Ένας δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος, φίλος του Φρανσουά Μιτεράν και έτερον ήμισυ του Ιβ Σαν Λοράν, ένας ιδιοκτήτης αλυσίδας καταστημάτων σεξουαλικών βοηθημάτων και δικτύου ροζ τηλεφώνων και ένας αιρετικός τραπεζίτης αποτελούν τα μέλη της ομάδας κρούσης που αγόρασε/διέσωσε μία από τις εγκυρότερες εφημερίδες του πλανήτη, τη “Le Monde”, κερδίζοντας κατά κράτος τον πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, του οποίου το περιβάλλον σχεδίαζε την «αρπαγή του Κόσμου».
Λίγο μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Γερμανούς και με τη σύμφωνη γνώμη του Σαρλ Ντε Γκολ, γεννήθηκε μία εφημερίδα των Συντακτών, η οποία έμελλε να διαδραματίσει εκπαιδευτικό και καθοδηγητικό ρόλο σε μια κοινωνία που έβγαινε διχασμένη και τραυματισμένη από το δικό της εσωτερικό και εξωτερικό πόλεμο. Τότε, η αριστερή στήλη του πρωτοσέλιδου αποτελούσε τη φωνή του Υπουργείου Εξωτερικών, σε όποιο διεθνές ζήτημε ανέκυπτε. Σε εκείνα τα χρόνια των ανατροπών των διεθνών ισορροπιών και της οικοδόμησης του μεταπολεμικού κόσμου, σε καθεστώς Ψυχρού Πολέμου και στη φάση του τέλους της αποικιοκρατίας, η “Le Monde” είχε πολλά να «πει» και ακόμη περισσότερα να «διαδώσει».
Την κρίσιμη ώρα της μεγάλης αλλαγής είναι η εφημερίδα που έγειρε την πλάστιγγα, ζητώντας από τους πολίτες να καταθέσουν την ψήφο τους υπέρ του Φρανσουά Μιτεράν και των συμμάχων του της Αριστεράς.
Στα δύσκολα χρόνια της αενάου οικονομικής κρίσης η εφημερίδα άλλαξε πρόσωπο, δημιούργησε νέα εργαλεία ενημέρωσης, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να ξελασπώσει. Παρέμεινε, ωστόσο, η θεσμική της ιδιαιτερότητα. Είναι οι συντάκτες που ψήφιζαν για την ανάδειξη του διευθυντή, είναι οι ίδιοι που ψήφισαν υπέρ της πρότασης της «Τρόικα» που αγόρασε το φύλλο και που καταψήφισαν την πρόταση των φίλων του Σαρκοζί. Πίσω από τους τρεις «σωματοφύλακες» της νέας “Le Monde” βρίσκεται, ποιος άλλος, ο κ. Στρος Καν, το αφεντικό του Διεθμούς Νομισματικού Ταμείου και ο πλέον αξιόπιστος αντίπαλος του σημερινού προέδρου της Γαλλίας στον πολιτικό στίβο αυτής της χώρας. Ο Στρος Καν προέρχεται από τις τάξεις της γαλλικής Σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είναι «Αριστερός», δεν είναι «Δεξιός». Ο ένας εκ των νέων ιδιοκτητών της “Le Monde”, εκείνος με την επιχείρηση σεξουαλικών βοηθημάτων, καταθέτει σε προσωπικές αλλά και δημόσιες συζητήσεις εξαιρετικά αριστερές απόψεις και πάντως σαφώς αριστερότερες από τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του κ. Στρος Καν.
Το νέο «σύστημα - Le Monde» σε συνδυασμό με τις συνιστώσες του γαλλικού πολιτικού σκηνικού και τις αναγκαστικές μεταβολές που πραγματοποιούνται λόγω οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, καταδεικνύει πώς συμπεριφέρεται μία εκ των ευρωπαϊκών ελίτ σε εποχές που οι κοινωνίες αποζητούν διεξόδους.
Φανταστείτε ένα γνωστό ομοφυλόφιλο με πολιτική επιρροή και οικονομική επιφάνεια, όπως 0 κ. Πιερ Μπερζέ, έναν αριστερόστροφο επιχειρηματία δικτύων ροζ τηλεφώνων με άπειρα κεφάλαια και ένα σχετικά νέο αλλά δυναμικό τραπεζίτη και φανατικό οπαδό της πανκ μουσικής, να αποτολμούσαν να εξαγοράσουν μία μεγάλης επιρροής εφημερίδα στην Ελλάδα κόντρα στις επιθυμίες του Μαξίμου και κυρίως κόντρα στις βλέψεις και τα συμφέροντα των «νταβατζήδων» του ελληνικού πολιτικο-επιχειρηματικού σκηνικού.
Προφανώς και κανείς δεν θα μπορούσε να το φανταστεί. Αντιθέτως, η ελληνική κοινωνία παρατηρεί και αποδέχεται, και μάλιστα με ενδιαφέρον, έναν εφοπλιστή ικανού διαμετρήματος να εξαγοράζει μία ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά και να είναι «συμμέτοχος» σε ένα από τα σημαντικά «μαγαζιά» των ελληνικών ΜΜΕ. Ο ίδιος ο εφοπλιστής, συμπτωματικά, φέρεται ως ένας από τους βασικούς υποστηρικτές, αν όχι ο βασικότερος, του νέου πολιτικού εγχειρήματος της οικογένειας Μητσοτάκη. Αν και από την πλευρά του διαψεύδεται, οι κακές γλώσσες επιμένουν πως ο γνωστός αυτός εφοπλιστής είναι ο σημαντικότερος σπόνσορας τού σε φάση ίδρυσης κόμματος της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη.
Προσέξτε διαφορά ποσότητας, ποιότητας, αλλά και αισθητικής μεταξύ δύο συμπεριφορών. Ο κ. Ντομινίκ Στρος Καν, πρόεδρος του ΔΝΤ, διεκδικεί την επόμενη προεδρική εκλογή και καταφέρνει χρησιμοποιώντας δυναμικούς συνεργάτες-κλειδιά που στην Ελλάδα θα ήταν ενδεχομένως «απόβλητοι» λόγω καθωσπρεπισμού, αλλά και «εξόριστοι» λόγω «ασυμβατότητας» συμφερόντων, να καταγάγει νίκη στρατηγικού εύρους κατά του αντιπάλου του Σαρκοζί και μάλιστα στο πεδίο στο οποίο ειδικεύεται ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας. Την επικοινωνιακή διάσταση της πολιτικής.
Η κρίση στα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι συγκυριακή λόγω προβλημάτων στη διαφημιστική αγορά. Είναι δομική και έχει να κάνει με τη σχέση διαπλοκής μεταξύ εκδοτών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών και κυβερνήσεων. Αυτή η σχέση διαμόρφωσε το χάρτη των ΜΜΕ, όπου φυσιολογικά δεν είναι σε θέση να επιβιώσουν τόσες πολλές εφημερίδες, τόσα πολλά κανάλια, τόσοι πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τόσα πολλά περιοδικά.
Η πλασματική επιβίωσή τους έφερε το τοπίο του Τύπου και των ΜΜΕ στη σημερινή κατάσταση απόγνωσης και εξάρτησης από οικονομικά και πολιτικά κέντρα λήψης αποφάσεων, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την κοινώς λεγόμενη πολιτική και κυρίως με τις κοινώς επιβεβλημένες, διεθνώς, δημοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες.
Θα ήταν ευχής έργον ένας δημοκράτης, πλούσιος και μορφωμένος ομοφυλόφιλος, ένας επιτυχημένος Μπιλ Γκέιτς στις επιχειρήσεις τηλεφωνικού σεξ και σεξουαλικών βοηθημάτων αριστερών τάσεων, ένας τραπεζίτης γέννημα θρέμα ενός σοσιαλιστικού κόμματος, λάτρης της μουσικής πανκ, να κατέθεταν δημοσίως και με διαφάνεια πρόταση εξαγοράς ενός προβληματικού συγκροτήματος Τύπου με στόχο τη συνέχιση της απρόσκοπτης έκδοσης μιας δημοκρατικής εφημερίδας που ελέγχεται από τους συντάκτες της και που διευθύνεται από κάποιον αιρετό συνάδελφό τους.
Φωτό: 4 Ιουλίου 2010 "Η φωτογραφία που προκάλεσε σοκ στην κοινή γνώμη".
Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ μεταμορφώνει εικόνες της επικαιρότητας σε έργα τέχνης p.koulouras@gmail.com
11°
