Πάει λοιπόν και αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης… Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο όπου κάθε λίγο και λιγάκι κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσφεύγουν σε αυτή τη μάλλον περιττή και τυπική διαδικασία. Έχουμε πια φτάσει σε σημείο τα κόμματα να μετράνε τους μήνες από την προηγούμενη ψηφοφορία, περιμένοντας πώς και πώς να ζητήσουν (αναλόγως) στήριξη ή να καταθέσουν πρόταση μομφής.
Τεσπά… Για πρώτη φορά μετά από καιρό, πάντως, η συγκεκριμένη ψηφοφορία δεν έβγαλε καμία είδηση. Άντε, μια μικρή εξαίρεση, το «Ναι» του ΓΑΠ, ιδιαιτέρως σημαντικό κατά τη γνώμη μου για το παρόν και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και σίγουρα απογοητευτικό για τους συριζογαπικούς (σπάνιο πολιτικό είδος ατόμων που ισχυρίζονται πως πίνουν νερό στο όνομα του Γιώργου, αλλά στην πραγματικότητα είναι φανατικοί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ).
Από κει και πέρα το χάος. Ο Γιάννης Δραγασάκης εξαπέλυσε δριμύτατο κατηγορώ σε βάρος των διαπλεκόμενων πολιτικών και εφοπλιστών (τους οποίους θα αποκαλύψει σε κάποιο επόμενο επεισόδιο). Η Ζωή Κωνσταντοπούλου προτίμησε να φύγει για μήνα του μέλιτος (και μάλλον καλά έκανε) ενώ η, ανεξάρτητη πλέον, Ραχήλ Μακρή διάβασε στο βήμα μια μάλλον κουραστική ΣΥΡΙΖΑ-friendly έκθεση ιδεών. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες τη φορά αυτή είπαν ήσυχα το «Όχι» τους χωρίς ουρλιαχτά και γαλανόλευκες σημαίες, ο Γρηγόρης Ψαριανός δήλωσε «παρών» χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα του κοινοβουλίου ενώ (και αυτό ήταν το ευχάριστο της ιστορίας) οι χρυσαυγίτες δεν κατόρθωσαν να στήσουν τα συνήθη αποκρουστικά show τους, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στην μπουζού.
Τελικά την παράσταση έκλεψε (για πολλοστή φορά) η Αλέκα Παπαρήγα με μια απολαυστική αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο έφτασε σε σημείο να παρομοιάσει με κουραμπιέ χωρίς άχνη ζάχαρη, ενώ καλή εμφάνιση πραγματοποίησε και ο ανεξάρτητος βουλευτής Γιάννης Κουράκος που επιτέθηκε στους πάντες και τα πάντα με highlight τη φράση: «Ο Τσίπρας από άθεος έγινε ορθόδοξη και καθολική περιφερόμενη θεούσα, βάλτε του και μια κελεμπία να γίνει Ιμάμης».
Οι δύο «μεγάλοι», Σαμαράς και Τσίπρας, έδωσαν μια ακόμη μονομαχία στο Ελ Πάσο. Ο πρώτος (προφανώς ικανοποιημένος από την επιστροφή στο «μαντρί» του Νικήτα Κακλαμάνη ο οποίος ολοκλήρωσε την αντιμνημονιακή περιπλάνησή του χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί δήμαρχος) κινήθηκε στην κλασική λογική του «Ψηφίστε μας για να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ», δίνοντας την εντύπωση πως η Βουλή συζητούσε πρόταση μομφής σε βάρος του κόμματος της Κουμουνδούρου ενώ, σε μια αψυχολόγητη κίνηση, «έδωσε» στεγνά τον Γιάννη Πρετεντέρη, χωρίς φυσικά ο ίδιος ο δημοσιογράφος να φταίει σε τίποτα.
Ο δε Αλέξης εκφώνησε μια σχετικά θεσμική (έως και ανιαρή) ομιλία συνεχίζοντας την προσπάθεια να πείσει τον κόσμο πως έχει κάνει στροφή στη λογική, μπας και τσιμπήσει την ψήφο κανενός ξέμπαρκου κεντροαριστερού. Φυσικά, πέταξε και δυο-τρία πυροτεχνήματα, όπως π.χ. ο παραλληλισμός της προεδρικής εκλογής με την αποστασία του ’65 ή η υπόσχεση πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακυρώσει όλες τις συμφωνίες της νυν κυβέρνησης για να ικανοποιήσει τους ακραίους φίλους του τους οποίους εσχάτως έχει ξενερώσει.
Κάπως έτσι περάσαμε τρεις όμορφες και άσκοπες μέρες. Μπορεί οι εποχές να είναι κρίσιμες, μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, αλλά οι πολιτικοί μας, αν μη τι άλλο, μας εξασφαλίζουν ορισμένες διασκεδαστικές τηλεοπτικές βραδιές…
14°
