Η μικρή Μαρία του Έβρου: Ποιος ζητά συγγνώμη όταν έχει ισοβίως το ηθικό πλεονέκτημα;

Αυτά τα «ταξίδια του χαμού» των παράνομων μεταναστών ή των προσφύγων μεταξύ Τουρκίας - Ελλάδας είναι φυσικά επικίνδυνα – είτε πρέπει να διαβείς τον Έβρο, είτε πρέπει να διαπλεύσεις το αφρισμένο Αιγαίο. Καραδοκούν διαφόρων ειδών κίνδυνοι. Μπορεί να είναι οι σκορπιοί, μπορεί να είναι τα κύματα και οι αέρηδες, μπορεί μια τρύπια βάρκα ή μια χαλασμένη μηχανή. Δυστυχώς κάποιοι χάνουν τη ζωή τους. Ειδικά τα παιδιά κινδυνεύουν περισσότερο. Συχνά οι διακινητές, που πάντοτε παραμένουν άγνωστοι, επιδιώκουν ένα πολύνεκρο ναυάγιο ώστε να αναγκαστούν οι λιμενικές αρχές να χαλαρώσουν τη φύλαξη των συνόρων και έτσι να αυγατίσουν οι δουλειές τους. Τα «κόμιστρα» ούτως ή άλλως τα έχουν εισπράξει, είτε οι απελπισμένοι φτάσουν ζωντανοί είτε χαθούν στον δρόμο.

Ο νεκρός όμως είναι πολύτιμος και για όσους επιδιώκουν πολιτική εκμετάλλευση. Για όσους επιζητούν ισχυρές ακίδες για να αγκιστρώσουν το προπαγανδιστικό τους αφήγημα εναντίον της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Και σίγουρα στη δυτική πλευρά υπάρχουν πολλοί ευαίσθητοι αλλά και καλοθελητές για να κατηγορήσουν τους φρουρούς των νοτιοανατολικών συνόρων της ΕΕ, οι οποίοι καθημερινά ρισκάρουν ακόμα και τις ζωές τους κατά τη διάρκεια μιας έρευνας και διάσωσης υπό αντίξοες συνθήκες και διασώζουν χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους κατά τη διάρκεια ενός έτους. Αν όμως χαθεί μια ζωή πέφτει όλο το ανάθεμα πάνω τους. Ανάλγητοι, δολοφόνοι, φασίστες και άλλα τέτοια που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Για τους διακινητές που τους στέλνουν στον θάνατο ή για τις τουρκικές αρχές που επιτρέπουν, ενθαρρύνουν ή και επιβάλλουν τα επικίνδυνα ταξίδια δεν θα ακούσεις τίποτα.

Τον Αύγουστο, όμως, εκεί στον άνυδρο Έβρο, παίχτηκε ένα βρόμικο παιχνίδι όπως φάνηκε εκ των υστέρων. Τόσο βρόμικο που ακόμα και κάποιοι που προθυμοποιήθηκαν τότε να συμμετάσχουν, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν το λάθος ή το «λάθος» τους δημόσια και να πάρουν τις αποστάσεις τους. Τόσο η ΜΚΟ Humanrights 360 που το ξεκίνησε, όσο και το γερμανικό περιοδικό Spiegel, παρόλη την εγκυρότητά του, δέχτηκε να γίνει διακινητής μιας εξωφρενικής πλάνης. Από άγνοια ή σκοπιμότητα, κανείς δεν ξέρει. Μάλιστα για να γίνει το αφήγημα του παίγνιου ισχυρό είχε και τον θάνατο μιας πεντάχρονης ονόματι Μαρίας από δάγκωμα σκορπιού σε νησίδα του Έβρου που δήθεν ανήκε στην ελληνική πλευρά. Και φυσικά υπεύθυνες ήταν οι ελληνικές-ευρωπαϊκές αρχές που δεν φρόντισαν να τη διασώσουν.

Το παραμύθι διακίνησε πρώτη μια νεαρή γυναίκα, η Μπαϊντά Σ., που από κοσμοπολίτισσα και «influenser» στη Γερμανία βρέθηκε, άγνωστο πώς και γιατί, εγκλωβισμένη με μια ομάδα μεταναστών σε νησίδα του Έβρου, με το νερό μέχρι τον αστράγαλο. Η Μπάιντα Σ. όμως εξαφανίστηκε όταν οι συνοριοφύλακες μετέφεραν τους εγκλωβισμένους στην Ελλάδα και βρέθηκε ως διά μαγείας στη Γερμανία. Το πώς διέφυγε από την Ελλάδα μάλλον ούτε οι ελληνικές αρχές μπορούν να μας το περιγράψουν. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια συντριπτικό εις βάρος της πατρίδας μας, μιας χώρας που συνήθως έχει μια δυσκολία να υπερασπιστεί το όνομά της επί του πεδίου και συνήθως βρίσκεται να τρέχει πίσω από γεγονότα τέτοιου είδους, προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν είναι ανάλγητη. 

Το παραμύθι και ο δράκος του ευτυχώς αποκαλύφθηκαν αλλά η ζημιά είχε γίνει. Γιατί όσοι στήνουν τέτοιες ιστορίες ξέρουν ότι ακόμα και όταν γίνει η αποκάλυψη, το ψέμα παραμένει ζωντανό, χιλιάδες σχετικά δημοσιεύματα συνεχίζουν να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ελάχιστοι θα ζητήσουν συγγνώμη και το στίγμα θα μείνει με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και όλα αυτά σε μια εποχή που η ρωσική προπαγάνδα εναντίον της Δύσης διασπείρεται παντού, η τουρκική επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας θεριεύει, τα κυκλώματα διακίνησης θησαυρίζουν και ομάδες και κόμματα επιτίθενται ιδεολογικά και πολιτικά εναντίον των ευρωπαϊκών και ελληνικών αρχών με κριό μια κάλπικη ηθικολογία. Διότι φυσικά και υπάρχουν αποδέκτες, τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων μας, έτοιμοι να πολλαπλασιάσουν τα παραμύθια προσβλέποντας σε παντός είδους οφέλη – οικονομικά, ιδεολογικά ή μικροπολιτικά.

Οι μετανάστες φυσικά θα πουν και ψέματα προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους, δηλαδή να πατήσουν το πόδι τους στη δική τους «Γη της Επαγγελίας». Οι διακινητές φυσικά και θα πουν ψέματα προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους. Οι σοβαρές ΜΚΟ που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτού του είδους τη μετανάστευση όμως δεν έχουν λόγο να διακινούν μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες που θρυμματίζουν την αξιοπιστία τους και εν τέλει βλάπτουν τους ίδιους τους μετανάστες τους οποίους είναι ταγμένες να προστατεύουν. Διότι εκτός των άλλων καταρρακώνουν και το ίδιο τους το επάγγελμα ή λειτούργημα. Ελληνικά όμως κόμματα και Έλληνες πολιτικοί γιατί δέχονται να γίνουν μέρος ενός τόσο βρόμικου παιχνιδιού εις βάρος της πατρίδας τους; Τι κέρδος έχουν να διακινούν fake news και μάλιστα να επιμένουν ακόμα και όταν αυτά αποκαλύπτονται; Γιατί δεν υπερασπίζονται την όποια μικρή ή μεγάλη αξιοπιστία τους; Πιστεύουν ότι έχουν πολιτικό όφελος, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι κατά των ανοικτών συνόρων και της ελεύθερης εισόδου στη χώρα μας και στην ΕΕ;

Φυσικά και δεν είναι καινοφανές το βαθύ ρήγμα στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Γεννήθηκε στον εθνικό διχασμό και ανανεώθηκε διευρυμένα στον εμφύλιο πόλεμο. Η επταετής δικτατορία έβαλε βέβαια τη δική της αδρή πινελιά. Όλα τα όπλα νομιμοποιούνται, αν είναι να κάνουν ζημιά στον ιδεολογικό ή πολιτικό αντίπαλο. Ακόμα και τα όπλα του εχθρού της ίδια της πατρίδας, το τιμόνι της οποίας λογικά θα περάσει από τα χέρια των περισσοτέρων πολιτικών παρατάξεων ή φατριών, αν θέλετε. Και γράφω φατριών διότι η αντιπαλότητα πλέον είναι φατριαστική και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη είναι καθημερινά. Με έπαθλο κάποιες ψήφους, ένα καλό ποσοστό σε μια δημοσκόπηση, ένα πρωτοσέλιδο ή και τίποτα. Και το «μεταναστευτικό» επειδή είναι εκ φύσεως διεθνοποιημένο είναι ένα γόνιμο πεδίο πολιτικής εχθροπάθειας και ελεύθερης πολιτικής διαπάλης.

Πολλοί ζητούν μια συγγνώμη από όσους ενστερνίστηκαν το πρόσφατο «fake» του Έβρου. Μια συγγνώμη από πολιτικούς και κόμματα που είδαν φως και μπήκαν στο σκοτεινό τούνελ της «αδικοχαμένης Μαρίας». Φυσικά και δεν θα την πάρουν, και δικαίως. Τη θεωρώ όχι απλά αδύνατη αλλά και άρρητη. Κανείς δεν μπορεί να τη ζητά ή να την απαιτεί από όλους εκείνους που μάχονται με τέτοια όπλα ακόμα και εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας. Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους γενναιοφροσύνες. Αντιθέτως, το άσπρο-μαύρο είναι το χρώμα της. Κάποιοι ασχολούνται με την πολιτική επειδή ακριβώς έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο να ζητήσουν ποτέ συγγνώμη για οτιδήποτε. Ειδικά αυτοί που θεωρούν ότι έχουν κληρονομήσει στο DNA τους το ηθικό πλεονέκτημα. Από τον Πατερούλη τους. Εκείνον με τα μουστάκια.