσει να τον παρακολουθεί; Βεβαίως εκλεγμένοι έχουν υπάρξει ο Χίτλερ, ο Χότζα αλλά και ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι ή ο μακαρίτης ο Άκης. Ωστόσο δεν πρέπει να αφήσουμε τις εξαιρέσεις να αποτελέσουν το άλλοθι για την ενίσχυση της δυστοπίας. Το λαϊκό κίνημα θα βρει τον τρόπο να κόψει την όρεξη σε εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, που επιθυμούν να καταχραστούν τη δημοκρατία μας για να συνεχίσουν την εγκληματική τους δράση. Δεν ξέρω πώς, αλλά θα βρει.

Το σημαντικότερο όμως είναι να μην αφήσουμε τις δημοκρατίες μας να διολισθήσουν στον ολισθηρό δρόμο που χάραξαν αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτά του Ερντογάν ή του Πούτιν. Εκείνοι παρακολουθούν όποιον θέλουν, χωρίς να ρωτάνε. Ας μην κάνουμε το ίδιο. Ας μη γίνουμε όμοιοί τους. Μπορεί κάποιοι -κακόβουλοι- να θεωρήσουν ότι έτσι έχουμε ανταγωνιστικό μειονέκτημα. Όντως θα έχουμε. Όμως τελικά αυτός είναι ο σκοπός της ζωής; Ένας συνεχής ανταγωνισμός μεταξύ τοξικών καθεστώτων; Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους αδερφούς λαούς και ίσως ούτε με τους ηγέτες τους. Η πολιτική δεν έχει σημασία όταν είσαι με τον άνθρωπα.